[Bijgewerkt op 26 december 2018]
Er was eens een tijd dat je het woord 'socialisatie' zelden tegenkwam in hondenkringen. Vandaag is het het nieuwe modewoord voor trainingen; als je het nog niet minstens drie dozijn keer hebt gehoord tegen de tijd dat je hond twaalf weken oud is, moeten jij en je puppy in een grot leven.
Een halve eeuw geleden had niemand het over socialisatie van honden omdat dat niet nodig was. Honden liepen voor het grootste deel vrij rond in hun buurt, vergezelden kinderen naar de schoolbushalte, hingen de hele dag met hondenvrienden rond en werden op natuurlijke wijze gesocialiseerd met hun wereld en de mensen, honden en dingen die ze tegenkwamen tijdens hun dagelijkse reizen. Natuurlijk kregen ze af en toe ruzie met elkaar, maar ze losten het op. Ja, er werd af en toe een kind gebeten, maar dat was niet erg. Honden werden van tijd tot tijd aangereden door auto's, maar dat hoorde bij het leven - triest, maar je kon altijd een andere hond vinden, bij voorkeur een die slim genoeg zou zijn om uit de weg te blijven.
Tegenwoordig bestaat een groot deel van onze populatie met huisdieren uit meer verantwoordelijke hondenbeschermers en verzorgers. Een landelijke paradigmaverschuiving heeft onze houding ten opzichte van onze honden veranderd. Niet langer alleen maar 'huisdieren', veel van onze geliefde viervoetige familieleden worden in onze huizen en op veilig omheinde tuinen gehouden, nauwlettend in de gaten gehouden wanneer ze in de buurt van kinderen zijn, en ontmoeten andere honden alleen onder gecontroleerde omstandigheden - tijdens de trainingsles, misschien tijdens een korte begroeting aan de lijn, tijdens geplande speeldata en misschien in het hondenpark. De gedachte aan onze geliefde honden die vrij rondlopen op straat bezorgt ons hartkloppingen en we rouwen vreselijk wanneer we er een verliezen.
Aan de positieve kant betekent dit dat onze honden langer en fysiek gezonder leven. Aan de andere kant betekent het dat ze niet langer profiteren van het natuurlijke socialisatieproces dat plaatsvond toen ze hun wereld mochten verkennen en zelf mochten uitzoeken hoe dingen werken. Als gevolg hiervan hebben we een heel nieuw gedragsprobleem voortgebracht:ondersocialisatie.
Socialisatie is eigenlijk klassieke conditionering - het creëren van een associatie tussen twee stimuli. Gedragswetenschappers hebben de periode van 4 tot 14 weken geïdentificeerd als de belangrijkste periode voor de sociale ontwikkeling van een puppy. Na de leeftijd van 14 weken begint dat venster te sluiten, en het sluit vrij snel. Als een pup tijdens deze belangrijke ontwikkelingsperiode supergesocialiseerd is, zal hij hoogstwaarschijnlijk geloven dat de wereld een veilige en gelukkige plek is. Als hij niet goed gesocialiseerd is, is hij waarschijnlijk neofoob, wat betekent dat hij bang is voor nieuwe dingen. Dit is een veelvoorkomende aandoening bij honden die worden gered uit puppymolens en hamstersituaties. Het is een uitdaging om een hond te bezitten en te trainen die bang is voor al het nieuwe dat hij tegenkomt; erger nog, de neofobe hond is ook een sterke kandidaat voor het ontwikkelen van angstgerelateerde agressie. (Zie voor meer informatie over angstige honden "De angsten van uw hond verminderen", WDJ april 2007.)
Gebrek aan blootstelling aan nieuwe dingen is een oorzaak van ondersocialisatie; ongepaste blootstelling is een andere. Als u niet voorzichtig bent tijdens uw socialisatie-inspanningen, kunt u uw pup per ongeluk zo instellen dat hij negatieve associaties creëert met delen van de wereld om hem heen. In dat geval kun je je pup daadwerkelijk sensibiliseren voor de dingen waar je hem aan voorstelt - dat wil zeggen, je kunt hem bang voor ze maken - precies het tegenovergestelde resultaat van degene die je wilt.
Denk aan de goedbedoelende voetbalmoeder die de gloednieuwe negen weken oude pup van het gezin meeneemt naar de teamtraining van haar zoon. Het hele team ziet plotseling de schattige pluisbal en stormt naar de pup toe om over hem heen te kijken. De doodsbange puppy schreeuwt, plast en probeert weg te rennen wanneer hij een dozijn gigantische menselijke wezens op hem af ziet komen in een doodlopende vlucht. Hij kan niet ontsnappen; hij zit vast aan de riem, waardoor hij nog meer in paniek raakt.
Moeder ziet de pup zwaaien aan het uiteinde van de lijn en neemt hem in haar armen om hem te kalmeren zodat de jongens hem kunnen aaien. Nu zit hij nog meer vast! Een jongen reikt uit om hem op zijn hoofd te aaien, en de pup, denkend dat hij op het punt staat te sterven, als laatste redmiddel snauwt hij naar de neergaande hand die klaar lijkt om hem te grijpen. De jongen trekt zijn hand weg en moeder geeft de puppy een klap omdat hij "slecht" is.
