Je eerste paar of groep ratten is thuis en nu moet je vrienden met ze maken. Hoe overbrug je de kloof tussen soorten om iemand te worden van wie ze houden, en hun belangrijkste veilige plek?
De reden waarom ratten zulke goede huisdieren zijn, afgezien van hun allround geweldigheid, is dat ze actief een band willen opbouwen . Het zijn zeer sociale en nieuwsgierige dieren, en ze zijn allemaal klaar om de beste maatjes te worden met de reus die ze voedt en speelt en knuffelt. Het is duidelijk dat elke rat zijn eigen persoonlijkheid heeft, en sommige zullen meer op de mens gericht zijn dan andere, maar over het algemeen is het gemakkelijker om een band op te bouwen met ratten dan met kleine huisdieren zoals gerbils of hamsters.
Inhoudsopgave
De babytijd is een vormende tijd voor ratten, aangezien de hersenen beginnen te leren. Individuele persoonlijkheden spelen een rol, maar over het algemeen zijn ratten die vanaf een paar dagen oud worden behandeld, directer sociaal dan ratten wiens enige ervaring met handen is dat ze uit een kweekbak van 4 weken worden gehaald.
Evenzo zijn ratten uit lijnen die zijn gefokt om extravert en tam te zijn, eerder direct vriendelijk dan ratten van paringen die willekeurig aan elkaar zijn geplakt om mooie kleuren te maken.
Wat ik hier probeer te zeggen, is kritisch nadenken over waar je ratten kunt kopen of adopteren, in plaats van gewoon naar de dichtstbijzijnde dierenwinkel te gaan of een willekeurige advertentie voor huizen te beantwoorden. Naar mijn mening zijn de beste plaatsen om je allereerste ratten te krijgen (in willekeurige volgorde):
Dat wil niet zeggen dat ratten uit dierenwinkels of onbetrouwbare fokkers "slechte" dieren zijn die geen vrienden zullen maken - ik neem uitsluitend reddingsdieren op, dus ik zou geld verdienen dat het grootste deel van de Horde in twijfelachtige omstandigheden is geboren, en ik hou van elk van hun gekke harige neuzen. Maar dat soort oorsprongsverhaal voegt complicaties en onbekenden toe, en ik denk niet dat het de beste plek is om als ratteneigenaar te beginnen. Dat is voordat je bedenkt dat directe aankoop van deze dieren activiteiten zoals knaagdierboerderijen kan ondersteunen, waar je je misschien niet prettig bij voelt.
Een band met een huisdier is een verbintenis op lange termijn. Net als menselijke vriendschappen, zijn banden hechter als je er tijd en moeite in steekt . Ik maak elke dag tijd vrij om met de Horde om te gaan en ermee te spelen, en ik vind het ook leuk om hun kooi ergens sociaal te hebben, zodat informele interacties - hallo tegen ze zeggen, ze kietelen enz. - gemakkelijk en natuurlijk zijn. Als je je ratten liever in een speciale kamer houdt, is het een goed idee om het comfortabel te maken, zodat je ze met plezier elke dag kunt bezoeken.
De volgende zijn ideeën uit mijn eigen ervaring, dus het is geen uitputtende lijst. Ze gaan er ook van uit dat je met redelijk "normale" ratten werkt, niet met ratten die overdreven nerveus of agressief zijn. Het is zeker mogelijk om een band met de laatste op te bouwen, maar het is een blog-onderwerp op zich.
Klinkt eenvoudig, maar het is iets waar nieuwe eigenaren misschien verlegen over zijn. Wees zachtaardig, maar wees stevig, en pak je ratten op en geef ze elke dag een aai en een knuffel . Het is misschien geen lange aai en knuffel, want in mijn ervaring wil de gemiddelde jonge rat alles NU ontdekken, en heeft hij dus een beperkt geduld voor menselijke slordigheid. Maar zelfs een korte periode van dagelijkse handelingen bouwt een routine op en maakt het een normaal, niet eng iets.
Ratten leven hun leven op enkele centimeters van de grond. Ik heb gemerkt dat ze veel meer geïnteresseerd zijn in directe interactie als ik met ze in contact kom. Ze komen naar me toe op een stoel als ze daar zin in hebben, maar als ik op de grond zit of lig terwijl ze aan het spelen zijn, word ik het meest opwindende ooit (of in ieder geval sinds het avondeten). Ja, dit betekent wel dat ik erop geklommen en vertrapt moet worden, met snorharenneuzen in mijn oor, en aangezien ik momenteel lang haar in een vlecht heb, moet ik af en toe mensen ervan weerhouden om ermee vandoor te gaan. Maar dat hoort allemaal bij het bezit van ratten.
Kinderen maken vrienden door met elkaar te spelen, en ratten zijn hetzelfde, dus actief deelnemen aan hun spel is een goede manier om een band op te bouwen. Hiervoor zijn veel verschillende mogelijkheden. Ik speel achtervolging met ze door mijn hand te gebruiken en vingerworstelen als ze me pakken. Je kunt ook een kattenstaf of lange stroken stof of veren gebruiken om te jagen en te bespringen, net zoals je zou doen met een kat.
Veel mensen houden van de uitdaging van clickertraining, het gebruik van een clicker en traktaties om de ratten trucjes of behendigheid te leren. Ratten zijn erg intelligent voor hun grootte, zodat ze allerlei soorten gedrag kunnen aanleren.
Deze moet zo goed mogelijk worden gebruikt als de band tussen mens en rat niet afhankelijk is van voedsel en ratten, net als alle andere dieren, gedijen op een gezond gewicht. Echter, een kleine gezonde traktatie (zoals noten in de dop, zonnebloempitten of rozijnen) kan af en toe geen kwaad en wetende dat hun mens een noot in hun zak heeft, is een andere draad in de band van de rat. Ik laat de Horde graag werken voor hun lekkernijen , hetzij met training, hetzij met foerageren in een graafbak of in zakken of handen.
Een aftandse oude kamerjas is misschien niet ons idee van verkleden, maar het is de hemel voor een rat. Grote mouwen om in te graven, zakken om te verkennen en veel verborgen gaten. Een verlegen rat in mijn kamerjas of in een wijde top stoppen is mijn belangrijkste truc om vrienden te maken, want het is donker, afgesloten en veilig voor hen, maar het ruikt naar mij, wat betekent ik begin geassocieerd te worden met veiligheid .
Toegegeven, het nadeel hiervan is wanneer we bij de dierenarts zijn, en een bange rat besluit dat in mijn topje de veiligste plek is om te verbergen voor de vervelende man met de stethoscoop. Midden in een spreekkamer uitkleden om een recalcitrante rat terug te halen is voor iedereen een beetje gênant.
