De Dobermann Pinscher is een hondenras dat voor het eerst in Duitsland werd ontwikkeld als waakhond. Ooit bekend als agressief, is het temperament van de Doberman in de loop der jaren verbeterd door tactvol fokken en wordt nu beschouwd als een betrouwbaar familiehuisdier.
De krachtige, gespierde, compacte en vierkante geproportioneerde bouw van de Doberman geeft hem snelheid, elegantie, kracht en uithoudingsvermogen. Zijn houding is alert en trots, terwijl zijn gang snel en losjes is. De geaccepteerde kleuren voor het ras zijn zwart, rood, blauw en fawn - een licht geelachtig bruin. En de roestkleurige markeringen zijn te vinden boven elk oog, op de snuit, keel en voorborst, onder de staart en op alle vier de poten en voeten. De Dobermann heeft ook een gladde, korte vacht met nette lijnen en een witte vlek op de borst.
Deze avontuurlijke en loyale metgezel is een getalenteerde en gehoorzame leerling, altijd klaar voor een mentale uitdaging. Hoewel het meestal gevoelig is en reageert op de commando's van de eigenaar, kan de Dobermann dominant en aanmatigend zijn. Het ras is ook verlegen tegenover vreemden, terwijl het agressief is tegenover vreemde honden. De alertheid en het beschermingsvermogen van een Doberman zijn echter vaak de eigenschappen waarnaar hondenliefhebbers zoeken.
De Dobermann vereist dagelijks mentale en fysieke inspanning of het kan destructief of gefrustreerd worden. Aan deze behoefte kan gemakkelijk worden voldaan door aan de lijn te wandelen, te rennen in een afgesloten ruimte of lang te joggen. En hoewel hij buiten in een koel klimaat kan leven, is de Doberman het meest effectief binnenshuis als voogd en gezinsvriend. Zijn vacht vereist minimale verzorging.
De Dobermann Pinscher heeft een levensduur van 10 tot 12 jaar. Wobbler-syndroom, cervicale vertebrale instabiliteit (CVI) en cardiomyopathie zijn enkele ernstige gezondheidsproblemen die Dobermans treffen; enkele minder belangrijke ziekten die bij dit hondenras worden gezien, zijn heupdysplasie (CHD), osteosarcoom, de ziekte van von Willebrand (vWD), demodicose en maagtorsie. Albinisme, narcolepsie, hypothyreoïdie en progressieve retinale atrofie (PRA) worden af en toe gezien bij Dobermans, terwijl de Blue Doberman meer vatbaar is voor haaruitval. Om sommige van deze problemen te identificeren, kan een dierenarts hart-, oog-, heup- en DNA-tests uitvoeren.
Louis Dobermann, een Duitse tollenaar, wordt gecrediteerd voor de oprichting van de Dobermann Pinscher. Op zoek naar een waakzame waakhond om hem tijdens zijn rondes te vergezellen, ontwikkelde Dobermann de Dobermann Pinscher in de late 19e eeuw door de oude Duitse kortharige herder en de Duitse Pinscher te kruisen. Later werden ook de Black and Tan Manchester Terrier, Weimaraner en Greyhound gekruist.
De originele Dobermans hadden ronde koppen en zware botten, maar fokkers ontwikkelden al snel een robuuster ogende hond. In de loop van de tijd evolueerde het ras opmerkelijk en in 1899 werd in Duitsland de Nationale Dobermann Pinscher Club opgericht, de eerste club voor het nieuwe ras.
Na veel bekendheid te hebben verworven, werd de eerste Doberman in 1908 geïntroduceerd in de Verenigde Staten. De Doberman werd gebruikt als waakhond, politiehond en zelfs als oorlogshond, allemaal eigenschappen die hem uiteindelijk tot een favoriet maakten als gezinsbeschermer. Zijn gebeeldhouwde omtrek maakte de Dobermann ook tot een populaire showhond.
Een nieuwe uitdaging voor het ras zou in de jaren zeventig ontstaan - de opkomst van de albinistische witte Dobermann. Met dit albino-gen kwam een breed scala aan ernstige gezondheidsproblemen. In een poging om dit probleem op te lossen, heeft de Dobermann Pinscher Club of America de American Kennel Club overtuigd om de registratienummers van honden die vatbaar zijn voor het albino-gen te labelen met de letter "Z".
In 1977 werd de Doberman het op één na populairste ras in de Verenigde Staten. Sindsdien heeft het ras zijn gerespecteerde status behouden als waakhond en huisdier.
