Morgan doet er alles aan om haar twee honden te beschermen tegen overvaccinatie. "Ik heb een dierenarts die titertests uitvoert in plaats van elk jaar injecties te geven", zegt ze. "Mijn honden zijn nu vijf jaar oud en de tests tonen aan dat ze nog steeds worden beschermd door de vaccins die ze hadden toen ze pups waren." Maar het is een ander verhaal als het gaat om hondsdolheid. Morgan woont in een staat waar jaarlijks rabiësvaccinaties nodig zijn, dus haar dierenarts is verplicht haar honden elk jaar te vaccineren, ongeacht of ze nog beschermd zijn door eerdere inentingen.
Teresa is ondertussen een appartementsbewoner wiens kat stierf na een bijwerking van een rabiësvaccin. "Ik weet niet waarom ik hem zo vaak moest laten vaccineren terwijl we zeven verdiepingen hoger zijn en hij nooit naar buiten ging", zegt ze. "De kans dat hij ooit in contact zou komen met een hondsdol dier was vrij klein."
Het is een dilemma dat veel dierenliefhebbers in de VS en Canada tegenkomen. Sommige regio's hebben nog steeds jaarlijkse rabiësvaccins nodig, terwijl vele andere nu de driejarige variant toestaan, maar zelfs dat komt te vaak voor als je kijkt naar de negatieve bijwerkingen van overvaccinatie. "Rabiës is het vaccin dat het meest wordt geassocieerd met bijwerkingen, omdat het zo krachtig is", zegt de beroemde dierenarts Dr. Jean Dodds. “We hebben veel slechte reacties, waaronder fatale. Ze treden meestal binnen twee tot drie weken na vaccinatie op, hoewel ze tot 45 dagen later kunnen verschijnen. Omdat het rabiësvaccin een neurogeen eiwit is, wat betekent dat het het zenuwstelsel aantast, ziet u vaak toevallen of epileptische stoornissen zoals struikelen, ataxie, dementie en enige demyelinisatie, waarbij de dieren wankel worden en geen goede motor vaardigheden. Je kunt ook een auto-immuun-achtige vernietiging van weefsels, huid, bloed, gewrichten, de lever of de nieren hebben.” Dr. Dodds voegt eraan toe dat dieren die al ziek zijn met immuungerelateerde ziekten, zoals kanker, nog negatiever kunnen worden beïnvloed. "Vaak is dit het laatste dat de dood van het dier veroorzaakt."
Ondanks dit alles vereist de federale wet nog steeds dat gezelschapsdieren regelmatig worden ingeënt tegen hondsdolheid, zelfs als u uw dieren binnen houdt of in een gebied woont waar hondsdolheid waarschijnlijk geen groot probleem is. De belangrijkste reden is dat hondsdolheid zowel mensen als honden en katten kan treffen. "Rabiës is dodelijk voor alle zoogdieren", zegt Dr. Dodds. “Dit is een kwestie om de volksgezondheid te beschermen, niet de dieren. Het primaire doel van de wet is om mensen te beschermen tegen hondsdolheid.”
Het valt niet te ontkennen dat rabiës een ernstige ziekte is en dat zowel mens als dier ertegen beschermen, maar de vraag blijft:waarom zouden honden en katten jaarlijks of zelfs driejaarlijks worden blootgesteld aan de mogelijk ernstige bijwerkingen van de vaccinatie, wanneer de immuniteitsduur (DOI) is waarschijnlijk veel langer?
Het is een vraag die Dr. Dodds en verschillende andere professionals zichzelf stelden toen ze in de herfst van 2005 het Rabies Challenge Fund startten. “Uit challenge-onderzoeken weten we dat de DOI voor reguliere vaccins zeven tot negen jaar is, zo niet langer. Dus waarom zouden de rabiësvaccins, die zo krachtig zijn, geen nog langere DOI hebben? We besloten dat we een studie moesten ontwerpen volgens de normen van de federale overheid die zou bepalen of de DOI langer is dan drie jaar." Uitdagingsstudies in Frankrijk hebben aangetoond dat het rabiësvaccin een DOI van ten minste vijf jaar heeft, maar deze informatie wordt niet geaccepteerd door de federale en staatswetgevers in de VS, vandaar de noodzaak van een binnenlands onderzoek.
Het Rabies Challenge Fund is een landelijk initiatief. Samen met Dr. Dodds, die is gevestigd in Californië, zijn bij het onderzoek Dr. Ron Schultz van de School of Veterinary Medicine aan de Universiteit van Wisconsin betrokken, en Kris Christine, activist voor het vrijgeven van vaccins, die in het noordoosten woont en al met Dr. Dodds over andere vaccingerelateerde kwesties in die regio. "We vroegen Dr. Schultz om het onderzoek te doen en hij was heel blij", zegt Dr. Dodd. De groep was nog meer opgetogen toen de Universiteit van Wisconsin ermee instemde bijna de helft van de overheadkosten voor het onderzoek te dekken. "Het laat zien dat ze heel sterk geloven dat dit informatie is die we nodig hebben."
