Ik ben een kattenman sinds mijn tienerjaren toen onze familie een Siamees-Perzische mix adopteerde (Maurice). Ik had een andere kat (Peshak) terwijl ik huisgenoten was met mijn oudere broer terwijl hij in post-grad was en ik mijn bachelor afrondde. Enkele jaren later vond ik een kat (Lulu) op de parkeerplaats waar ik een bruiloft bijwoonde, en mijn ouders namen haar op. Maar toen ik op mezelf woonde, wilde ik altijd al een eigen kat, maar uiteindelijk woonde ik in veel landen en altijd in beweging, dus ik heb er niet serieus over nagedacht.
Op een zaterdagochtend begin dit jaar maakten mijn partner en ik (opnieuw) grapjes over het nemen van een kat, terwijl we ook nadachten over waar we die dag heen konden gaan voor een wandeling. We woonden al meer dan een jaar in Phoenix, Arizona vanwege de verhuizing van mijn baan. Ik stelde voor dat we een no-kill shelter konden bezoeken, Halo genaamd, halverwege tussen ons huis en de berg die we wilden beklimmen. Ik wilde gewoon even naar binnen kijken, naar katten en honden kijken en me warm en donzig voelen voordat ik ging wandelen. We waren niet serieus van plan om een huisdier te nemen, omdat we geen van beiden nog een meedogenloze zomer in Phoenix wilden blijven - en we wisten niet waar we heen zouden gaan. Er waren gewoon te veel onzekerheden.
We waren voor 12.00 uur bij het asiel en ik voelde me meteen aangetrokken tot een bepaalde kat met zijn rug naar de bezoekers. Van de helft van hem kon ik zien, hij leek op een langer haarversie van Maurice - vergelijkbare Siamese type kleuring. Er was geen informatie over hem - geen kaart aan de buitenkant van zijn kooi. En omdat het leek alsof hij alleen gelaten wilde worden, besloot ik dat ik later bij hem terug zou komen nadat ik de andere katten had bekeken. Ik ging terug na minder dan 5 minuten om hem te controleren, maar hij was weg! Ik keek om me heen en zag dat alle katten die we aanvankelijk zagen ook verdwenen waren. Ze waren allemaal op vrachtwagens geladen om naar de nabijgelegen Petsmart- en Petco-winkels te worden gebracht voor adoptie. Ik vroeg een van de vrijwilligers of ze me wat informatie kon geven over de kat die in de specifieke kooi zat en beschreef de kleur van de kat (hoewel ik het gezicht nog niet had gezien). Ze vertelde me dat zijn naam Romeo is en hij is een 2 jaar, 1 maand oude Himalaya-mix met front-declawed en gaf me de locatie van de Petsmart waarnaar hij zal worden vervoerd. Het bleek dat de locatie aan de noordkant van de stad was, we waren ten zuiden van het midden (het centrum) en onze wandelbestemming was verder naar het zuiden. Ik vertelde mijn partner dat ik naar de Petsmart-locatie wilde gaan om de kat te bekijken. Hij dacht dat ik gek was en zei dat ik dacht dat we alleen maar naar katten keken - niet om er een te adopteren! Ik zei dat het moeilijk uit te leggen was, maar ik moest gewoon DEZE specifieke kat zien. We zijn allebei koppige stieren, dus hij ging erin mee. Aangezien Romeo pas over 2 uur bij de Petsmart zou komen opdagen, besloten we om op een andere berg te gaan wandelen in de richting van de Petsmart. Na onze wandeling belde ik Petsmart en ze vertelden me dat ze die dag nog geen huisdieren ter adoptie hadden gekregen van Halo, dus besloten we om te lunchen. Ik belde opnieuw na de lunch en kreeg te horen dat ze wat katten en honden uit Halo hadden en dat Romeo er ook bij was. We zijn meteen vertrokken. Ik was nog steeds niet van plan een kat te adopteren, omdat ik me bewust was van de verantwoordelijkheid en onze levens in grote verandering waren. Ik verontschuldigde me nogmaals bij mijn partner dat ik dit had doorgemaakt, maar ik zei als ik dat niet deed, dan een "wat als?" zou altijd in mijn achterhoofd blijven. Ik zei:"Je moet denken dat ik gek ben." Hij begreep het, lachte en zei:'Goed. Laten we gaan. Ik ga gewoon mee in je obsessieve gedrag vandaag.'
