Hoi! Mijn naam is Zonneschijn. Ik word meestal Sunny of Sun genoemd. Mijn familie zegt dat ik waarschijnlijk een Turkse Angora-mix ben; ongeveer 3 jaar oud schat ik. Ik ben geen Ragdoll, maar ik ben geadopteerd van een Ragdoll-reddingsdienst en ik woon samen met adoptieve Ragdoll/mix-broers en zussen. Dit is mijn verhaal over hoe ik werd gered en deel ging uitmaken van mijn familie in Texas van over de hele wereld.
Ik ben geboren onder een kapot bed in een vervallen villa in Qatar. Mijn moeder zorgde voor mij. Toen ik oud genoeg was om te spelen, speelde ze overdag met me in de tuin als de mensen die daar woonden aan het werk waren. Ze zou aan de overkant van de straat naar een vuilnisbak gaan om eten voor ons te halen. Ze was een goede moeder, maar het leven op straat is gevaarlijk. Helaas kwam ze op een dag niet terug en moest ik voor mezelf zorgen. Ook al was ik een schattig jong katje, niet iedereen was aardig tegen me. Iemand bond een schoenveter om mijn nek en ik kreeg het er zelf niet af. Op een gegeven moment was mijn staart gebroken. Ik was alleen en hongerig en bang. Gelukkig zag ik een dame, Randa, katten voeren aan de andere kant van de weg, dus ging ik naar haar toe voor hulp en eten. Ze was zo aardig! Ze sneed de kleintjes van me af en gaf me eten en begon me zelfs eten in de villa te brengen, zodat ik niet de straat hoefde over te steken en het risico liep door een auto te worden aangereden of misbruikt. Het probleem was dat de mensen die in de villa woonden me daar niet wilden hebben, dus pakten ze de etensbakken die Randa voor me had achtergelaten en gooiden ze weg. Ik liet haar zien waar ze mijn etensbakken gooiden toen ze terugkwam om ze bij te vullen, en ze besloot dat ze me daar weg moest halen. Randa heeft me net op tijd gered! Kort daarna werd de villa verlaten en vastgeketend. Ik zou zeker in de val zijn gelopen!
Randa hield me veilig en noemde me Suntan en zocht een goed tehuis voor me. Het jaar daarop werkte ze met een reddingsgroep in Qatar om me op een vliegtuig naar de VS te krijgen, waar ze zeiden dat ik een betere kans zou hebben om een goed huis te vinden waar ik een geliefd en geliefd familielid zou zijn. Dus in juni 2018 stapte ik samen met een andere kat en verschillende kittens in het vliegtuig om de lange reis over de oceaan naar Texas te maken. Ik schaam me niet om toe te geven dat ik doodsbenauwd was.
We landden aan de andere kant van de wereld en ik werd opgepikt door een paar mensen die ik nog nooit eerder had ontmoet en ze zetten me in een auto. Tegen die tijd was ik zo moe en dorstig en hongerig dat ik alleen maar bang naar ze kon staren en hijgen. Ze praatten zachtjes tegen me en zorgden ervoor dat ik genoeg lucht had en gaven me vers water, maar ik was nog steeds zo bang. De andere volwassen kat met wie ik was, hielp niet, want hij was net zo bang als ik. Ze reden me een uur weg naar Ennis, en ik werd in een quarantainesituatie geplaatst. Het was best comfortabel, en ik had eindelijk eten en meer water en een kattenbak! Er waren veel andere katten daar. Ik kwam erachter dat ze allemaal ook op zoek waren naar een huis zoals waar mijn Randa het altijd over had om voor mij te vinden, dus ik was in ieder geval niet de enige.
Ik zat niet lang in quarantaine. Het bleek dat ik maar een paar dingen nodig had en toen was ik vrij om door het huis te dwalen. Ik zag de dame die me meerdere keren van het vliegveld ophaalde en ze stopte altijd om met me te praten en me te aaien. Ik hou er echt van om geaaid te worden! Ik zou zelfs van de bovenkant van de koelkast naar beneden springen om soms geaaid te worden. Ik merkte dat mensen in het weekend langskwamen om met de andere katten te praten en ze te aaien en ze dan mee naar huis te nemen. Ik wilde echt een thuis, maar ik had niet het gevoel dat ik echt bij de redding hoorde die ik nu ken als Merlin's Hope Ragdoll Rescue. Ik werd een beetje overschaduwd door speelse jonge kittens, grote floofy Ragdolls en Perzen, en knappe tabbies. Ik ben een beetje exotischer met mijn roodachtige kleur en grote groene ogen. Van juni tot eind december zag ik andere katten naar hun eeuwige huizen gaan, maar niemand leek in mij geïnteresseerd. Mijn reddingsmoeder MeLinda was echter zo goed voor me - ze praatte met me, speelde met me en zorgde ervoor dat het goed met me ging. Ik miste Randa, maar ik was dankbaar dat ik ver weg was van de gevaren van de straten.
En op een dag kwam mijn vriend die me ophaalde van het vliegveld langs om foto's van ons te maken voor onze Petfinder-profielen (wat dat ook is). Ze hield een tijdje van me en pakte me toen op (dat had ze nog nooit gedaan) en hield me een tijdje vast en fluisterde:"Wil je bij me komen logeren?" Ik wist niet precies wat ze bedoelde, maar ik piepte naar haar en liet haar (opnieuw) mijn foto maken, en volgde haar rond. Ongeveer een week later kwam ze terug met een grote grijze koerier, pakte wat van mijn spullen (mijn paspoort, denk ik) en nam me weer mee op een autorit (ik heb echt een hekel aan die dingen). Wel eens van kerst gehoord? Nou, tijdens de autorit vertelde mijn vriendin, mijn nieuwe pleegmoeder, me dat het kerst was en dat ik een kous ging halen als we bij haar huis kwamen. Een wat?!
