Hyperthyreoïdie, of overactieve schildklier, is een aandoening die het gevolg is van overmatige productie van schildklierhormoon. Het wordt beschouwd als de meest voorkomende hormoongerelateerde (endocriene) ziekte bij katten van middelbare leeftijd en oudere katten. Hoewel 40 jaar geleden vrijwel niet herkend door dierenartsen, wordt hyperthyreoïdie tegenwoordig gediagnosticeerd bij ongeveer 10 procent van de katten ouder dan 10 jaar.
Als uw favoriete kat zijn hogere leeftijd nadert, wilt u meer weten over hyperthyreoïdie en de symptomen ervan.
De schildklier van een kat heeft twee lobben, één aan elke kant van de luchtpijp (luchtpijp). Deze klier produceert de hormonen T4 (thyroxine) en T3 (trijoodthyronine), die helpen bij het reguleren van de stofwisseling van het lichaam. Als er meer dan normale hoeveelheden van deze hormonen aanwezig zijn, stimuleren ze het metabolisme van katten en belasten ze bijna al hun orgaansystemen, inclusief hun hart en spijsverteringskanaal.
De meest voorkomende oorzaak van hyperthyreoïdie is een goedaardige (niet-kankerachtige) tumor, een adenoom genaamd, die resulteert in een verhoogd aantal cellen in de schildklier en vaak een merkbare vergroting van de klier. Een zeer klein percentage van hyperthyreoïdie wordt veroorzaakt door adenocarcinoom (maligne kanker).
Katten met hyperthyreoïdie vertonen meestal een reeks symptomen, die in het begin subtiel kunnen zijn, maar duidelijker worden naarmate de aandoening vordert. Gewichtsverlies wordt gezien bij maximaal 98 procent van de katten met hyperthyreoïdie, ondanks dat velen van hen een vraatzuchtige eetlust hebben. Andere symptomen kunnen zijn:meer drinken dan normaal, meer plassen (plassen), hyperactiviteit (rusteloosheid), humeurigheid of agressie, snelle hartslag en/of abnormaal grote schildklieren. Overactieve schildklieren kunnen ook braken, diarree, hijgen en een slechte vacht veroorzaken.
Als u een van deze symptomen bij uw kat herkent, laat ze dan controleren door uw dierenarts. De meest voorkomende tekenen van hyperthyreoïdie - gewichtsverlies en verhoogde eetlust, dorst en plassen - zijn ook veelvoorkomende tekenen van diabetes en nierziekte, die ook voor oudere katten problemen kunnen opleveren. Uw dierenarts is de beste persoon om de onderliggende oorzaak van de symptomen van uw kat vast te stellen en zal een passende behandeling aanbevelen.
Een overactieve schildklier wordt gediagnosticeerd door middel van een lichamelijk onderzoek en bloedonderzoek. Hyperthyreoïdie - en andere veelvoorkomende aandoeningen bij oudere katten - kunnen zelfs vroeg worden ontdekt door middel van tweejaarlijkse examens en tests die beginnen wanneer uw kattenvriend ongeveer 7 jaar oud is.
Tijdens het lichamelijk onderzoek zal uw dierenarts de nek van uw kat palperen of voelen om te controleren op vergrote schildklier. De hartslag en het ritme van uw kat zullen zeker worden geëvalueerd en hun bloeddruk kan ook worden gecontroleerd, aangezien hoge bloeddruk tegelijkertijd kan optreden met hyperthyreoïdie en nierziekte. Uw dierenarts zal hoogstwaarschijnlijk bloedonderzoek aanbevelen met een schildklierhormoonspiegel om verhoogde T4-waarden in het bloed te detecteren.
Een overactieve schildklier, indien onbehandeld, zal ervoor zorgen dat de symptomen van uw kat verergeren en kan leiden tot ernstige complicaties met betrekking tot hun hart en nieren. Het goede nieuws is dat er vier opties beschikbaar zijn voor de behandeling van hyperthyreoïdie bij katten:
De behandelingsopties die uw dierenarts aanbeveelt, zijn afhankelijk van specifieke factoren, zoals de ernst van de hyperthyreoïdie van uw kat, hun leeftijd en fysieke status (met name hun hart- en nierfuncties) en de beschikbaarheid van radioactieve jodiumtherapie in uw regio. Elke therapie heeft zijn voor- en nadelen, die u met uw dierenarts wilt bespreken.
De meeste katten, zelfs die in hun tienerjaren, reageren goed op de behandeling. En als ze op de juiste manier worden behandeld en beheerd, kunnen katten met hyperthyreoïdie een normaal leven leiden.
