Opmerking:voor iedereen die zich zorgen maakt over het naar buiten gaan van onze Ragdolls. Ze worden nooit onbeheerd achtergelaten als ze buitenshuis zijn. We hebben ook een grote veranda waar ze van genieten als het niet te warm is.
Ik ben mijn hele leven een kattenmens geweest en had drie katten toen ik mijn man Fred ontmoette in 1983. Hij beweerde dat hij echt niet om katten gaf. Zijn mening veranderde snel en in de loop der jaren groeide onze kattenfamilie. Al onze katten waren reddingsdieren die verzorging nodig hadden, sommige uitgehongerd, andere extreem ziek. Toen ze gezond waren, hebben we ze laten steriliseren of castreren. Fred begon online naar kattenrassen te kijken en besloot dat als hij ooit expres een kat zou nemen, het een Ragdoll zou zijn.
Op een rommelmarkt in het voorjaar van 2005 bewonderde ik een mand die perfect zou zijn voor een kattenmand. Een dame in de buurt hoorde me praten over de mand en vroeg of ik nog een kat wilde. Toen ik haar vroeg wat voor soort, antwoordde ze:"Ragdoll." Nadat ze 50 mijl heeft gereden om deze kat op te halen, deelt ze ons mee dat er twee katten zijn:de ragdoll en een smoking. Ze waren ongeveer een jaar oud en vormden een hecht paar. Ze was geschokt dat we ze allebei zouden nemen. Ik kreeg het gevoel dat als we niet allebei zouden nemen, ze de smoking op straat zou gooien en dat beide katten zouden lijden. Het mannetje was een grote blauwogige, tweekleurige slappe ragdoll met de typische relaxte lieve persoonlijkheid. We kunnen er niet zeker van zijn dat Patches een raszuivere Ragdoll is, maar met zijn kleur, temperament en slapheid lijkt hij dat wel te zijn. Na 12 jaar blijft hij een genot en een vreugde in ons leven.
Eind november 2006 verraste ik Fred door hem mee te nemen naar een Ragdoll-fokker voor zijn verjaardag, in Houston, 200 mijl van ons huis in Corpus Christi. Ze had twee nestjes die eind december klaar zouden zijn. Een kleine, gehandschoende vrouwelijke pluisbol viel op tussen de rest, die heel kalm was en graag stil zat terwijl we ze vasthielden. Niet juffrouw Cee, toen ze zes weken oud was, rende ze alle kanten op, en toen ze eindelijk werd betrapt, wilde ze niet stil zitten. Zij was Freds keuze. We hebben haar direct na kerst opgehaald. Ze was niet zo blij met de lange rit naar huis en vertelde ons er de hele weg over. Hoewel ze een rasechte Ragdoll is, heeft ze niet het typische relaxte karakter. Ze was in oktober elf jaar oud, is nog steeds erg eigenwijs en aarzelt niet om je te vertellen wat ze denkt. Op momenten dat ze echt van streek is, gaat ze hyperventileren en moeten we haar kalmeren. Toen ze nog heel jong was, maakte ik sweatshirts voor haar om te dragen als ze naar buiten ging. Ze droeg ze graag.
In september 2016 werd bij Missy een plaveiselcelcarcinoom op haar neus vastgesteld. Nadat we alle beschikbare behandelingsopties hadden bekeken, brachten we haar naar Texas A&M in College Station (250 mijl ten noordoosten van hier) voor bestraling, omdat dit de beste succesclassificatie heeft en geen pijn. Ze kreeg de behandeling in november en nu negen maanden later is ze kankervrij. De dierenartsen vertelden ons dat als ze zes maanden kankervrij zou blijven, de kanker naar alle waarschijnlijkheid niet zou terugkeren. Toen we in College Station waren, kochten we een A&M-T-shirt, dat ik veranderde om haar te passen en een roze lint voor kankerbewustzijn vastmaakte. November 2017 had Missy een korstvorm op haar neus waar de kanker had gezeten. Onze dierenarts en die van Texas A&M waren er zeker van dat het geen kanker was, maar wilden het voor de zekerheid controleren. Er werd een biopsie gedaan en het was geen kanker, maar een soort dermatitis, die na een paar dagen behandelen met zalf verdween. Haar neus ziet er weer geweldig uit.
