Hier is een hond met een uiterlijk:lange, slanke, korte vacht, een mooie zwartbruine kleur, een lichaam met uitstekende spieren, een gebeitelde kop en een blik van sintels. Een hond met een mond, maar niet alleen een mond, we zullen het zien. Een opmerkelijke lichaamsbouw, een filmische lichaamsbouw. Het lichaam van een verleider? Jack Palance, Lino Ventura, Charles Bronson hadden ongetwijfeld de lichaamsbouw van een filmster, maar niet de lichaamsbouw van een jonge man. Ze hebben de lichaamsbouw van schurken, of op zijn minst stoere jongens, zelfs als ze wisten hoe ze teder moesten zijn... Hetzelfde geldt voor de Dobermans. Je kunt ze zien in Rambo (First Blood), waar ze net zomin goed gezelschap konden zijn als de andere personages; in Is er iemand om mijn vrouw te vermoorden , Sam's Doberman genaamd Adolf is voorbestemd om Muffy te doden; in de Magnum serie, de bewakers van het pand zijn de Dobermans Appolon en Lens; inDie jongens uit Brazilië , weet je nog wie Dr. Mengele verscheurt? Dobermannen. Gevilde Dobermans... Precies, om ze er zo uit te laten zien, moesten ze voorbereid zijn, ze moesten opgemaakt zijn in een soort make-up. Bekijk de bonussen :hoe schattig en volgzaam zijn deze dobies... Ze worden gemanipuleerd, bedekt met bloederige stroken, net voordat ze de scènes opnemen waarin ze hun tanden gaan laten zien...
Het is duidelijk dat de Dobermann-herders door in deze rollen te verschijnen niet zoveel groupies hebben gemaakt als de Duitse herder die zoveel te danken heeft aan Rin-tin-tin, de Pyreneese berghond die nieuw leven werd ingeblazen door Belle en Sebastian of de Dalmatiër die, als de cartoon hem niet bekend had gemaakt, verdwenen zou zijn.
Nou, de Dobermann is tenminste een bekende hond. Maar het was ook te verwachten, onbekend en daarom niet geliefd bij velen.
Het is uitgevonden door iemand die je niet aardig zou vinden omdat hij een tollenaar was:een zekere Karl Friedrich Ludwig Doberman. De geschiedenis vertelt dat hij zichzelf wilde beschermen tegen struikrovers en weerspannige belastingbetalers. Bovenal had hij ook de leiding over de inbeslagname van de stad Apolda, in de buurt van Weimar, en had hij dus een reservoir met fokdieren en kennels die het fokken gemakkelijker maakten. We staan aan de vooravond van de geboorte van het Duitse rijk en de hondenfokkerij zet zijn eerste stappen in Europa. Friedrich Doberman creëert een ras van wat naar het pond wordt gebracht. Dat is makkelijker dan te paard over het platteland te moeten struinen op zoek naar min of meer bekende hengsten. Er was veel motivatie voor nodig om in de 19e eeuw een ras te creëren... En welk ras... Iedereen kan zijn eigen idee over het ras hebben.
De oorsprong, de bijdragen van de verschillende bloedstromen, de kruising, het resultaat is er:de Dobermann is een heel mooi ras en een heel goed ras om te gebruiken.
De Doberman is altijd erg mooi geweest. Er zijn maar weinig foto's van deze honden met een snikhete rug, fijne botten en slechte benen. Natuurlijk is het ras sinds de oprichting geëvolueerd, maar tegenwoordig zijn de meeste proefpersonen geen echte atleten.
De moderne Dobermann is een hond waarvan de verhoudingen bijna altijd uitstekend zijn. Ze zijn lang zonder licht of slank te zijn, met sterke botten en spieren die duidelijk zichtbaar zijn onder een losse huid en glanzende vacht. Daarbij een mooi goed gebeiteld hoofd, goed parallelle schedel-borstlijnen en een koude, berekenende blik. Is de uitdrukking ongepast? Wel jammer. Zij van mij. Dat is de indruk die ik krijg van haar gezichtsuitdrukking. Voor de rest verwijzen we naar het schakelbord.
De standaard heeft het natuurlijk over karakter.
Vriendelijk en vredig hond. Dat klopt:de huidige Dobermann voldoet goed aan de norm, ook al hebben de media, zoals we zojuist hebben gezien, het beeld van een woeste hond gegeven.
We zoeken een temperament en een bite van gemiddelde intensiteit (...) :de Dobermann heeft niet de bijtende eigenschappen van de Mechelaar, en niemand is het daar mee oneens. Sommige onderwerpen zijn toch "barsten in het web" zoals we in het ringjargon zeggen;
Eenvoudig te trainen(...) de Dobermann moet efficiënt en moedig zijn(...) :de Dobermann is volgens de norm een werkhond. Dit is wat de makers wilden. Degenen die hem alleen als show- of showhond willen zien, vergissen zich, ook al is deze hond rustig in het gezin en erg aanhankelijk. Hij is een serieuze hond. Geen levend knuffeldier. Hij niet.
