Toen ik Andre vroeg om zijn mening over Chicago om dit te schrijven, was het eerste wat hij zei precies hetzelfde als het eerste wat ik dacht:"Wat kan ik zeggen over Chicago?" Zo vader, zo zoon, toch?
En, echt, wat kun je zeggen, behalve dat het een totaal opmerkelijke plek is, met veel bijnamen. De winderige stad, de tweede stad, Chicagoland. Het ligt aan de oevers van Lake Michigan, het op twee na grootste van de Grote Meren en het enige dat volledig in de Verenigde Staten ligt.
Het is gelegen in het hart van het land, en een van de dingen die ik daar vond, was het hart van de beweging naar een meer humane behandeling van dieren.
We hebben ongelooflijke mensen ontmoet in Chicago, vooral een groep brandweermannen bij Engine Company 46. Persoonlijk denk ik dat brandweerlieden tot de grootste helden behoren. Denk er over na. Wat doen ze voor de kost? Kortom, ze brengen elke dag door met het riskeren van de dood om ons leven of ons eigendom te redden. En toch heb ik nog nooit een brandweerman ontmoet die niet de meest nederige, eerlijke, nuchtere persoon ooit was.
Ongeveer het ergste dat me op het werk kan overkomen, is dat een hond me bijt. Ik kan me niet eens voorstellen dat ik elke dag naar kantoor ga zonder te weten of ik aan het einde van de dienst levend thuis zou komen bij mijn familie, laat staan dat ik er zo kalm over zou zijn.
Als ik brandweerkazerne zeg, wat is dan de eerste hond waar je aan denkt? Ik vermoed dat uw antwoord Dalmatiër is. Nou, ga over Dalmatiërs heen, want dit motorbedrijf gaf me nog een reden om brandweerlieden te bewonderen. Hun officiële brandweerhond is een pitbull.
Dit raakt me echt omdat het een enorme goedkeuring van het ras is, iets dat ze echt nodig hebben en dat iedereen moet zien. Honderd jaar geleden werden pitbulls trots weergegeven als de mascottes van het Amerikaanse leger en ze waren het volledig Amerikaanse ras. Veel Amerikaanser dan een brandweerkazerne in het midden van Chicago kun je het niet krijgen.
Hun mascotte, Gigi, heeft weinig problemen en is best verbazingwekkend. Aan de andere kant woont ze op een geweldige plek. Ik kan me alleen maar voorstellen hoe dat moet zijn voor een hond. Het is vol actie, maar ook belachelijk schoon, en elke dag is erg gestructureerd, iets dat honden erg geruststellend vinden. Maak dat af met de kameraadschap van een team dat is getraind om samen te werken, maar ook om kalm te blijven in het aangezicht van levensgevaar, en hoe kan het beter worden voor een hond?
Ze zeggen dat alle honden naar de hemel gaan, maar dit is een hond die er al is! Dat alles, en de plaats heeft goede guacamole, salsa en chips, en geweldige banken. Andre en ik hebben er allebei over nagedacht om ons aan te melden!
Natuurlijk zijn de enige helden van Chicago geen branden aan het blussen. Sommigen van hen zijn ideeën aan het planten, en Andre en ik hebben een van hen voor onze ogen zien ontkiemen toen we een groep ontmoetten die erin slaagde een hondenpark aan de South Side te laten bouwen.
De plaats staat bekend als gevaarlijk, en Andre pikte dat meteen op. "De South Side is een plaats van angst", vertelde hij me. "Ik heb me nog nooit zo scherp en bewust van mijn omgeving gevoeld, behalve dat ik opgroeide in mijn geboortestad, in Inglewood."
Het kostte ze veel werk en veel tijd, maar uiteindelijk heeft het zijn vruchten afgeworpen, en terwijl we naar hun verhaal luisterden, realiseerde ik me dat het een prachtig proces was dat ze doormaakten, een proces waar we allemaal van kunnen leren. Eerst zie je een noodzaak, en dan heb je een droom om het te repareren. Om die droom te verwezenlijken, moet je een gemeenschap bij elkaar brengen, en dan moeten jullie allemaal samen vertrouwen hebben dat je erin zult slagen de droom te verwezenlijken en die noodzaak te vervullen.
Als zoiets met succes gebeurt, is het ongelooflijk, en ik kon die energie in het hondenpark voelen. Het was onvergetelijk.
Maar nog onvergetelijker waren de mensen die zichzelf in net zo veel gevaar brachten als brandweerlieden, allemaal om honden te redden.
Dit was de Unofficial Dog Rescue, een groep die in hun eigen tijd eropuit trekt om verlaten en mishandelde honden te vinden en te redden in die gemene South Side-straten. Ik denk dat het een eye-opener was voor Andre, die me vertelde:“De houding ten opzichte van dieren is veel minder waarderend. Niet iedereen aan de South Side, maar ik bedoel situaties die ik heb gezien:mensen die met wurgkettingen liepen en echt gespierde honden, heupverplaatsing, een verbrijzelde kaak, een hond met drie poten die niet 100% hersteld was.'
Onze rit met de groep was absoluut een eye-opener voor ons allebei. Zoals Andre opmerkte:"Chicago is momenteel een van de gevaarlijkste steden in dit land", en dat voelden we toen we 's nachts rondreden. Zoals je in de aflevering hebt gezien, besloot mijn team dat het beter was om het gebied minstens één keer zo snel mogelijk te verlaten.
Maar Chicago was niet alleen maar statistieken en krantenkoppen. Ik had het geluk een vrouw te kunnen helpen die eigenlijk door haar honden was ontvoerd. Vanwege wat ze als hun agressie beschouwde, had ze eigenlijk al acht jaar met niemand gedate. En, echt, dat is het ergste wat er is, nietwaar? Onze honden mogen ons nooit tot een leven van eenzaamheid dwingen. Gelukkig kon ik deze vrouw helpen met haar honden, en Andre en ik moesten Chicago verlaten in de hoop op een dag uitgenodigd te worden voor haar bruiloft.
Blijf kalm en zie wat nodig is!
