Een histiocytoom is een relatief veel voorkomende huidtumor die ongeveer 3 op de 1.000 honden treft (1). Het is lelijk maar gelukkig goedaardig en zal meestal na een paar weken vanzelf achteruitgaan. Histiocytomen kunnen echter erg lijken op een ernstiger tumor, dus elke nieuwe knobbel of bult die u op uw hond opmerkt, moet door een dierenarts worden gecontroleerd.
Hier is alles wat u moet weten over histiocytomen bij honden, van oorzaken en symptomen tot diagnose en behandeling.
Een histiocytoom is een type huidtumor dat bij honden wordt aangetroffen. Het is ook bekend als cutaan histiocytoom. Het is een relatief goedaardige huidtumor die jonge honden treft (meestal jonger dan 4 jaar).
Histiocytomen zijn rozerood en haarloos en verschijnen op het huidoppervlak. Ze zijn rond en solitair - dat wil zeggen, er zijn geen andere brokken in de buurt. Ze verschijnen meestal op het hoofd of de oren, hoewel ze overal op het lichaam kunnen verschijnen. Histiocytomen kunnen verschijnen op het been van uw hond, de lip van uw hond of de neus van uw hond. Histiocytomen op de oorflappen zijn de meest voorkomende vorm.
Over het algemeen hebben histiocytomen bij honden geen behandeling nodig, maar histiocytomen op hondenpoten kunnen irriterend zijn en soms moeten ze operatief worden verwijderd.
Er zijn een paar verschillende soorten hondenhistiocytomen. Hoewel het goedaardige cutane histiocytoom verreweg het meest voorkomende type is, zijn er enkele meer ernstige soorten histiocytomen en enkele andere aandoeningen die verband houden met histiocyten, een type immuuncel dat in de huid leeft. Deze omvatten:
Verzwering histiocytoom: Zoals elke huidklont kunnen histiocytomen zweren. Gezworen histiocytomen moeten vaak operatief worden verwijderd om infectie te voorkomen.
Maligne histiocytoom :In zeer zeldzame, uitzonderlijke gevallen kunnen histiocytomen kwaadaardig worden en uitzaaien naar een lokale lymfeklier.
Gelokaliseerd histiocytisch sarcoom: Een zeldzame aandoening die zwelling in de ledematen en kreupelheid veroorzaakt en waarvan bekend is dat deze voorkomt bij Berner Sennenhonden, Golden Retrievers, Flatcoated Retrievers en Rottweilers.
Verspreid histiocytisch sarcoom (maligne histiocytose): Een zeldzame maar ernstige aandoening die meestal voorkomt bij Berner Sennenhonden. Het tast alle organen aan en veroorzaakt lethargie, gewichtsverlies en verlies van eetlust. Het is buitengewoon ernstig en vaak fataal, maar moet niet worden verward met het normale histiocytoom zoals ervaren door de overgrote meerderheid van honden.
Maligne fibreuze histiocytoom (MFH): Een type wekedelensarcoom (tumor) dat meer voorkomt bij Flat-Coated Retrievers, Rottweilers en Golden Retrievers dan bij andere rassen. Het wordt meestal gevonden als een knobbel onder de huid en bij testen blijkt het een kwaadaardig fibreus histiocytoom te zijn. Ze zijn lokaal invasief en kunnen metastaseren, dus chirurgische verwijdering wordt aanbevolen. De Wereldgezondheidsorganisatie beschouwt MFH echter niet langer als een aparte ziekte en het lijkt erop dat deze tumoren bij honden ook opnieuw worden geclassificeerd nu we betere diagnostische technieken beschikbaar hebben.
Histiocytomen worden veroorzaakt wanneer histiocyten snel groeien en meer histiocyten produceren, waardoor een knobbel ontstaat. Hoewel is gesuggereerd dat teken, virussen of infecties het immuunsysteem ertoe aanzetten dit te doen, is er geen oorzaak voor histiocytomen gevonden. Het is ook niet mogelijk dat histiocytomen tussen honden worden overgedragen.
Elk ras of kruising kan histiocytomen krijgen, maar het lijkt erop dat boksers en teckels vatbaarder zijn voor het krijgen van histiocytomen, en dat ze vaker voorkomen bij rashonden in het algemeen.
