Het hele concept van het behoren tot een samenleving, familie of groep is diep gegrift in de ziel van alle vrouwen en mannen. Vanaf het moment dat we worden geboren, staren onze moeders liefdevol in onze ogen, waardoor een blijvende band ontstaat die ons door het leven draagt. Onderweg maken we andere gehechtheden, waardoor onze behoefte wordt versterkt om deel uit te maken van iets dat er echt toe doet. Het is het gevoel erbij te horen dat ons onze zichtbaarheid op deze aarde geeft.
Een hond vragen of hij zich ergens bij voelt, is het antwoord al weten. De gelukkige puppy's verlaten hun moeders nest en vinden een heerlijk gevoel van verbondenheid met hun nieuwe eigenaren die hen koesteren en koesteren tot de dag dat ze afscheid nemen. Niet alle pups en mensen zijn zo gezegend, want het gevoel erbij te horen is misschien niet zo gemakkelijk. Laten we een wandeling maken met onze honden om hun mening over erbij horen te zien.
Maak een wandeling door een dierenasiel en je zult de droevige gezichten zien van veel straathonden die nooit hebben geweten wat het is om erbij te horen. Hun geest is verbrijzeld door onvoorzichtige mensen die hun basisbehoeften negeerden. Traditionele hondentrainers zijn onvermurwbaar dat onze honden een roedelmentaliteit hebben zoals hun voorouders de wolf. Wanneer ze plotseling de eenzame wolf worden, wordt hun gevoel van verbondenheid uitgedaagd.
In de steek gelaten of mishandelde reddingshonden tonen de tekens met een neerslachtige lichaamstaal waarbij ze in een hoek ineenkrimpen met het wit van hun ogen zichtbaar, jammerend van nood. Hun oren zullen naar achteren afgeplat zijn en hun staart stevig tussen hun achterhonden. Deze troosteloze hond weet niet waar hij thuishoort en het is een reis van mededogen voor de opvangcentra die hun best doen om deze vergeten pup een gevoel van hoop te geven.
Het is een verre schreeuw van de bundel pluisjes die op de vloer van de woonkamer ligt, poten in de lucht terwijl ze genieten van een buikkietelend gevoel van hun nieuwe eigenaar. Deze gelukkige pup heeft het gevoel erbij te horen en toont zijn comfort door schattige, wolvengehuilgeluiden te maken terwijl ze hun nieuwe speelgoed uitzetten, terwijl ze met hun staart kwispelen. Hun lichaamstaal is ontspannen, hun oren omhoog terwijl ze luisteren naar de babypraat die wordt gegenereerd door hun liefhebbende huisdier-moeder.
Je nieuwe huisdier-kind kwam van een zorgzame moeder-hond, dus hun verwachtingen zouden zijn om hun leven voort te zetten in een sfeer van verbondenheid terwijl ze de verandering maken van hondenmoeder naar menselijke voogd. Deze overgangsperiode zou de aard van deze hond als volwassene kunnen bepalen.
Als een puppy met een riem in een kennel wordt gegooid en aan zijn lot wordt overgelaten, zou hun eenzaamheid een weerspiegeling zijn van de buurt, terwijl ze blaffen en jammeren en zich van streek voelen. De pup die thuiskomt bij een zorgzame moeder of vader zal in het begin een beetje van streek zijn, maar al snel omhelzen deze liefhebbende buitenaardse wezens die zich voorover buigen om ze gelukkig te maken.
Helaas beginnen sommige pups met hoge verwachtingen en merken dat hun opties opraken omdat hun agressiviteit ervoor zorgt dat anderen moeilijke beslissingen nemen. Deze verwarde hond heeft misschien het gevoel gehad dat hij bij een persoon met een slechte reputatie hoorde, die hun psychologische problemen op hun hond afreageerde. Als een gespiegeld beeld van hun baasje reageert deze hond op een vergelijkbare manier, waarbij hij zijn tanden verspert naar iedereen die zijn persoonlijke ruimte durft binnen te dringen terwijl zijn kaken zich spannen en klaar zijn om te vechten. De tekens zijn er allemaal als de hond zijn woede uitstraalt, naar een kind snauwt of zich tegen hun gewelddadige voogd keert.
De grootvader van honden leeft in een roedel, vergelijkbaar met een mensenfamilie met een moeder, vader en wolvenpups. De behoefte om erbij te horen zit ingebakken in de wolf en is geërfd door hun hondenafstammelingen, die mensen beschouwen als hun hechte groep.
Het domesticatieproces heeft honden verder verwijderd van hun wolvenerfgoed en heeft geleid tot een behoefte om bij de mens te horen. Zelfs straathonden die alleen leven, blijven dicht bij menselijke nederzettingen waar ze toegang hebben tot voedsel en onderdak. Een hond die weer in het wild wordt teruggezet, heeft een beperkte overlevingskans, omdat we de wildernis hebben gefokt uit woofers die nieuwe soorten voedsel moeten zoeken en zich moeten verdedigen tegen wilde roofdieren.