Romeo zat pas 15 minuten in zijn kooi in de winkel toen we aankwamen. Ik verwachtte een versie van mijn eerste kat, Maurice, te zien, maar toen hij zich omdraaide was zijn gezicht heel anders. Hij had de blauwe ogen, maar niet het donkere gezicht - in plaats daarvan had hij een asymmetrisch ondersteboven wit gekleurd v-vormig patroon. Ik dacht:“Leuk, maar niet zoals Maurice of Siamees type”. Maar ik voelde me nog steeds tot hem aangetrokken en hij leek zo chill en comfortabel bij ons. We waren daar ongeveer 10 minuten om hem te aaien en besloten om wat koffie te halen, wat te lezen en erover na te denken. Toen ik in de coffeeshop was, las ik mijn boek niet. In plaats daarvan deed ik onderzoek om een kattenvader te zijn. Het hebben van een huisdier in de 40 is heel anders dan het hebben van een huisdier dat van het hele gezin is. Peshak was 20 jaar geleden overleden, Maurice in 2003 en Lulu in 2010. Maar Maurice en Lulu hadden bij mijn ouders gewoond en Peshak deelde het met mijn broer. Dus ik had mijn eigen kat niet meer sinds de universiteit - maar zelfs zij was meer de kat van mijn oudere broer. Dus nam ik contact op met een van mijn beste vrienden die 3 katten heeft en ze vertelde me dat het niet zo veel moeite of duur is (totdat ze oud worden). Ze drong er bij mij op aan hem te halen. Maar na bijna 2 uur in het café besloot ik dat ik Romeo wilde, maar op dat moment zei mijn partner (die vegetariër is en van dieren houdt, maar er nooit mee is opgegroeid):"Ik ben er gewoon nog niet klaar voor. Sorry." Ik werd een beetje verdrietig en pakte mijn boek en begon te lezen. Toen ontving hij blijkbaar berichten van een naaste vriend van de huisdiereigenaar van hem uit de staat die hem op de een of andere manier van gedachten had doen veranderen. 10 minuten later legde hij zijn telefoon en boek neer en zei tegen me:"Ik wil Romeo. Ik denk dat ik er klaar voor ben." De rest is geschiedenis.
Ik had niet verwacht die dag of binnenkort een kat te adopteren. Maar ik denk dat Romeo me die dag op een of andere manier betoverd had toen hij zijn rug naar me toe had gekeerd in het asiel. Dat is de enige manier waarop ik het rijden van de ene kant van de stad naar de andere kan uitleggen op een missie, terwijl ik niet serieus van plan was eerder een kat te adopteren. Nadat ze hem naar een dierenarts had gebracht, bevestigde ze zijn leeftijd, maar vertelde me dat hij geen Himalaya-mix was, maar een Ragdoll - een ras waar ik op dat moment nog nooit van had gehoord. Het asiel in Phoenix had ons ook verteld dat hij daar verlaten was gevonden. Ik heb vervolgens het asiel gebeld om erachter te komen of zijn naam daar aan hem was gegeven of dat Romeo zijn echte naam was van vorige eigenaren. Ik kreeg bij 2 verschillende keren dat ik belde een ander verhaal. Ik kreeg ook te horen dat hij was afgestaan door de eigenaren. Toen kreeg ik te horen dat hij een zwerver was. Ik heb een Facebook-pagina met verloren en gevonden huisdieren in de omgeving van Phoenix bekeken gedurende de 3 maanden rond de tijd dat Romeo werd gevonden. Er was niets. Dus gaf ik het op om zijn geschiedenis te volgen en waarom zo'n mooie en zachte kat werd verlaten of overgegeven of een zwerfdier werd. Ik wilde zijn vorige baasjes laten weten dat het goed met hem ging! Maar nu ben ik gaan accepteren dat we zijn achtergrondverhaal nooit zullen weten. Het zal ons een raadsel blijven. Nu zijn we van hem en ik ben zo dankbaar dat ik hem die dag in januari heb gezien. Als ik slechts een paar minuten later bij het asiel was aangekomen - zelfs maar één stoplicht later, zou ik hem hebben gemist. Het moest zo zijn.
