De waarheid is dat parkieten en parkieten eigenlijk één en hetzelfde zijn. De vogels die we in de Verenigde Staten gewoonlijk 'parkieten' noemen, staan in de rest van de wereld bekend als grasparkieten of grasparkieten. Hoewel sommigen beweren dat parkieten en parkieten niet hetzelfde zijn, is hun taxonomie precies hetzelfde.
In het boek van Joseph M. Forshaw, Parrots of the World, de parkiet wordt eenvoudig vermeld als een "grasparkiet" met de wetenschappelijke naam, Melopsittacus undulatus. Deze wetenschappelijke naam in het Latijn is dezelfde die aan de parkiet wordt gegeven. Het zijn dus in feite dezelfde soorten.
Hoewel het nog steeds erg onduidelijk is hoe deze vogels de naam "Budgie" hebben gekregen, wat een afkorting is voor de juiste naam "Budgerigar", zijn er verschillende theorieën. Een daarvan is dat het afkomstig is van het Australische slangwoord 'budgery'.
Wat de oorsprong van deze prachtige kleine vogels ook is, ze zijn het op twee na populairste gezelschapsdier ter wereld, direct onder honden en katten. Ze zijn al eeuwenlang populair en komen oorspronkelijk uit Australië, waar ze in de droge graslanden leven en buitengewoon sterke kleine vogels zijn. Ze bewegen zich over het algemeen in grote groepen rond en vinden water in tijden van droogte en zoeken ook naar hun dieet van granen, grassen, zaden en insecten. Ze worden beschouwd als een redelijk slimme vogel om te kunnen overleven onder de omstandigheden die ze doen.
Het woord "parkiet" is een term die wordt gebruikt om een groep vogels van enkele tientallen te beschrijven die klein van formaat zijn en lange staartveren en slanke lichamen hebben. Andere papegaaien die parkieten worden genoemd, zijn de snorparkiet, de grasparkiet, de monniksparkiet, ook bekend als de Quaker-parkiet, evenals de Indiase ringnekparkiet. Al deze vogels zijn inderdaad kleine papegaaien en ze hebben allemaal lange staartveren.
De grasparkiet werd voor het eerst in de geschiedenis vastgelegd door de beroemde botanicus en zoöloog George Shaw in 1805. Van geboorte Brits raakte hij behoorlijk geïnteresseerd in de natuurlijke flora en fauna van Australië toen hij begon te werken in het natuurhistorisch gedeelte van het British Museum. Mensen koloniseerden destijds Australië en exemplaren van zowel planten als dieren werden teruggestuurd naar Engeland voor verder onderzoek. Hij was de eerste die zijn bevindingen publiceerde met wetenschappelijke namen van zowel de grasparkiet als het vogelbekdier, de echidna, de wombat en de zwarte slang.
De eerste parkieten arriveerden in 1840 in Engeland. Het fokken in gevangenschap begon omstreeks 1850, toen er belangstelling was ontstaan om deze vogels als gezelschapsvogels te houden. De eerste kleurvariatie met behulp van selectief fokken werd geregistreerd in 1870 en daarna werden er veel variaties ontwikkeld die tot op de dag van vandaag bestaan.
Er zijn verschillende soorten van deze vogels beschikbaar. Ze komen voor in een zee van prachtige kleurmutaties en selectief fokken heeft soorten als de Engelse parkiet een geheel eigen uiterlijk gegeven.
De verwarring over de vraag of de parkiet en de parkiet hetzelfde zijn, is vergelijkbaar met de mini-controverse over de naam van de Afrikaanse Grijze. De algemene term voor de papegaai wiens wetenschappelijke naam is Psittacus erithacus in de Verenigde Staten 'Afrikaanse grijze papegaai'. Taxonomen proberen nog steeds het verschil te begrijpen tussen de twee soorten Afrikaanse Grijzen, de Congo en de Timneh. Maar deze twee soorten hebben twee verschillende taxonomische namen, aangezien de Timneh wordt beschouwd als een ondersoort van Congo. Als je echter zoekt naar de soort, "Afrikaanse grijze papegaai" in het boek van Mr. Forshaw, zul je hem niet vinden. Het wordt in plaats daarvan vermeld als een "grijze papegaai". Toch verwijst deze lijst naar de wetenschappelijke naam voor de Afrikaanse Grijze. Er zijn delen van de wereld waar de Afrikaanse grijze of grijze papegaai de "roodstaartpapegaai" wordt genoemd. Maar hoe je deze vogel ook noemt, de soort is inderdaad dezelfde. Het is de Psittacus erithacus.
Dit alles suggereert dat toen William Shakespeare het metaforische schreef:"Een roos met een andere naam zou net zo zoet ruiken", had hij papegaaien of parkieten in de hersenen kunnen hebben.
