Je maag gromt en je tong kwijlt terwijl je de heerlijke hamburgers ruikt die je net op de grill hebt gegooid. Voordat je zelfs maar een hap neemt, kun je je de reeks smaken voorstellen die op het punt staan om je tong te raken.
Voor mensen is smaak een van onze meest ontwikkelde zintuigen. We besteden veel geld en tijd aan het vinden van nieuwe restaurants en nieuwe recepten om onze smaakpapillen tevreden te stellen. Heb je je ooit afgevraagd hoe honden dag in dag uit tevreden zijn met hetzelfde voer? Waarom smeken ze als we gaan eten? Zijn hun smaakpapillen net zo verfijnd als de onze? Laten we eens dieper ingaan op de smaak van uw hond.
Honden en mensen delen een overeenkomst als het gaat om hoe ze smaken (via smaakpapillen). De bepalende factor van hoe ons lichaam een bepaald voedsel waarneemt, gebeurt op moleculair niveau. Wanneer u voedsel op uw smaakpapillen plaatst, worden de moleculen van het voedsel chemisch geregistreerd door uw hersenen.
Deze zelfde chemische reactie gebeurt bij onze honden; ze registreren voedsel echter een beetje anders. De chemische reactie van uw pup op de moleculen van een voedingsmiddel begint met hun neus in plaats van met hun tong. Een membraan in hun neus vangt de moleculen op die onze smaakpapillen doen en brengt die chemicaliën rechtstreeks naar hun hersenen en een speciaal orgaan in hun gehemelte. Als het smakelijk ruikt, zal een hond het waarschijnlijk opeten, ongeacht hoe het smaakt.
Onze viervoetige beestjes kunnen ook de vier primaire smaakcategorieën detecteren die we kunnen - zout, bitter, zuur en zoet - maar dat betekent niet dat hun smaakzin gelijk is aan die van mensen. De smaakpapillen van honden zijn eigenlijk veel minder gecultiveerd dan die van mensen. Met slechts 1700 smaakpapillen vergeleken met de 9000 die een mens heeft, heeft onze metgezel een zesde van het smaakvermogen dat wij hebben.
Zoals eerder vermeld, vertrouwt een hond sterk op zijn snuffelaar om de informatie te krijgen die hij nodig heeft om voedsel te proeven. Dit soort verklaart waarom onze honden graag kauwen op dingen waarvan we nooit zouden durven dromen dat ze in onze mond zouden blijven steken, en die ervoor zorgen dat we er echt in willen blazen als we er zelfs maar aan denken, zoals sokken, mest, rot afval , of oude, dode konijnen.
Tekenen dat de smaak van uw hond minder gevoelig is dan die van mensen, kunnen variëren. Als het voedsel de zintuigen van een hond niet waarschuwt voor "gevaar of schade", zal de hond het waarschijnlijk binnenkrijgen, ongeacht hoe flauw of sterk het ook smaakt. Tekenen dat onze smaak delicater is, zijn onder meer dat de hond flauwer voedsel eet, elke dag opgewonden kan raken over hetzelfde voedsel en dingen in zijn mond stopt waardoor we zouden kokhalzen.
Typische gedragssymptomen van een hond die enthousiast is over de smaak van voedsel, zijn snuiven, kwispelen met de staart, kauwen, alertheid tonen, hoofd kantelen, bewaken en grommen als er een andere hond aanwezig is, opgeheven oren en gejammer van opwinding.
De smaak van een hond dateert van ongeveer 20.000 jaar geleden, tijdens de evolutie van de grijze wolf. Wilde honden waren afhankelijk van hun smaak om te overleven. Kort na zijn geboorte zou een wolf zijn smaakzintuig moeten gebruiken om te bepalen of iets schadelijk of giftig was om het buiten gevaar te houden. Dingen die slecht stonken en slecht smaakten, werden onverteerbaar en schadelijk verklaard, terwijl gerechten die goed rook en goed smaakten verteerbaar en acceptabel waren voor consumptie. Omdat smaak een overlevingsmethode is, was en is het nog steeds een van de vroegste om voor een hond te beginnen.
Het duurt maar een paar weken voordat een pasgeboren puppy zijn smaakzintuig volledig heeft ontwikkeld. Blootstelling aan verschillende smaken en voedingsmiddelen tijdens de eerste paar weken van het leven van uw puppy kan een factor zijn in hoe kieskeurig hij is als volwassene. Als ze al vroeg een verscheidenheid aan voedsel krijgen, zijn ze misschien meer bereid om verschillende soorten voedsel te proberen als ze ouder zijn.
Vanwege het voedsel dat 20.000 jaar geleden en geleidelijk aan beschikbaar was voor wolven, is het belangrijkste verlangen van een hond vlees. Dit is de reden waarom veel hondenvoer een mengsel is van groenten en stevig vlees.
Mensen zijn veel gevoeliger voor smaak en geven er de voorkeur aan om hun pallet echt door elkaar te halen. Een eigenaar vertelt bijvoorbeeld zijn verhaal over zijn zoon die het voer van hun hond probeert. Zijn hond is helemaal weg van het voer dat hem dagelijks wordt voorgeschoteld; de zoon (een tiener) vond het echter niet smakelijk. Het eten had een scherpe, visachtige geur, maar het smaakte naar karton. De pup snuffelde en kwispelde altijd met zijn staart als de voedselcontainer werd geopend. Dit laat zien dat de hond absoluut op zijn geur vertrouwde om te bepalen hoe lekker het eten zou zijn, omdat het uiteindelijk flauw werd. Het bevredigde de neus van de hond, en dat was het enige dat telde.
Waar we grotendeels afhankelijk zijn van onze smaakpapillen, vertrouwt een hond erop dat zijn neus de bepalende factor is of iets smakelijk is of niet. Zoals hierboven vermeld, vangt een membraan in hun neus de moleculen op die onze smaakpapillen doen en brengt die chemicaliën rechtstreeks naar hun hersenen en een speciaal orgaan in hun gehemelte.
De reden waarom de smaak van honden inferieur is aan die van mensen, is terug te voeren op de hoeveelheid smaakpapillen die ze hebben. Met minder dan een zesde van het aantal smaakpapillen, kan een hond op geen enkele manier smaak onderscheiden op een gelaagd niveau.
De hoeveelheid smaakpapillen varieert van gewerveld tot gewerveld; herbivoren hebben echter de neiging om alleseters en carnivoren te verslaan. Vogels hebben er ongeveer 30 en katten iets minder dan 500, maar varkens en koeien blinken uit boven de 14.000. Dit heeft ook betrekking op overleven. Herbivoren moeten, net als koeien, het vermogen hebben om gevaarlijke gifstoffen te proeven en de slechte planten van de goede te onderscheiden om te kunnen overleven.
Omdat honden fysiek niet zijn toegerust om een verhoogde smaak te hebben (vanwege een gebrek aan smaakpapillen uit de poort), is er absoluut geen manier om ze te trainen om de ontwikkelde smaak te hebben die we hebben. Het enige dat we kunnen doen, is hun verlangens stillen door middel van heerlijk ruikende hondenvoer, lekkernijen en speelgoed.
