Er zijn verschillende soorten nierziekten die katten kunnen treffen. Nieramyloïdose is een specifieke aandoening die af en toe voorkomt bij katten en het is een ernstige ziekte. Meer weten over dit dodelijke probleem kan een katteneigenaar helpen zijn huisdier zo lang mogelijk gezond te houden.
Nieramyloïdose is een ophoping van amyloïd rond niercellen. Amyloïde is een type ontstekingseiwit dat zich kan ophopen rond verschillende weefsels en organen in het lichaam, waaronder de nieren en de lever. Nieramyloïdose is een specifiek type amyloïdose dat de nieren van katten aantast en is een ernstige ziekte die niet te genezen is.
De nieren zijn twee boonvormige organen in de buik van een kat. Ze spelen een belangrijke rol bij het filteren van afvalstoffen uit het lichaam. Als de nieren niet goed kunnen functioneren, zoals bij een kat met nieramyloïdose, nierfalen en uiteindelijk overlijden tot gevolg.
De symptomen van renale amyloïdose zijn dezelfde als die van de meeste andere nierziekten bij katten.
Overmatige dorst en plassen zijn meestal de eerste dingen die een katteneigenaar ziet bij een kat met een nierziekte. Een kat met nieramyloïdose kan zijn waterbak sneller dan normaal leegmaken, meer tijd besteden aan het drinken van water of het zoeken naar water op andere plaatsen zoals vogelbaden, drinkglazen en de gootsteen, en grotere natte plekken in de kattenbak achterlaten van de kattenbak. overmatig urineren dat het gevolg is.
Door het overmatig urineren kan uitdroging optreden, zelfs als katten veel drinken. Uitdroging kan ervoor zorgen dat de huid van een kat "tent" wordt, wat betekent dat als de huid rond de nek wordt opgepakt en voorzichtig van het lichaam wordt weggetrokken, het een "tent" zal vormen in plaats van direct terug te gaan naar zijn normale plaats op het lichaam. Dit duidt op een gebrek aan vocht in de cellen van een kat. Het is zeer ernstig en kan ervoor zorgen dat een kat zich erg ziek voelt. De opeenhoping van afvalproducten in het lichaam kan er ook voor zorgen dat een kat zich erg ziek voelt, stopt met eten en begint te braken. Als een kat zich niet lekker voelt, zal hij niet eten en zal natuurlijk gewichtsverlies optreden. Gewichtsverlies kan optreden bij katten met een nierziekte, zelfs als ze goed eten, als gevolg van een proces dat cachexie wordt genoemd, wat spierverlies is dat optreedt bij dieren met een chronische ziekte.
Ten slotte kunnen gezwollen aanhangsels het gevolg zijn van renale amyloïdose. Bij amyloïdose raakt het filtersysteem van de nieren verstopt, wat kan leiden tot eiwitverlies in de urine. Eiwit helpt om vocht in de bloedvaten te houden. Wanneer het eiwitgehalte in het bloed te laag wordt, kan dit leiden tot vochtophoping in de benen in het lymfestelsel. Dit wordt lymfoedeem genoemd.
Bepaalde kattenrassen hebben meer kans op nieramyloïdose dan andere, maar de specifieke oorzaak van deze ziekte is niet bekend. Van Abessijnen en Oosterse kattenrassen zoals de Siamees wordt gedacht dat ze genetische aanleg hebben voor het ontwikkelen van nieramyloïdose. Behalve dat ze redelijk rasspecifiek zijn, denkt men dat chronische ontsteking door ziekten zoals chronische nierinfecties en nierkanker kan leiden tot nierfalen. amyloïdose.
In de meeste gevallen van nierziekte hebben katten misvormde of gekrompen nieren. Maar met renale amyloïdose kunnen katten nieren van normale grootte hebben. Dit kan het voor een dierenarts moeilijk maken om renale amyloïdose te diagnosticeren alleen door aan de nieren te voelen tijdens een lichamelijk onderzoek of ze te visualiseren op een röntgenfoto of echografie. Bloedonderzoek om naar rode en witte bloedcellen te kijken, samen met nierniveaus, evenals een urinemonster om de urineconcentratie en eiwitniveaus te controleren, zijn nodig voor een eerste diagnose. Om een definitieve diagnose van nieramyloïdose te stellen, is een biopsie van de nieren nodig, zodat de cellen microscopisch kunnen worden bekeken.
Nieramyloïdose komt misschien niet veel voor bij katten, maar voor degenen die het ontwikkelen, is er helaas geen remedie. Het beheersen van de symptomen van de ziekte kan de kwaliteit van leven verlengen en de ziekteprogressie vertragen voor een kat met renale amyloïdose, maar er is geen omkering of stopzetting van deze eiwitopbouw. Symptomatische behandeling kan bestaan uit het toedienen van vocht, veranderingen in het dieet en medicijnen om een kat te verleiden om te eten, braken en diarree aan te pakken, pijn te beheersen en eventuele secundaire problemen zoals hypertensie te behandelen.
Abessijnse en oosterse kattenrassen moeten regelmatig worden gecontroleerd op renale amyloïdose. Ook al weet niemand precies wat deze ziekte veroorzaakt, als tekenen van renale amyloïdose vroeg genoeg worden ontdekt, kan de progressie mogelijk worden vertraagd met medicijnen en specifieke veranderingen in het dieet. Jaarlijkse bloedscreening voor jonge katten en tweejaarlijkse screenings voor oudere katten wordt vaak aanbevolen om de gezondheid van de nieren te controleren.