De Dobermann wordt sinds zijn verschijning als waak- en verdedigingshond gebruikt, omdat hij voor dat doel is uitgevonden. Het werd ook gebruikt tijdens de Grote Oorlog. Sommigen zeggen dat het werd gebruikt als een aanvalshond in de loopgraven. Het is een veronderstelling:ik heb geen spoor van dit gebruik gevonden. Aanvalshonden zouden ongetwijfeld effectief zijn geweest in het zaaien van paniek in de vijandelijke loopgraven, maar ze zouden nooit levend zijn teruggekeerd. Soldaten aan beide kanten waren voorzichtig om het leven van de honden niet in gevaar te brengen. Het is nauwelijks te geloven, maar het is waar:de oorlogshonden waren verbindingshonden, peilhonden, sanitaire honden, maar geen vecht- of interventiehonden, wat bovendien voor problemen zorgde voor de staf. In Alles stil aan het westelijk front , Eric-Maria Remarque laat een soldaat die medelijden heeft met het lijden van een stervend paard zeggen dat oorlog gemaakt is voor mensen en niet voor dieren...
De Amerikanen die in het begin van de 20e eeuw Dobermans importeerden, gebruikten ze ook in hun legers, zelfs meer dan de Duitsers. Tijdens de Slag om Guam op de Marianen in 1944, 25 van deze duivelshonden , als de Mariniers riep hen, werden gedood terwijl ze probeerden de Japanse vijand weg te spoelen. Ter ere van hen is er een gedenkteken opgericht op het eiland Guam.
De Dobermann is nog steeds een werkhond, maar de concurrentie van de Mechelaar, en in mindere mate de Duitse Herder en de Rottweiler, laat hem weinig ruimte voor politie, legers, beveiligingsbedrijven of sport. Hij is echter de meest indrukwekkende en zijn afschrikkende aspect is voor de gebruikers die patrouilleren een grote kwaliteit. Nu is het waar dat de Doberman met zijn hangende Dobermann-floppy-oren minder oplegt... Dus we zullen er niet veel meer van zien in Europa op treinstations, luchthavens of aan het einde van de lijn van politieagenten of soldaten. In de Verenigde Staten, waar de Mechelaar ook DE hond is om te gebruiken, blijven sommige administraties of beveiligingsbedrijven toch trouw aan de dobie . Met de afgesneden oren, dat wil zeggen met zijn uitdrukking. Het is zijn uitdrukking die indruk maakt. Maar vergis u niet:de Doberman is niet alleen indrukwekkend; wanneer hij de aanleg heeft en geconditioneerd is om te bijten, maken zijn kracht en vastberadenheid hem de meest formidabele van de werkhonden.
Hij is ook een sporthond. Veel Dobermanns lopen op het hoogste niveau in de ring en in RCI. De schoonheidskampioen F'Hiram Royal Bell, geïmporteerd uit Kroatië door Jean-Paul Godart, had niet de geweldige carrière als werkhond die van hem verwacht kon worden. Jean-Paul legt uit:"Ik ben geen workaholic. F'Hiram behaalde zijn ringcertificaat en de RCI 1, en ik bleef op dat niveau." Het was genoeg om deze goede en mooie hond te laten opvallen:F'Hiram heeft meer dan 120 paringsruns gemaakt en hij reproduceerde goed. Zijn nakomelingen zijn tegenwoordig talrijk in de showringen en in de werkringen.
Dit is dus de heropleving van dob na de val veroorzaakt door het verbod op oormaten? Niet zo zeker. Want als het waar is dat rasliefhebbers goede werkhonden in de kudde kunnen vinden, zullen noch ring- of RCI-enthousiastelingen noch professionele verdedigingshonden op zoek gaan naar een Dobermann met slappe oren. Zelfs als, zoals Jean-Paul Godart, de nieuwe voorzitter van de club, uitlegt, "de harmonie bewaard is gebleven dankzij een oordeelkundige selectie op de koppen...".
Niemand kan het oneens zijn:het verbod op otectomie is een zware slag voor het ras en ze zal er ook nooit helemaal van herstellen. Doberman ongecoupeerde oren zien er gewoon niet hetzelfde uit. Dit is jammer, want het ras heeft niet zoals zovelen geleden onder eindeloze ruzies van mensen en de synchrone selectie op morfologie en karakter heeft beide vooruit geholpen, wat niet gebruikelijk is in hondenkringen. Tot dit onaanvaardbare verbod konden de promotors van het ras worden beschouwd als een beetje geluk.
Als de autoriteiten wisten hoeveel honden er nodig zijn om succesvol te zijn in de hondensport... En ook hoeveel doorzettingsvermogen.
Geschreven door mijn vriend, Jean-Yves Reguer.