Het meest voorkomende symptoom van een histiocytoom is een kleine, ronde knobbel die meestal minder dan een halve inch in diameter is. Het is meestal rozerood, verheven en haarloos. De meest voorkomende plaats voor deze knobbels is het gezicht en de oren, hoewel ze overal kunnen zijn. Ze zijn zelden pijnlijk maar soms irriterend, vooral als ze op de been zijn. Andere symptomen van histiocytomen bij honden kunnen zijn:
Als u vermoedt dat uw hond een histiocytoom heeft, is het belangrijk om naar de dierenarts te gaan. Hoewel histiocytomen bijna altijd goedaardig zijn, lijken ze erg op een ernstigere tumor die mestceltumor wordt genoemd, dus het is belangrijk dat dierenartsen een kijkje nemen om de twee te helpen onderscheiden.
Uw dierenarts zal de knobbel goed bekijken en voelen om te zien of het pijnlijk is of de hond hindert, en uw hond in het algemeen controleren. Ze zullen waarschijnlijk verder testen aanbevelen om het histiocytoom te onderscheiden van een mestceltumor.
Een gemakkelijke manier om een diagnose te krijgen is door een naaldbiopsie te nemen , ook wel een fijne naald aspiratie genoemd. Dit houdt in dat je een naald in de knobbel steekt en deze heen en weer beweegt om wat cellen te krijgen voor analyse. Bij veel honden kan dit zonder verdoving. De cellen worden voor onderzoek op een objectglaasje geplaatst (ook wel cytologie genoemd). Uw dierenarts of een laboratoriumspecialist zal het uiterlijk van de cellen en het type cel beoordelen - veel histiocyten betekent meestal een histiocytoom, terwijl veel mestcellen wijzen op een mestceltumor. Deze methode van biopsie geeft niet altijd een antwoord, omdat er soms te weinig cellen zijn, te veel cellen dicht bij elkaar in de glaasjes, of de cellen zijn te beschadigd om een duidelijk antwoord te geven.
Een andere optie is een excisiebiopsie . Dit houdt in dat de knobbel operatief wordt verwijderd en naar een laboratorium wordt gestuurd voor analyse. Ze zullen de klomp in zeer dunne secties snijden om onder een microscoop te bekijken (histologie genoemd). Er zijn hogere kosten verbonden aan deze methode en uw hond heeft een verdoving nodig, maar het kan in sommige situaties nuttig zijn. Er zijn geen fouten met histologie, omdat de hele knobbel beschikbaar is om te bekijken, dus uw dierenarts zou zeker een antwoord moeten krijgen.
Histiocytomen gaan meestal spontaan achteruit, wat betekent dat ze vanzelf verdwijnen en niet hoeven te worden behandeld. Soms is echter behandeling nodig. Gezworen histiocytomen kunnen snel geïnfecteerd raken en antibiotica kunnen nodig zijn. Bovendien moeten histiocytomen die een groot probleem voor de hond veroorzaken vanwege hun locatie of omdat ze geïrriteerd zijn, vaak operatief worden verwijderd, ondanks dat ze goedaardig zijn.
De meeste histiocytomen verdwijnen vanzelf, maar soms kunnen medicijnen nodig zijn. Antibiotica kunnen nodig zijn voor histiocytomen die geïnfecteerd raken. Reinigingsoplossingen die chloorhexidine of jodium bevatten, kunnen ook worden voorgeschreven voor verzweerde histiocytomen om infectie te helpen voorkomen.
Omdat histiocytomen meestal na een maand of twee vanzelf verdwijnen, hebben ze zelden thuisbehandeling nodig. Denk eraan dat u eerst uw dierenarts moet raadplegen, aangezien het gemakkelijk is om deze goedaardige tumoren te verwarren met gevaarlijkere typen.
Zodra een histiocytoom is gediagnosticeerd met behulp van cytologie, kunt u uw hond wat eenvoudige thuiszorg geven terwijl u wacht tot de tumor achteruitgaat. Het schoonhouden van de tumor met baden in zout water kan het risico op infectie helpen verminderen. U moet ook voorkomen dat uw hond op enigerlei wijze aan de knobbel likt, bijt of zich ermee bemoeit, omdat hierdoor de kans groter wordt dat een operatie nodig is.
Voor een eenvoudig geval van histiocytoom heeft uw hond een onderzoek en cytologie nodig. Dit kost meestal rond de $ 100- $ 200.
Voor een meer complexe zaak, bijvoorbeeld als het histiocytoom zweert of geïnfecteerd raakt, is een operatie waarschijnlijk noodzakelijk. Dit kost waarschijnlijk tussen de $200-$600.
Omdat de exacte oorzaak van histiocytomen onbekend is, is er geen bekende manier om ze te voorkomen.
