Elke hond heeft lichaamsbeweging nodig, en asielhonden zijn geen uitzondering. In feite helpen gestructureerde wandelprogramma's in opvangcentra en reddingsdiensten om honden meer adopteerbaar te maken door ze beweging en stimulatie te geven, hen te leren over de lijnetiquette en hen de mogelijkheid te bieden om een band met mensen aan te gaan. Veel reddings- en opvangcentra in zowel de VS als Canada, zoals die in dit artikel worden genoemd, implementeren georganiseerde wandel- en bewegingsprogramma's om het welzijn van hun honden te verbeteren en ze aantrekkelijker te maken voor potentiële adoptanten.
Vóór 2012 kregen geredde honden bij de Grosse Pointe Animal Adoption Society in Grosse Point, Michigan zelden frisse lucht, behalve wanneer ze werden vrijgelaten om hun zaken te doen. In die tijd was deze adoptiefaciliteit niet anders dan de meeste andere reddings- en opvangcentra. Met overvolle bevolkingsgroepen en minimale personeelsbezetting, was het alles wat de arbeiders konden doen om de viervoetige inwoners een schone maar enigszins krappe woonruimte te bieden. De honden waren gefrustreerd, verlangden naar een tijdje buiten, en dat was te zien.
Sindsdien heeft Grosse Pointe een gestructureerd hondenuitlaatprogramma geïmplementeerd met drie ploegen van zorgzame, extraverte vrijwilligers. Deze vrijwilligers nemen de honden mee op wandelingen van 20 minuten per dienst, zodat de 20 tot 25 hoektanden die in de faciliteit verblijven, elk voldoende beweging krijgen en kansen krijgen om met verschillende mensen om te gaan. De honden krijgen ook de kans om te paraderen, te snuffelen en te ravotten in verschillende omgevingen, waardoor ze een zeer welkome onderbreking van de bedrade grenzen van het asiel krijgen.
"We hebben ontdekt dat het buiten laten lopen van de honden 'normaal' voor hen is tijdens hun verblijf in de opvangomgeving", zegt Corrinne Martin, directeur van de stichting. "Ze zijn gezonder en gelukkiger en genieten van de interactie met de verschillende vrijwilligers die hen uitlaten." Medewerkers en vrijwilligers zweren dat ze hun honden zien glimlachen als de deuren van de krat opengaan en de riemen vastklikken.
De Rancho Coastal Humane Society, gevestigd in Encinitas, Californië, bevindt zich op vijf hectare open land en biedt veel buitenruimte voor inwonende honden.
"We hebben een oefenterrein met ren die over het terrein lopen", zegt John Van Zante, directeur public relations. "Er is een pad dat langs een waterrijk gebied loopt, en we hebben ook onze langere Waggin' Walks, die twee tot drie mijl lopen."
Medewerkers en vrijwilligers besteden één-op-één tijd aan elke hond. Naast buitenwandelingen en beweging, worden de honden ook naar winkelcentra gebracht om ze te socialiseren met mensen.
John zegt dat het programma zijn vruchten afwerpt wanneer potentiële adoptanten op bezoek komen. "Als mensen binnenkomen, zeggen ze:'Ik kan niet geloven hoe sociaal de honden zijn, hoe vriendelijk ze zijn.' Het is omdat ze beweging krijgen, ze een-op-een contact met mensen ervaren en ze genieten van interactie met andere honden. Onze vrijwilligers zorgen ervoor dat elke hond gesocialiseerd wordt.”
"Als mensen binnenkomen, zeggen ze:'Ik kan niet geloven hoe sociaal de honden zijn, hoe vriendelijk ze zijn.'"
Een ander asiel dat een wandelprogramma voor zijn honden heeft opgezet, is de Etobicoke Humane Society in Ontario.
“We hebben drie ploegendiensten voor vrijwilligers:ochtend, middag en avond”, zegt Amy Ma, algemeen directeur bedrijfsvoering. “We laten onze honden uit op wandelingen van minstens 30 minuten per vrijwilligersploeg. In totaal komen de honden dus elke dag minimaal 90 minuten buiten. Soms hebben we honden die langere wandelingen nodig hebben, en onze adoptiecoördinatoren nemen ze mee naar loslopende hondenparken of grote tuinen waar ze uren kunnen rondrennen."
Deze programma's werpen hun vruchten af Schuilplaatsen en reddingsdiensten streven ernaar alles te doen wat nodig is om de kansen op het vinden van een permanente woning voor hun viervoetige bewoners te vergroten. De overweldigende consensus is dat wandelprogramma's de sleutel zijn omdat ze lichaamsbeweging, stimulatie, leibandetiquette, socialisatie en mogelijkheden bieden om contact te maken met mensen en andere honden. Dit leidt op zijn beurt tot vriendelijkere, gelukkiger en evenwichtiger honden met een veel betere kans om hun eeuwige thuis te vinden.
"Door asielhonden buiten te krijgen, krijgen ze zowel een uitlaatklep voor energie als mentale stimulatie, en houden ze hun spieren in vorm", zegt Julie Speyer, eigenaar en gedragsspecialist voor de Canine Foundation in Barrie, Ontario. De stichting werkt samen met organisaties zoals dierenreddingen en past het gedrag van honden aan om aan specifieke behoeften te voldoen.
Julie voegt eraan toe dat wandelen nog een zeer waardevolle dienst dient. “Als honden voor langere tijd in een kennel zitten zonder enige stimulatie en socialisatie, worden ze ‘kennelgek’. Wat we 'milieuverrijkende wandelingen' noemen, stellen honden in staat om naar buiten te gaan om te snuffelen en de wereld te zien. Dit helpt om rustiger en meer ontspannen gedrag te creëren in de opvangomgeving, en stimuli zoals mensen of auto's zijn niet langer nieuw.
"Als een hond voor lange tijd in een kennel wordt gehouden, kan het zien van mensen of auto's heel eng voor hem zijn", vervolgt Julie. “Door met hem te gaan wandelen, worden deze prikkels vertrouwd. We zijn ook in staat om honden te identificeren die moeite hebben met dit soort prikkels en kunnen aan die problemen beginnen te werken, zodat ze geen probleem zullen vormen als ze naar hun nieuwe huis gaan.”
Onnodig te zeggen dat een hond die op een rustige, vriendelijke manier handelt wanneer potentiële adoptanten het asiel bezoeken, meer kans heeft om geadopteerd te worden dan een hond die angstig, gespannen of op zijn hoede is voor mensen. Regelmatige wandelingen helpen de hond ook om een goede lijnetiquette te leren, zodat hij een goed opgevoede wandelpartner zal zijn voor zijn nieuwe gezin.
