Omdat het een evenement is in het programma voor Ring- en Gehoorzaamheidsbeoefenaars. Ze kunnen er niet aan ontsnappen. Op dit moment staat muilkorven niet op het programma voor het Certificaat van Sociabiliteit en Geschiktheid, maar dat komt wel.
Omdat gecategoriseerde honden alleen op openbare plaatsen zijn toegestaan als ze gemuilkorfd zijn. Kijk ze eens aan:ze hebben het zo slecht nog niet...
Last but not least, omdat het een hoffelijkheid is. Uitleg.
Je maakt geen carrière als hondengebruiker en keurmeester zonder een keer gebeten te worden. Elke keer gebeurt het met een hond waarvan de eigenaar je verzekert dat hij "niet gemeen" is... Zo gebeurde het dat een hond bijt wanneer de keurmeester zijn kenteken met de transponder neemt of wanneer hij zijn tanden onderzoekt. De keurmeester kent de hond niet en ook de eigenaar niet. Als een exposant of concurrent mij probeert gerust te stellen door te zeggen:"Wees niet bang, hij is niet slecht", krijg ik altijd hetzelfde antwoord:"Ik ben niet bang voor uw hond. Maar ik ben een beetje bang voor u ... " Het is een hoffelijkheid om te weten hoe je je hond moet vasthouden. Het is een beleefdheid om hem te leren een zachte muilkorf te dragen, want op sommige plaatsen is dit verplicht. Het is ook geruststellender voor de mensen die je ontmoet als je een hond gemuilkorfd ziet dan te horen krijgen:"Ah, hij is geen slechte hond." Vraag het aan de dierenartsen. Vraag ook aan de trimsalon waar de muilkorf door alle klanten wordt gedragen...
Groomers hebben 25-30 jaar geleden een muilkorf voor kleine honden uitgevonden, die ultralicht is en binnen enkele seconden over de neus van een hond kan worden geschoven. Dit is wat je moet gebruiken. Vergeet de grote leren muilkorven, tenzij je de hond voorbereidt op muilkorven.
Koop dus een plastic muilkorf, te groot voor de hond. Maak de hond vertrouwd met deze muilkorf door hem tijdens het wandelen of eten aan zijn halsband te laten hangen.
Leg een stuk vlees op de bodem van de muilkorf en presenteer het als een kom.
Val de hond deze eerste keer niet in de val. Hij heeft iets lekkers op de bodem van de snuit gegeten en dat is het dan. Houd de volgende keer de snuit een paar seconden op zijn snuit. En ga zo maar door en ga zo maar door. Ga dan terug en laat de hond zichzelf helpen en zijn muilkorf afdoen. Je moet ervoor zorgen dat hij niet weigert zijn neus in de snuit te steken en te zeggen:"De laatste keer dat je me te pakken kreeg, maar ik laat je me niet nog een keer pakken."
Ga door, leg de muilkorf neer en beloon hem pas nadat hij ermee heeft ingestemd een paar seconden gemuilkorfd te blijven. Je moedigt hem aan en aait hem natuurlijk. Als al dit voorspel voorbij is, muilkorf hem dan en ga wandelen. De aantrekkingskracht van de afleiding zal of moet het ongemak van de snuit compenseren.
De harde manier moet natuurlijk worden vermeden. In de eerste plaats omdat het zowel voor u als voor de hond pijnlijk is en ook omdat het resultaat willekeurig zou zijn. Je moet kijken hoeveel energie een hond kan gebruiken om van het gereedschap af te komen... Je moet ook vermijden dat de hond de link legt tussen de muilkorf en een onaangename ervaring.
Als je erin geslaagd bent om je hond de muilkorf te laten accepteren, doe hem dan niet gewoon op net voordat je op de tafel van de dierenarts komt, wat waarschijnlijk niet een plek is waar hij van houdt. Omdat hij al snel de link zou leggen tussen de twee ervaringen en des te banger zou zijn voor beide:de snuit en de dierenarts...
Het doel is dat de hond zelf bij de muilkorf komt. Want hij zal het, als het niet comfortabel is, in ieder geval niet gênant vinden en hij zal het associëren met een plezier:de beloning of de wandeling. En natuurlijk de liefkozingen die je hem niet nalaat...
De muilkorf, als het ware een instrument van beleefdheid, is ook een accessoire van de politiehond. De verdediging van een gemuilkorfde hondengeleider staat op het programma van de praktische veldwerkwedstrijd. Voor deze oefeningen zijn de honden uitgerust met sterke leren muilkorven. De onderkant van de muilkorf is voorzien van een metalen frame zodat de hond er met een beet niet in kan snijden. Gemuilkorfde honden hebben, zelfs als ze getraind zijn om te bijten, de natuurlijke neiging om van hun muilkorf af te komen voordat ze ingrijpen tegen de agressor van hun baas. Ze moeten daarom leren verdedigen, met de snuit.
Om dit te doen, is de hond uitgerust met een muilkorf die breed genoeg is en aan de onderkant open is, zodat de hond het pak van de aanvallende man op zijn minst kan knijpen of vastpakken met de toppen van zijn tanden. De hond zal kunnen bijten, niet zo diep als hij zou willen, maar hij zal niet gefrustreerd raken en zal er niet aan denken om van deze zo beperkende muilkorf af te komen.
In gebruik, in de handen van bewakers of wetshandhavers, grijpen gemuilkorfde honden in tegen agressors, voortvluchtigen of aanvallers om ze te laten vallen of zelfs om hen te verwonden, maar de verwonding van de schok is nog steeds minder dan die welke zou worden toegebracht door een hond die bijt met volle tanden.
Soms worden politiehonden ontmaskerd, maar dat is een andere zaak...
Jean-Yves Reguer
Laat uw hond zijn of haar neus in de muilkorf steken. Klem vervolgens de snuit vast. Zorg ervoor dat u de snuit strak trekt, maar niet te strak. Als dit de eerste keer is dat uw hond een muilkorf gebruikt, kunt u overwegen hem of haar iets lekkers te geven terwijl hij de muilkorf op heeft.
Als u wilt dat uw hond stopt met blaffen, kunt u overwegen een muilkorf zonder blaffen te kopen.