Dr. Dodds en haar collega's hebben in december vorig jaar officieel het Rabies Challenge Fund geregistreerd. Sindsdien hebben ze ijverig gewerkt om het geld in te zamelen dat nodig is om het eigenlijke onderzoek te financieren, waarbij twee afzonderlijke groepen van elk 20 honden betrokken zullen zijn, één om te worden bestudeerd voor vijf jaar DOI en de andere voor zeven. "We zullen de twee groepen parallel doen en 20 van de vijfjarige honden tot zeven jaar voortzetten." Door de antilichamen van de dieren en andere benchmarks te controleren, zal Dr. Schultz in staat zijn om de DOI voor het rabiësvaccin gedurende deze perioden te bepalen, waarmee hij laat zien dat de initiële vaccins die aan puppy's en kittens worden gegeven voordat ze een jaar oud zijn, volledig effectief blijven voor vele jaren, misschien zelfs voor het leven. Het fonds zal ook een onderzoek financieren naar de adjuvantia die worden gebruikt in rabiësvaccins en een systeem voor het melden van bijwerkingen opzetten.
Maar er is meer geld nodig voordat het werk kan beginnen. "We hebben in het eerste jaar $ 177.000 nodig", zegt Dr. Dodds. "Tot nu toe hebben we $ 65.000, dus we zijn nog steeds kort van ons doel. We hebben ook enkele toezeggingen die van kracht worden zodra we 60% van het benodigde bedrag hebben bereikt. En we hebben een aantal substantiële donaties gekregen uit Canada, ook al wordt wat we doen daar misschien niet geaccepteerd. Mensen voelden zich nog steeds gedwongen om te doneren.”
Een van de unieke dingen van The Rabies Challenge Fund is dat het wordt gefinancierd door dierenbeschermers en anderen die gepassioneerd zijn over dit onderwerp. "Kris en Ron en ik willen dat dit een basisprogramma wordt", zegt Dr. Dodds. "We weten dat een bedrijf binnen zou kunnen komen en ons een heleboel geld zou kunnen geven om het onderzoek te doen, maar het is fijn om te weten dat het project is begonnen en geëvolueerd van mensen aan de basis."
Donaties kunnen worden gestuurd naar The Rabies Challenge Fund Charitable Trust, c/o Hemopet, 11330 Markon Drive, Garden Grove, CA 92841. Of neem contact op met Dr. Jean Dodds op [email protected] of Kris Christine op [email protected] . Alle donaties zijn aftrekbaar van de belasting.
Rabiës is niet het enige vaccin dat de afgelopen jaren voor controverse heeft gezorgd. De nadelige effecten van overvaccinatie in het algemeen zijn algemeen bekend geworden, met als resultaat dat steeds meer dierenbeschermers en professionals lobbyen voor en werken aan een vermindering van het aantal en de frequentie van vaccins die onze honden en katten krijgen. Hoewel vaccinaties beschikbaar zijn voor een hele reeks ziekten, zijn veel dierenartsen het er nu over eens dat er maar een handvol echt nodig is, en zelfs die hoeven niet elk jaar te worden gegeven. Deze worden kernvaccins genoemd en omvatten de volgende (samen met hondsdolheid):
Hoewel de American Animal Hospital Association aanbeveelt om elk van deze om de drie jaar te geven, hebben onderzoeken aangetoond dat de immuniteitsduur van al deze vaccins zeven tot negen jaar is. U kunt uw dier helpen beschermen tegen de effecten van overvaccinatie door uw dierenarts te vragen naar titertests. Deze eenvoudige test controleert het bloed van uw dier op de antistoffen die beschermen tegen een bepaalde ziekte. Als de niveaus hoog genoeg zijn, heeft het dier geen hervaccinatie nodig.
"Titertests zijn nuttig voor puppy's of kittens die aanvankelijk goed zijn gevaccineerd, in de periode van een jaar waarin een booster wordt aanbevolen of optioneel is", zegt Dr. Dodds. “Als de titers voldoende zijn, is een booster niet nodig. Daarna kunnen titers jaarlijks of om de twee tot drie jaar worden gedaan, afhankelijk van de wensen van de klant en haar dierenarts. De titers bieden zekerheid dat het dier een reeds bestaande meetbare immuniteit heeft voor, en een immuungeheugen voor, de klinisch belangrijke infectieuze agentia.”
