Ongeveer twee weken geleden werd het duidelijk dat Emmett dat . had weer een probleem.
Weet je.
Het probleem met zijn... eh... piep.
Diezelfde dag belde zijn oncoloog om te zeggen dat ze wat bijgewerkt bloedonderzoek nodig had om zijn chemo-navulling goed te keuren, dus gingen we naar de dierenarts om de CBC te laten doen, samen met het uitstrijkje voor zijn chronische mannenprobleem.
Meestal gaan zijn bloedonderzoeken als volgt:het meisje van de receptie gutst over hem heen, hij springt op de weegschaal maar kwispelt te veel om zijn gewicht goed te kunnen meten, de techneut neemt hem mee terug om bloed af te nemen, de dierenarts steekt de duimen omhoog , we zijn de deur uit. Vijftien minuten. Twintig als er extra gutsen zijn.
Dus toen de dierenarts ging zitten en een lichamelijk onderzoek begon, wisten we dat er iets mis was.
Zijn bloedplaatjes waren gezakt. Ze bevonden zich niet in de angstaanjagende zone waar ze kunnen bloeden door spontane bloedingen, maar hij zat net ten noorden van dat aantal. Tegen die tijd was de afdeling oncologie van Purdue, omdat we een avondafspraak hadden, voor de nacht gesloten. Dus onze plaatselijke dierenarts stuurde ons naar huis met instructies om hem aan beperkingen te houden:geen beweging, geen omgang met onbekende honden, enz. Een bloeding zou heel erg zijn. Ze belt de ochtend...
Zijn ongelooflijke oncoloog belde de volgende dag als eerste en nam de details door. Zijn aantal bloedplaatjes moest herstellen, hoewel dat soms nooit het geval is bij langdurige chemopatiënten. Dus stopten we die dag met zijn chemo en planden een CDC-hercontrole over een week.
Een week later waren zijn cijfers iets hoger, maar niet hoog genoeg om veilig te zijn.
Dus hij is van de chemo af. De risico's van de bloeding zijn op dit moment veel groter dan de risico's van tumorgroei.
Nu wachten we.
Ze zullen zijn aantal bloedplaatjes begin januari opnieuw controleren, waarna hij half januari naar Purdue gaat voor een volledige controle.
In de tussentijd zei ze dat het cool voor hem is om een korte wandeling door het blok te maken, omdat hij er zo van houdt, maar niet rennen (ha!! Emmett rent?!?!) en geen ruw spel. Het bloedingsrisico is te groot. Het is niet zo dat hij en Cooper zo ruig spelen, maar ze ploeteren soms wat rond en botsen tegen elkaar, dus we moeten Coop ook in de gaten houden.
Allemaal stressvolle dingen.
Gelukkig is de penisinfectie aan het verdwijnen.
Arme Emmett...
Ouder worden is niet gemakkelijk.
Maar hij doet het met gratie. Ik bedoel, hij heeft zijn mandeel laten uitstrijken - voor de miljoenste keer - en de afgelopen twee jaar om de zes weken bloed afgenomen, en hij houdt NOG STEEDS van de dierenarts. Hij is dol op het kantoor van de dierenarts, zelfs op de afdeling oncologie in Purdue!
Hij is niets dan gelukkig. Vol vreugde en leven en liefde.
Zijn nieuwe uitdaging is de winter. We kregen onze eerste ronde sneeuw en ijs, en het stuurde ons een beetje een neerwaartse spiraal. De ToeGrips die hem zo lang zo goed hebben gediend, waren niet opgewassen tegen het gladde en besneeuwde dek en de tuin.
Hij bleef vallen, wat ongelooflijk gevaarlijk is bovenop het bloedplaatjesprobleem. Wat als hij op zijn kin sloeg of een snee of blauwe plek kreeg?
Dus nu heeft hij laarzen! Ze zijn aahhhh geweldig. Sinds we ze hebben, is hij bijna helemaal glijvrij geweest.
"Dit is zo vernederend..."
En ja, dat is Cooper die een dubbellaagse fleece draagt, want vanmorgen was het -4 graden, en hij weigert ronduit om naar buiten te gaan tenzij hij is gebundeld. John maakte een grapje dat hij een manier moest vinden om een soort full-body/snuggy-achtig ding voor de kleine boon te breien.
Hoe dan ook, tussen de worsteling met de artritis in zijn ruggengraat, het verlies van spiermassa, penisinfecties, het aantal bloedplaatjes, enzovoort... is dit vergrijzende bedrijf geen grap.
Maar man, hij is blij. Hij is zo vol vreugde en opwinding, wat er ook gebeurt, het maakt niet uit hoe vaak hij zijn piepgeluid krijgt. En dat is alles waar je om kunt vragen, toch?
Nou, dat en een verbeterd aantal bloedplaatjes...
