Hoewel de overgrote meerderheid van honden nooit een mens verwondt, hebben ze allemaal dat potentieel. Er is een verschil tussen het gebruik van de term “gevaarlijke hond” in een gesprek en het gebruik ervan in een juridische context. De wet heeft een specifieke definitie voor 'gevaarlijke hond' die varieert afhankelijk van de stad, staat en provincie waar je woont.
Sommige plaatsen zeggen dat elke hond van een bepaald ras een gevaarlijke hond is volgens hun wet, en proberen bepaalde hondenrassen te verbieden. In de Verenigde Staten zijn er maar een paar plaatsen die elke “pitbull” bijvoorbeeld als gevaarlijk beschouwen. Als een hond van welk ras dan ook is getraind om mensen of dieren aan te vallen of als waakhond wordt gehouden op niet-residentiële gebouwen, wordt hij ook als gevaarlijk beschouwd.
Maar de meeste steden en staten in Amerika classificeren een hond alleen als gevaarlijk als gevolg van de acties van dat individuele dier. Een niet-uitgelokte aanval die letsel veroorzaakt, of gedrag dat een onaanvaardbaar risico met zich meebrengt, kan bijvoorbeeld de aanwijzing opleveren. Een hond die een persoon "bedreigt" met luid geblaf, kan op sommige plaatsen als gevaarlijk worden geclassificeerd, maar op andere niet.
Het beschrijven van een "gevaarlijke hond" wordt nog glibberiger als men kijkt naar wat een "niet-uitgelokte" aanval inhoudt. Wat zou u precies beschouwen als een 'bedreiging' die een gevarenlabel verdient?
Een slimme hondenbezitter realiseert zich dat de stille hond met gebogen kop, het wit van zijn ogen laat zien en stijf kwispelend met zijn staart zijn waarschuwing roept om weg te blijven of een beet te riskeren. Het naderen van deze hond lokt een aanval uit. Maar een kind of een niet-geïnformeerde volwassene zou het kwispelen in plaats daarvan kunnen interpreteren als een uitnodiging om te naderen en de resulterende beet als "niet-uitgelokt" te beschouwen. Ze kunnen naar de hond staren, een speeltje oppakken dat van de hond is, een Halloweenkostuum dragen dat de hond bang maakt - al deze dingen lijken onschuldig voor mensen, maar zijn inderdaad een gerechtvaardigde provocatie om te verdedigen of zelfs aan te vallen in de ogen van de hond, dus het is het beste om te weten hoe honden communiceren.
De hond kan vriendelijk zijn en toch als gevaarlijk worden gedefinieerd. Te speelse honden die tegen een peuter of bejaarde opspringen, vormen een risico. Zelfs goed aangepaste huisdieren kunnen zich gedragen met ongebruikelijke agressie als ze verstrikt raken in de roedel (menigte) mentaliteit van meerdere honden.
Het zou zoveel gemakkelijker zijn om risicohonden eenvoudig te identificeren op basis van ras of andere middelen, en ze vervolgens te verbieden. Maar er is geen enkele factor om op deze informatie te wijzen.
Hondenbeten - en de nog zeldzamere dodelijke hondenaanvallen - zijn altijd het gevolg van zowel gebeurtenissen in het verleden als in het heden die een scala aan factoren omvatten. Sommige van deze factoren zijn onder meer de genetica van de hond, aangeleerd gedrag, socialisatie of het gebrek daaraan, de functie van de hond, gezondheid en grootte van het dier, reproductieve status, individuele persoonlijkheid, omgeving, verantwoordelijkheid van de eigenaar, gedrag van het slachtoffer, grootte van het slachtoffer en fysieke conditie - en populariteit van het ras.
Eerlijk gezegd, hoe populairder het ras, hoe groter het contact met grotere aantallen mensen en dat vergroot de kans op problemen, evenals een slechte fokkerij die typisch is voor de toegenomen vraag. Rassen die verantwoordelijk zijn voor dodelijke slachtoffers door hondenbeten zijn in de loop van de tijd veranderd, in directe relatie met hoe populair het ras destijds was.
Tegenwoordig zijn de honden die de slechtste pers krijgen, rassen van het type "pitbull". Maar tussen 1975 en 1980 waren in een opmerkelijk onderzoek de rassen die het vaakst werden geassocieerd met dodelijke aanvallen de Duitse herder, "husky-achtige" honden, St. Bernard, bull terrier en Duitse doggen.
Alle honden hebben het potentieel om te bijten. Goed gesocialiseerde, emotioneel en fysiek gezonde honden weten hoe ze zichzelf moeten "bedreigingen" en beschermen zonder risico voor zichzelf of anderen.
Laten we dit in perspectief plaatsen. In JAVMA werd een uitgebreid speciaal rapport gepubliceerd over hondenbeten en statistieken over dodelijke slachtoffers tussen 1979 en 1998. , Vol 217, No. 6, 15 september 2000. Interessant is dat uit de informatie blijkt dat sinds 1975 honden uit meer dan 30 rassen zijn verantwoordelijk geweest voor dodelijke aanvallen op mensen, waaronder de "zachte" rassen zoals Labrador retriever, teckel en Yorkshire Terriër.