Het is onze plicht als mens om honden te beschermen, omdat we ze hebben getemd om huisdieren en werkhonden te zijn. We zijn onze honden onze trouw verschuldigd en beloven hen te beschermen tegen de nodige schade. De geschiedenis van honden die tot een menselijke samenleving behoren, gaat terug tot de ouden die dit geloof onderschreven, hun leven deelden met honden en zelfs begraven werden naast hun geliefde pups.
Het lijkt vreemd dat we in zoveel landen nog steeds versoepelde wetten tegen dierenmishandeling hebben. Zelfs in de oudheid maakten honden deel uit van een menselijke dynastie en waren ze tevreden met hun rol als metgezel. De wolf die als onderdeel van een roedel door het leven gaat, is de hond geworden die comfortabel samenleeft met een andere soort. De noodzaak dat alle schepselen erbij horen, is niet alleen gebaseerd op de biologie van de schepping, maar ook op een diepgeworteld gevoel dat dit hun doel is.
De mens heeft een onderscheidende relatie gesmeed met hoektanden die hun verschillen als soort omarmen en ze uitnodigen in onze harten en huizen. Honden zijn goed voor ons. De tijd die je besteedt aan het aaien van je schattige Akita of verlegen Basenji kan de wateren van je gezondheid kalmeren - de bloeddruk verlagen, je hartslag vertragen en stress naar de stoep schoppen. Als er morgen buitenaardse wezens landen, kunnen we ze misschien vertellen dat ze een andere planeet moeten proberen, aangezien honden de mensheid al zijn binnengevallen met hun opgewekte bravoure en hun vermogen om op elke mogelijke manier te helpen.
Ze staan dichter bij ons dan sommige mensen, met hun poten in onze schoot die aan onze lippen hangen. We kennen ze al heel lang, maar stellen nog steeds de vraag:"Houden honden net zoveel van ons als wij van hen?"
Wetenschapsmagazine is zo vriendelijk geweest om ons dit te laten weten met een gedurfde studie van "verliefd uiterlijk" tussen honden en hun baasjes. Dit gebeurde in een Japanse universiteit waar een dierengedragsdeskundige en hondenliefhebber geïntrigeerd was om te weten of puppy's een golf van emotie voelen als ze in onze ogen kijken. We weten dat mensen op deze manier met elkaar omgaan door middel van een hormoon genaamd oxytocine, dat vooral voorkomt bij moeders met baby's.
Het lijkt waar te zijn dat je altijd liefhebbende Labrador dit amour-hormoon deelt, dat wordt vrijgegeven door zowel de eigenaar als de woofers wanneer ze naar elkaar staren. In het experiment werden urinemonsters van zowel hoektanden als metgezellen genomen voor en na een sessie van in elkaars ogen staren. Er was een stijging van 130% van oxytocine bij pups, waarbij 300% werd geregistreerd bij hun voogden.
Dus nu, als je beeldschoon bent, neemt Griffin je mee in een oogverblindend epos, je weet dat het oprecht is. Met zo'n emotionele band lijdt het geen twijfel dat honden het gevoel hebben dat ze bij hun moeder of vader horen.
Onderzoek heeft aangetoond dat honden emotionele karakters zijn die vanaf de toppen van hun poten gevoelens van geluk, verdriet, jaloezie en pijn voelen. Hun DNA is overwegend wolf, maar onderweg naar de hondentrimsalon of dierenwinkel om wat schattige nieuwe hondenkleren te vinden - onze wilde, wolfachtige woofers zijn genetisch veranderd.
We hebben de flitsen van witte, wolfachtige tanden en hun afkeer van mensen weggedaan door honden te fokken die vriendelijk waren en het verlangen hadden om bij een menselijke clan te horen. Oxford Academic belicht een studie van Tibetaanse honden en mensen die in de Andes en op het Tibetaanse plateau leven. Wetenschappers herkenden een genoomsequentie die inherent was aan zowel mensen als honden, wat wijst op een convergentie tussen de twee soorten. Het lijkt erop dat Moeder Natuur de band tussen mens en hond heeft opgemerkt door hun genetische samenstelling op een complementaire manier te veranderen.
Met zo'n nabijheid, geleid door evolutie, is het absoluut noodzakelijk dat onze honden het gevoel hebben dat ze erbij horen. We hebben ze gedomesticeerd en hun overlevingsinstinct voor wolven opnieuw ontworpen. Ze horen nu bij ons, want we hebben er tienduizenden jaren over gedaan om ervoor te zorgen dat dit zou gebeuren. Ze vertrouwen op ons voor voedsel, onderdak, comfort en een geweldige dierenarts als ze ziek zijn. Door de hond te creëren, hebben we een bestemming aangegeven waarin woofers tot de menselijke hiërarchie behoren en het respect verdienen dat we aan onze medemens geven.
