Voordat ik inga op wat er gisteren is gebeurd, een paar belangrijke punten:in de eerste twee jaar van zijn leven veranderde Emmett van uitgehongerd en ondervoed naar tot zijn gestroomde rand volgepropt door een goedbedoelende pleegmoeder. Dit was Emmett met maar liefst 82 pond:
Hij is nu een zeer gezonde 65 pond. Maar iedereen die een hond heeft die honger heeft gehad, weet wat er met sommige van deze pups kan gebeuren... ze eten alles en nog wat in zicht. Het is natuurlijk logisch, de oude feest-of-hongersnood-mentaliteit, iets dat diep in hun voorouderlijk DNA zit dat hen ertoe aanzet om te gorgelen voor het geval er magere tijden in het verschiet liggen. Onze keuken is brandschoon, want alles wat wordt weggelaten, wordt verslonden zodra we de deur uitlopen. Door de jaren heen heeft Emmetts dwang om te eten ertoe geleid dat hij hele broden van de toonbank van mijn ouders heeft gescoord, een naar cranberry geurende kerstkrans (röntgenfoto's daarop), drie pond hondenvoer van mijn zus werf kort daarna), een hele fles Advil die uit mijn tas is gegraven (behalve het etiket, vreemd genoeg; mijn maag gepompt daarvoor), en nog meer vreemde items die ik uit mijn geheugen heb geblokkeerd.
Het tweede punt voor het verhaal:we hebben een kleine tuin in onze achtertuin, ongeveer 30 cm van de grond geheven en omringd door een ander hek van een meter hoog met als belangrijkste doel te voorkomen dat Emmett zijn gezicht erin steekt.
Het werkte vorig jaar redelijk goed (niet zo goed voor onze containers met tomatenplanten ... vreemd genoeg hebben we nu tomatenplanten die ontspruiten in Emmett's favoriete poepplek). Dus hebben we dit jaar onze tuin weer aangeplant en toen besloten om een nette kleine compostbak te beginnen. We hadden de prullenbak nog niet, dus we hebben onze etensresten, koffiemalen en andere rottende materialen opgeslagen in een oude Costco-koffiekan. Met deksel. Achter het hek. Daarna hebben we een tweede hek geplaatst om de jongens uit dit gedeelte van de tuin te houden waar geen gras groeide, gewoon om onze zaailingen de tijd te geven om te zinken voordat ze het allemaal weer verscheuren.
Dat brengt ons bij gisteren.
Toen ik op weg was voor de middag, liet ik de jongens naar buiten en ging naar boven om mijn tas te pakken. Tegen de tijd dat ik terugkwam (wat zou dat kunnen zijn? twee minuten? drie?), was het Emmett gelukt om zijn been of nek of iets dergelijks ver genoeg door het hek te krijgen om het deksel van de compostbak te slaan en de hele bak om te gooien naar hem. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe hij het deed.
In die paar minuten slaagde hij erin om ongeveer een liter bedorven voedsel en tuinafval te verslinden, waaronder verschillende ongelooflijk giftige stukjes - koffiedik en avocadopitten - om nog maar te zwijgen van het simpele feit dat al het voedsel aan het rotten was.
Dus profiteerden we van zijn onvermogen om niets te eten, deden een eetlepel waterstofperoxide in een kom (een truc die we hebben opgepikt op het seminar van Rode Kruis Eerste Hulp voor Huisdieren), hielden het hem voor en hij slurpte het meteen op. Tien minuten later kwam elk stukje eten er meteen weer uit. En, jongen, was Emmett ellendig. En een beetje boos. Hangende kop, hangende staart, tranende ogen. Het was verdrietig; hij deed echt pijn.
Maar ik betwijfel of hij zijn lesje heeft geleerd.
Maar dat deed ik zeker... Hoe hard we ook proberen om eten bij hem weg te houden, hij zal altijd een manier vinden. We moeten dus extra ijverig zijn, nog beter opletten en een verse fles waterstofperoxide bij de hand houden.
