Dat gedicht van Dylan Thomas spookt al weken door mijn hoofd. De eerste strofe, hoe dan ook:
Lucas heeft een bal gehad. Hij is absoluut woedend. Heck, afgelopen weekend ging hij een mijl wandelen met zijn bestie, Cady. Dat is de langste afstand die hij sinds maart in één keer heeft afgelegd!
We volgden het met een reis naar Sonic ... in feite wordt hij een beetje een fastfoodkenner. Tot nu toe heeft hij cheeseburgers en frietjes gehad van McDonald's, Burger King, Wendy's en nu Sonic. We hebben Steak 'n Shake, White Castle en Dairy Queen aan zijn takenlijst toegevoegd.
Hij zal niet zachtaardig worden.
Het ding over Lucas is echter dat alle avonturen die Emmett beleefde, Lucas zou HAAT. Hij heeft een hekel aan het strand. Hij is bang voor water. Hij kan niet zwemmen. Hij wil niet naar festivals of coffeeshops of Mexicaanse restaurants. Dat is hem gewoon niet.
Dus hij eet en wandelt zich een weg door het stervende licht.
En op stokjes kauwen met zijn broers, een van zijn favoriete avondactiviteiten aller tijden.
Hij is woedend, woedend, zelfs terwijl zijn röntgenfoto's laten zien dat de kanker dat ook is. Hij had vanmorgen nog een ronde en ze vertoonden minstens drie extra tumoren, maar misschien meer - hij wiebelde te veel om een van de hoeken echt te kunnen zien. Dus nu 6 of 8 tumoren. Het raakte me toen onze geliefde dierenarts haar mobiele nummer gaf voor midden in de nacht/voor het geval dat.
Maar vandaag is hij goed. Beter dan goed. Het kantoor van de dierenarts was een circus. Honden overal! En hij deed het wonderwel. John en ik bleven ons hoofd schudden en zeiden:'Kun je je voorstellen dat je een paar jaar geleden hier bij hem probeerde te zitten? Ongelooflijk.”
Hij kwam thuis en hakte de sul uit Cooper, toen rende hij Newts kamer binnen en griste haar teddybeer op. Hij zal niet zachtaardig worden.
Niets dan goeds, niets dan plezier. Zijn favoriete speelgoed, zijn favoriete lekkernijen, zijn favoriete wandelingen, alles.
Mijn lieve Lucas.