Toen we bij mijn pleeggezin kwamen, werd ik in mijn ZEER EIGEN KAMER gezet! Het was zo stil behalve de vogels buiten. Oh mijn god - ik hield van het kijken naar de vogels! Ik kon zien dat er andere katten waren, Wash en Cake, zoals ik al snel zou leren zijn hun namen, maar ze waren elders in huis. Deze kamer was alleen voor mij. Mijn pleegouders brachten me vers water en eten, een kous met speelgoed erin, een nieuw bed om in te liggen (ik was blijkbaar hun eerste pleegkat), en ze aaiden me en hielpen me even te ontspannen voordat laat me alleen voor de avond. Ik kon ze de hele nacht nog horen.
Na een tijdje begon ik te wennen aan mijn kamer en mijn pleegouders. Ik liet ze zelfs mijn klauwen knippen, maar slechts één poot tegelijk (laten we ons niet te veel laten meeslepen). Ik begon me meer mezelf te voelen, dus ik praatte veel meer, en ik spinde veel om ervoor te zorgen dat mijn pleegouders wisten hoe dankbaar ik was als ze bij me kwamen zitten of met me kwamen spelen of me eten en vers water kwamen brengen. Ik maakte veel kleine geluidjes naar hen. Ik was zo blij om gewoon naast ze te liggen als ze op bezoek waren of als we speelden. Ik hield van spelen! Ik zou met van alles en nog wat spelen. Soms, als ik 's nachts alleen was, speelde ik alleen met elk speelgoed in de kamer. Ik vond het ook leuk als ze me borstelden en aaien, en ik vond het zelfs leuk als ze me oppakten en vasthielden en me een tijdje aaiden. Soms gaf ik ze kusjes, en soms zou ik ze graag bijten. Ik weet niet zeker waarom, maar ik heb ze niet echt gebeten.
Na een tijdje begon ik de inwonende katten in huis te ontmoeten en begonnen we elkaar te leren kennen. Eerst siste Cake naar me, maar we werden vrienden. Net als ik werd Wash gered door Merlin's Hope en bleef daar ook tot mijn pleegouders hem 5 jaar eerder adopteerden. Sindsdien zijn Wash and Cake verschillende keren met hun gezin verhuisd, maar uiteindelijk zijn ze neergestreken. Ik hoopte echt dat na bijna 2 jaar zoeken naar dit magische "voor altijd thuis" iemand mij zou willen en ik een gezin zou vinden zoals mijn pleegbroer Wash deed.
...En toen gebeurde het. Op een dag, midden in de week op een woensdag, toen er helemaal niets bijzonders gebeurde, haalden mijn pleegouders me op en gingen met me op de foto en vertelden me dat ze besloten dat ze het gewoon niet konden verdragen om afscheid van me te nemen. "Je bent thuis." HUIS. Wash en Cake waren mijn pleegbroers en -zussen niet meer en mijn pleegouders waren mijn pleegouders niet meer. Dit was mijn familie! Mijn pleegouders, mijn vrienden die me zoveel maanden geleden van het vliegveld haalden, adopteerden me op 9 januari, slechts een paar weken nadat ze me in hun huis hadden gehaald. Mijn ouders besloten dat ze wilden dat ik een nieuwe start zou maken, maar ze hadden het gevoel dat mijn naam met liefde aan mij was gegeven en dat het belangrijk was, dus noemden ze me Sunshine.
Nu ben ik een van de huiskatten en hebben we andere opvanggezinnen van Merlin's Hope. In plaats van een klein kattenbed in mijn opvangkamer, kan ik overal in huis op ALLES liggen, en dat doe ik ook. Ik vind het heerlijk om op de verschillende kattenbedden en de bank te liggen en met mijn buik te pronken! Ik zing ook voor en praat met mijn ouders als ze eten voor me maken. Ik ben dol op Stella en Chewy gevriesdroogde kip! Mijn ouders zeggen dat ik een gekke, grappige, mooie meid ben geworden, maar ik ben gewoon mezelf! Ik bedoel, NATUURLIJK trek ik grappige gezichten bij mijn familie - ze kunnen zo vreemd zijn. Hahaha! Sinds januari hebben we ook een hond geadopteerd, Bella. Mijn ouders zeiden dat ze altijd al een groot pluizig gezin wilden – nou, hier zijn we dan! Mijn familie deelt onze foto's op onze Facebook-pagina @RescuedFuzzies (Wash, Cake, Sunshine en Bella). Mam zegt dat ze hoopt dat mijn verhaal mensen zal helpen begrijpen hoe belangrijk het is om met overzeese reddingsoperaties te werken om katten zoals ik in veiligheid te brengen. Mijn verhaal is zeker niet het ergste! We zijn Randa zo dankbaar dat ze me heeft gered en MHRR dat ze me hebben opgevangen en veilig hebben gehouden. Bedankt voor de zorg!
************************************************** ************************************************** **********
MHRR is een volledig vrijwilligers 501(c)(3) non-profit Ragdoll en Ragdoll-soortgelijke (langharige) ras/mix redding in Noord-Texas. Ze richten zich op het redden, rehabiliteren en herplaatsen van katten uit lokale opvangcentra, overgave van eigenaren en buitenlandse partnerschappen. Alle MHRR-katten worden opgevangen in particuliere huizen. Donaties kunnen worden gedaan via PayPal met behulp van de link (https://www.paypal.me/merlinshope). Volg de MHRR Facebook-pagina voor regelmatige updates.
Heb je een Ragdoll Kitten of Kat? Overweeg om je kat in te dienen! Richtlijnen voor het indienen van Ragdoll of the Week
Lees meer Ragdoll of the Week-inzendingen.