Snel 9 maanden vooruit en Romeo is samen met ons verhuisd naar mijn thuisstaat in Los Angeles. We zijn hier nu 2 maanden en hij vindt het geweldig. Hoewel hij vroeger duidelijk een binnenkat was, omdat hij aanvankelijk nogal nerveus was over het buitenleven, gaat hij graag naar buiten. Natuurlijk, als front-declawed en met coyotes die 's avonds vanuit de nabijgelegen Hollywood Hills onze buurt binnenkomen, laat ik hem NOOIT alleen naar buiten gaan. Ik laat hem 2-3 keer per dag rond ons appartementencomplex lopen - soms aan de lijn! Hij vindt het heerlijk om andere katten te ontmoeten en gaat soms de appartementen van andere mensen binnen als hun deuren open zijn. Iedereen houdt van hem. Hij is gewoon niet bang voor mensen en was gewend aardig gevonden te worden. Hij is eigenlijk erg geïnteresseerd in mensen en andere katten. Hij is niet bang voor honden, maar toont niet veel interesse in ze. We wonen in een klein appartementencomplex met 2 verdiepingen in tiki-stijl uit de jaren 50 met 35 eenheden die allemaal uitkijken op een binnenplaats met een zwembad en kleine tuinen, dus het is een perfecte omgeving voor hem. Er zijn ook veel eigenaren van gezelschapsdieren in mijn complex. Romeo slaapt ongeveer de helft van de tijd bij ons op bed, en hij zit vaak op het bureau van mijn muziekstudio en houdt me gezelschap als ik aan muziek werk. Ik weet nog steeds niet waarom katten graag op computer- en muziektoetsenborden zitten - vooral als ze zien dat je met ze bezig bent ...
Hij is een buitengewoon aanhankelijke en zachtaardige kat. Aan de andere kant is hij erg behoeftig, erg vocaal en volgt ons van kamer naar kamer (vooral als hij natvoer wil of mee naar buiten wordt genomen). Als we laat wakker worden en hij al een tijdje niet heeft gegeten, zal hij een van zijn muizenspeeltjes in zijn waterbak verdrinken om ons te laten weten dat hij niet tevreden is. Als zijn gemiauw uit de hand loopt omdat hij naar buiten wil terwijl we een film kijken, doe ik hem soms een "dondershirt" (ik raad het ten zeerste aan, vooral voor op reis) om hem te kalmeren. We beginnen ons nieuwe leven hier met onze poes. Ik grap soms met vrienden dat als mijn partner en ik lippenstift zouden dragen, Romeo elke dag rood zou zijn. Hij krijgt veel te veel liefde van ons, maar we kunnen er niets aan doen. Niet om als een film te klinken, maar ik heb een moeilijk jaar gehad en toen ik Romeo voor het eerst kreeg, dacht ik dat ik hem aan het redden was, maar het blijkt dat hij mij ook op veel niveaus heeft gered.
Heb je een Ragdoll Kitten of Kat? Overweeg om je kat in te dienen! Richtlijnen voor het indienen van Ragdoll of the Week Lees meer Ragdoll of the Week-inzendingen.
