In dit artikelEpileptische aanvallen zijn een van de meest voorkomende neurologische problemen bij honden. Ze komen voor wanneer de hersenschors van de hersenen abnormaal functioneert, maar er zijn veel ziekten die epileptische aanvallen bij honden kunnen veroorzaken. Soms, zoals in het geval van idiopathische epilepsie, is de oorzaak van de aanvalsactiviteit onbekend of kan deze worden geërfd. Wat de oorzaak ook is, het is echter belangrijk dat u weet hoe u een aanval bij uw hond kunt identificeren en uw behandelingsopties begrijpt.
Een aanval wordt ook wel een convulsie of toevallen genoemd, wat een tijdelijke onvrijwillige verstoring van de normale hersenfunctie is die in de meeste gevallen gepaard gaat met ongecontroleerde spieractiviteit.
De meest voorkomende reden voor aanvallen bij honden is idiopathische epilepsie, een erfelijke aandoening waarvan de exacte oorzaak onbekend is. Andere oorzaken zijn hersentumoren, hersentrauma, infecties, leverziekte, leverfalen of een reactie op iets giftigs zoals xylitol . Xylitol, een populaire kunstmatige zoetstof, kan gevaarlijke dalingen in de bloedsuikerspiegel veroorzaken en dit kan epileptische aanvallen veroorzaken.
Toevallen kunnen op elk moment van de dag of nacht optreden, maar ze komen het meest voor in tijden van veranderende hersenactiviteit. Dit kan zijn wanneer een hond opgewonden is, eet, in slaap valt of net wakker wordt. Tussen aanvallen door lijken de meeste honden volkomen normaal te zijn.
De meeste aanvallen komen voor in drie verschillende fasen. De aanval zal doorgaans alle drie de fasen doorlopen, maar er is geen exacte hoeveelheid tijd die elke fase zal duren. Begrijp dat elke fase anders is en dat zodra fase drie is bereikt, de aanval voorbij is.
Epileptische aanvallen zijn onverwacht en kunnen in de meeste gevallen niet worden voorkomen, maar sommige honden zullen alleen aanvallen in tijden van extreme stress, en in deze gevallen kunnen de triggers soms worden vermeden. Hoewel ze er traumatisch uitzien, zijn aanvallen niet pijnlijk voor de hond. De meeste schade aan uw hond kan het gevolg zijn van verwondingen die hij oploopt tijdens vallen of zwaaien tegen voorwerpen in zijn nabijheid tijdens de aanval.
Laat uw hond alleen tijdens een aanval, tenzij hij zich op een locatie bevindt waar hij gewond kan raken. Als u de hond moet verplaatsen, verplaats uw hond dan voorzichtig naar een veiligere locatie door hem aan de achterpoten of rond de borst te trekken. Hoewel het gemakkelijker is om ze te verplaatsen, moet u ze niet aan de voorkant van hun borst of schouders grijpen om te voorkomen dat u per ongeluk letsel oploopt. Het is oké om uw hond te aaien of te troosten tijdens een aanval, maar houd uw handen uit de buurt van zijn bek - de aanval kan ertoe leiden dat de kaken van de hond om uw hand klemmen.
Het is van vitaal belang om niets in de mond van uw hond te steken om zich tegen zijn tanden te zetten. Uw hond zal niet in zijn eigen tong stikken tijdens een grand mal aanval en proberen iets in zijn mond te stoppen om dit te voorkomen, kan nog meer schade aanrichten.
Het is misschien het laatste waar u aan denkt als uw hond een aanval krijgt, maar houd bij hoe lang de aanval van uw hond duurt. Noteer elk vreemd gedrag dat ze vertoonden vlak voor de aanval, zoals vreemde geluiden of activiteit. Houd op dezelfde manier het gedrag van uw hond post-ictaal bij en hoe lang ze in deze post-ictale fase blijven voordat ze weer normaal worden.
Hoewel het verleidelijk is om rechtstreeks naar de dierenarts te rennen, is dringende veterinaire zorg alleen nodig als de aanval van de hond langer dan vijf minuten duurt of als er twee of meer aanvallen plaatsvinden in een periode van 24 uur. Langdurige aanvallen, of aanvallen die langer dan 5 minuten duren, kunnen hyperthermie en aanhoudende hersenbeschadiging veroorzaken. Meer dan 1 aanval in een periode van 24 uur wordt 'clusteraanvallen' genoemd en kan wijzen op een opkomende aandoening, zoals een toxine-opname of decompensatie van een tumor in het lichaam.
Dat gezegd hebbende, moet uw dierenarts op de hoogte worden gesteld als uw voorheen gezonde hond een grote aanval heeft gehad. Als uw hond een enkele, korte aanval heeft, maak dan een afspraak om uw hond na te laten kijken door uw dierenarts zodra deze beschikbaar is.
Omdat aanvallen bij honden door veel verschillende factoren kunnen worden veroorzaakt, zal uw dierenarts enkele diagnostische tests moeten uitvoeren voordat zij de juiste behandelingskuur kan bepalen. Ze begint met de volledige medische geschiedenis van uw hond en kan zich richten op gebeurtenissen met hoofdtrauma en/of blootstelling aan vergiften of hallucinogene stoffen.
Vervolgens zal de dierenarts een grondig lichamelijk onderzoek uitvoeren, dat vaak bloed- en urinetests en een elektrocardiogram of ECG omvat. De dierenarts gebruikt deze tests om medische problemen met de lever, de nieren, het hart en de elektrolyt- en bloedsuikerspiegel van de hond uit te sluiten. Als uw hond geen maandelijks preventief middel tegen hartworm neemt, zal ze uw hond waarschijnlijk ook op hartworm testen.
Als alle testresultaten normaal zijn en niet wijzen op blootstelling aan gif of trauma, kan uw dierenarts verdere tests uitvoeren, zoals een analyse van het ruggenmergvocht of een CT (computertomografie) scan of MRI (magnetische resonantie beeldvorming). CT-scans en MRI's zijn niet-invasieve diagnostische hulpmiddelen die beelden van de hersenen en andere interne weefsels produceren.
Als de aanvallen incidenteel zijn en minder dan eens in de vier tot zes weken voorkomen, is uw dierenarts misschien niet zo bezorgd en kan hij de meer invasieve of duurdere tests niet aanbevelen, tenzij de aanvallen frequenter, ernstiger of beide worden.
Om de aanvallen van uw hond het beste te behandelen, zal uw dierenarts meer willen weten over de geschiedenis van aanvallen. Houd de epileptische geschiedenis van uw hond bij. Noteer de informatie, dateer en bewaar het bij de medische dossiers van uw huisdier. De meeste dierenartsen beginnen pas met de behandeling als uw hond het volgende heeft gehad:
De dierenarts zal uw hond waarschijnlijk behandelen met een anti-epilepticum zoals fenobarbital of leviteracitam (Keppra). Zodra u uw hond begint met een anticonvulsivum, moet u dit de rest van het leven van de hond voortzetten. Als het wordt stopgezet, loopt de hond een groter risico op aanvallen. Praat met uw dierenarts over al uw opties en wees duidelijk in alle instructies als u merkt dat u moet overschakelen op een ander medicijn.