Oktober 2007, op haar webpagina, plaatste onze fokker een foto van een blauwpunt, mitted kater met de diepste blauwe ogen die ik ooit bij een kat heb gezien. Hij was 1 ½ jaar oud en werd samen met zijn broer verkocht aan een stel dat duidelijk geen kattenmensen waren. Na negen maanden kreeg de fokker een telefoontje dat ze de katten moest ophalen of dat ze ze op straat zouden gooien. Ze heeft een aantal maanden met deze katten gewerkt om ze te resocialiseren. Blue was overal bang voor en de andere kat was behoorlijk agressief. We maakten nog een reis naar Houston om hem te zien. Zodra we op de bank zaten, kwam hij de kamer binnen, kwam recht naar ons toe, viel neer en liet zijn buik zien. Na die vertoning moesten we hem hebben. Het bleek dat hij een half jaar voor haar de broer van Missy is uit het nest. Het duurde niet lang voordat Blue zich ging settelen en de gewoonte ontwikkelde om tegen me te schreeuwen als hij zijn zin niet krijgt. Hij gebruikt graag de kattenbak die we op de achterporch hebben staan voor de buitenkatten en krabt aan de deur als hij naar het potje wil. Hij is bang in het donker en bijna elke nacht gaat hij naar elk van de buitendeuren. Ik doe de deur open en als hij ziet dat het buiten donker is, schreeuwt hij tegen me. Ik denk dat het mijn schuld is dat ik het donker heb laten worden. Nu niet zozeer, maar toen hij jonger was, maakte hij een langgerekt jankend geluid. Het klonk zo erg als een sirene, dat ik hem oppakte, hem prees en hem een brandweerwagen noemde. Na een paar maanden kon ik hem oppikken en hem vertellen dat hij een brandweerwagen was, en hij zou zijn sirene laten klinken.
In juni 2009 ontving ik een e-mail van onze fokker met de vraag of we iemand kenden die een goed tehuis zou geven aan een 5 ½ jarige, gepensioneerde poes. Na nog een reis naar Houston, keerden we terug met Victoria, een blue-point, mitted teef, veel kleiner dan onze anderen. Tijdens haar kittentijd was ze een kampioen showkitten en werd ze fokker nadat ze opgroeide. Ze kreeg meteen een band met mij, maar het duurde vijf jaar voordat ze besloot dat Fred in orde was. Zelfs nu als ze denkt dat ik haar bij hem zie zitten, zal ze weggaan. Ze vindt het leuk om me te stalken, dus ik heb de naam Rose toegevoegd, naar een stalker in een populaire tv-serie. Later, toen haar verheven persoonlijkheid duidelijk werd, voegde ik Aster toe. Voor mij is ze Victoria Rose Aster.
Al onze Ragdolls dragen hun tuigje en lopen aan de lijn als ze naar de dierenarts gaan. Missy en Blue gaan graag naar de dierenwinkel en genieten van de aandacht die ze krijgen van de medewerkers en andere klanten. Ze doen alsof ik gek ben als ik ze de vogels probeer te laten zien. Voor hen zijn vogels de duiven en grackles die ze buiten zien, waar alle katten graag tegen kletsen vanuit de ramen. Patches en Victoria, die besloten hebben me te helpen typen, voelen zich niet op hun gemak bij vreemden, dus ik probeer ze niet in het openbaar uit te schakelen.
Heb je een Ragdoll Kitten of Kat? Overweeg om je kat in te dienen! Richtlijnen voor het indienen van Ragdoll of the Week
