Elke dag, regen of zonneschijn, mijn hond begroet me met hetzelfde enthousiasme. Thuiskomen is altijd leuker als je een hond in de buurt hebt.
Ik werk in het juridische systeem, dus laten we zeggen dat er een beetje stress is op het werk. Zodra ik in mijn auto stap en naar huis ga, is dat gevoel van vrijheid vreugdevol. Wat het beter maakt, is dat ik uitkijk naar mijn groet van Laika zodra ik door de deur loop. Natuurlijk is het leuk om je om te kleden en de schoenen uit te trappen, maar het is niets vergeleken met een groet van Laika.
In mei 2011 is mijn hond van 13 jaar overleden. Hij was jarenlang mijn beste vriend geweest en het was een van de ergste rouw die ik had meegemaakt. Als je geïnteresseerd bent in sappige verhalen over verlies, kun je Dear Carter lezen, een ode aan een geliefde vriend.
Na het verlies van Carter dacht ik dat de "vrijheid" van het niet hebben van hondenverantwoordelijkheden misschien een goede zaak zou zijn. Misschien zou ik een nieuwe hobby beginnen, een roman schrijven of wat extra werk in huis doen.
Ik had het fout. Mijn productiviteit nam helemaal niet toe; ik werd in ieder geval luier. Elke wandeling die ik maakte, voelde ik nog steeds de riem in mijn hand, ook al was die er niet. Ik was depressief. Leven zonder hond was helemaal niet leuk.
Laika was ongeveer 4 of 5 maanden oud toen ik haar adopteerde. Dit wetende was ik voorbereid op de normale chaos van het opvoeden van een puppy. Waar ik niet op voorbereid was, was dat ze me op haar eerste dag thuis beet, ze reageerde op honden en ze had een aantal grote problemen met het bewaken van middelen.
Het trainen van een puppy die nog nooit enige bijtremming had gehad toen hij al 40 pond was, is geen wandeling in het park. We hadden een moeilijke start.
Gezien al haar slechte gedragsproblemen heeft Laika me veranderd. In plaats van haar terug te sturen voor een minder lastige hond, besloot ik mijn best te doen. Ik zou deze hond wat verdomde manieren leren.
Dat oude gezegde "je geeft wat je krijgt" is zo waar als het gaat om het trainen van een hond. Elke dag, elke week, elke training merkte ik verbeteringen. Ik maakte een verschil in haar leven en ze was leergierig en leergierig. Ze is een A+ studente.
Ik ken haar volledige geschiedenis niet - ze was pas 4 of 5 maanden op deze wereld en toch was ze al een zwerfdier geworden. Niemand is ooit voor haar gekomen.
Toen ik haar adopteerde, had ze een vreselijke schimmelinfectie op haar huid, waarvan de dierenartsen suggereerden dat ze waarschijnlijk kwam doordat ze urenlang in haar eigen ontlasting en urine moest liggen. Ze speculeerden dat ze tot dat moment waarschijnlijk het grootste deel van haar leven in een kooi had geleefd. De infectie was zo erg dat ik moest wachten om haar sterilisatie in te plannen.
Geen wonder dat haar gedrag zo afschuwelijk was. Laika opende mijn ogen; ze maakte me optimistisch. Ik realiseerde me dat ik een kans had om een verschil te maken in het leven van deze hond. Uiteindelijk maakte ze een enorm verschil in de mijne.
Het is niet gemakkelijk geweest. Haar eerste jaar deed me afvragen waarom iemand bij zijn volle verstand ooit een Duitse herder zou willen; ze zijn gek. Hyper, bijtend, luid, gek.
Natuurlijk bijten en spelen puppy's, maar Laika - ze bracht het naar een ander niveau. Als ze me beet, gilde ik. Ik heb gelezen dat die strategie redelijk goed werkt op bijtremming. Wat ik niet wist, was dat Laika tot de ongeveer 10% van de honden zou behoren die op janken reageren door harder te bijten. Het irriteerde haar nog meer.
Mijn armen en benen zagen eruit alsof ik de hele dag door doornstruiken had gerend. Mijn collega's en vrienden vroegen me of ik mezelf schade toebracht.
We hebben veel geïmproviseerd. Ik las over hondentraining. Ik leerde over desensibilisatie, omleiding, lokken, vormgeven en tegenconditionering om er maar een paar te noemen. We hebben ze allemaal gedaan en op de een of andere manier zijn we erin geslaagd een techniek te bedenken die werkte voor al haar probleemgedrag.
Het duurde niet lang voordat er een sterke band ontstond. Ik was aangenaam verrast toen ik me realiseerde hoe gedreven ze werkelijk was. Ze had al die tijd het potentieel, maar had geen enkele richting gekregen.
We hebben een routine gemaakt. We speelden spelletjes. We hebben geknuffeld op de bank. Ze begon te ontspannen, leerde een paar verdomde manieren en luisterde naar haar volgende aanwijzing.
Nadat we de basis onder de knie hadden, was het duidelijk dat ze meer wilde. We hebben ons spel opgevoerd. Om deze gedreven hond blij te houden heb ik allerlei spelletjes en activiteiten bedacht. We hebben veel gewandeld, gehoorzaamd, neuswerk gedaan, gesleept, gezwommen en gesocialiseerd. Wat ik ook voorstelde, ze was klaar om te gaan.
Hoe meer ze leerde, hoe makkelijker het werd. Ik heb geleerd met haar te communiceren en ze reageerde uitstekend.
Ik ken het juiste woord niet voor die ene hond in je leven. De enige hond die je bezit die je hart volledig steelt. Voor mij is het Laika.
Ik was depressief toen ik Laika adopteerde en zij vulde dat gat. Ze gaf me iets om naar te streven. Ze kwam langs op een geweldige tijd in mijn leven. Als ik andere huisdieren of kinderen had gehad, weet ik niet hoe het zou zijn afgelopen. Ik zou niet zoveel tijd hebben kunnen besteden om het te laten werken.
We hebben onze routine onder de knie; het houdt ons actief en gelukkig. Als ik naar het park wil, weet ik dat ik een gewillige metgezel heb. Als ik in de tuin werk, heb ik een kleine helper die stokken draagt en onkruid trekt. En aan het eind van de dag heb ik altijd mijn knuffelmaatje op de bank. Ze klaagt niet eens over wat ik op tv kijk.
Hoe mijn dag ook verloopt, Laika blijft hetzelfde - ze is loyaal, alert, aanhankelijk, bereid om te behagen en klaar voor alles wat ik heb gepland.
Als ik thuiskom van een stressvolle dag op het werk, weet ik dat ze zal wachten. Zodra ik de deur open, staat ze daar op me te wachten met een kwispelende staart en een glimlach.