Hoeveel erger kan het nog worden? Deze puppy heeft nu een extreme angst voor kinderen, vooral jongens, dankzij ten minste drie negatieve klassieke associaties die elkaar snel opvolgen:
1. Jongens/kinderen zijn eng; ze rennen in grote roedels naar je toe.
2. Jongens/kinderen zijn eng; ze proberen je hoofd te grijpen.
3. Jongens/kinderen laten nare dingen gebeuren - als ze in de buurt zijn, wordt moeder gewelddadig.
De pup heeft mogelijk ook negatieve associaties ontwikkeld met de halsband en riem, wijd open velden, opgepakt worden en moeder. Bovendien leerde hij een belangrijke operante les:snappen is een succesvolle gedragsstrategie om enge handen te laten verdwijnen. Geen van deze dingen zijn de lessen die we een jonge pup willen leren! En nu wordt de puppy bestempeld als "niet goed met kinderen" en een "angstbijter".
We praten vaak over hoe lang het kan duren voordat honden operant geconditioneerd gedrag generaliseren (als ik "x" doe, kan ik "y" laten gebeuren). Daarentegen hebben honden de neiging om heel snel klassiek geconditioneerde associaties te vormen, vooral die welke sterke emoties produceren.
Het goede nieuws is dat na negen weken het socialisatievenster van deze pup nog steeds wijd open staat, en als zijn baasje slim is, heeft ze tijd om de schade te herstellen. Helaas realiseren de meeste eigenaren zich niet hoe belangrijk het is om onmiddellijk stappen te ondernemen om de associatie van een pup te veranderen als hij op jonge leeftijd een slechte ervaring heeft.
Socialisatie is het proces waarbij een puppy positieve associaties krijgt met de mensen, plaatsen en dingen in zijn wereld. Je moet er zeker van zijn dat hij een geweldige tijd heeft, leuke spelletjes speelt, goede dingen krijgt en beschermd wordt tegen enge dingen terwijl je hem leert dat de wereld een veilige en gelukkige plek is.
Als je je nieuwe pup mee naar huis neemt als hij 8 weken oud is, zijn 4 van zijn 10 beste socialisatieweken al voorbij. Aangezien een kwart tot de helft of meer van de belangrijkste socialisatietijd van een pup is verstreken tegen de tijd dat hij zijn moeder verlaat en zijn voor altijd thuis betrekt, is het van vitaal belang dat fokkers tijd en energie investeren in het socialiseren van hun nesten.
Dit omvat het laten lopen en spelen van de pups op verschillende ondergronden (gras, grind, beton, vloerbedekking en vinyl); veel verschillende soorten mensen uitnodigen om met de pups te spelen en om te gaan; hen blootstellen aan huishoudelijke voorwerpen en geluiden (magnetron, telefoon, televisie, stofzuiger); en ervoor zorgen dat de babyhonden positieve associaties hebben met al deze dingen.
Helaas doet een kleine minderheid van de fokkers het heel goed, wat aanzienlijk bijdraagt aan de populatie van ondergesocialiseerde honden in onze wereld. Als de fokker van uw pup haar deel heeft gedaan, dan is uw pup al goed begonnen aan zijn supersocialisatieprogramma. Nu is het jouw verantwoordelijkheid om het vol te houden.
Als je pup naar je toe komt uit een sociaal verarmde omgeving, zie je al tekenen van neofobie. Je hebt geen tijd te verliezen, en je zult misschien nooit in staat zijn om al het terrein dat hij verloren heeft goed te maken, maar je kunt hem beter maken dan hij anders zou zijn. Trainers praten over het geven van "100 nieuwe (positieve) blootstellingen aan pups in de eerste 100 dagen." Als uw pup al tekenen van verlegenheid of angst vertoont, verdrievoudig dat dan tot 300 blootstellingen in 100 dagen. En ga aan de slag!
Een goed geleide puppycursus is een van de beste plaatsen om veel positieve socialisatiemogelijkheden te vinden. Helaas, vanwege hun angst voor overdracht van ziekten, waarschuwen sommige dierenartsen hun klanten met puppy's nog steeds om hun jonge hoektanden veilig thuis te houden totdat ze volledig zijn gevaccineerd, of op zijn minst totdat ze minimaal twee injecties hebben gekregen, meestal op de leeftijd van 12 weken. Twaalf weken laten slechts twee weken kritieke socialisatietijd over - ervan uitgaande dat er een klas start onmiddellijk nadat de pup zijn tweede injectie heeft gekregen. Niet goed genoeg!
We vroegen de jarenlange positieve trainer Gail Fisher van All Dogs Gym &Inn, gevestigd in Manchester, New Hampshire, om haar ervaringen met en gedachten over puppylessen te delen. Hier is haar reactie:
“Wat betreft de kwestie van puppy-socialisatie versus risico op ziekte:we hebben puppylessen en speelsessies gegeven voor puppy's van slechts acht weken sinds 1976 (wat overigens vóór parvo was!) In al die tijd hebben we in totaal van drie puppy's in onze klassen die gediagnosticeerd waren met parvo (of iets ergers dan hondenhoest - een milde infectie van de bovenste luchtwegen vergelijkbaar met verkoudheid).
"De eerste was een vijf maanden oude Rottweiler (een ras dat bekend staat om zijn immunologische problemen - en ouder dan een typische 'puppy'-klasse). De tweede was een puppy van een fokker die twee weken in zijn nieuwe huis was geweest en die twee injecties had gekregen, en de derde was een puppy van een dierenwinkel die twee dagen voor aanvang van de les was gekocht.
"Belangrijker is echter het feit dat geen enkele andere puppy in een van die klassen ziek werd. Zodra we hoorden van de eigenaren van de zieke puppy's, hebben we onmiddellijk contact opgenomen met elke andere puppy-eigenaar om hen te vertellen hun dierenarts te raadplegen voor advies over het al dan niet krijgen van een extra inenting. Sommigen deden het, anderen niet, maar niemand anders werd ziek.
"Dus als je op zoek bent naar 'kansen' - in 33 jaar, reken (conservatief) 100 puppy's per jaar, meer dan 3.000 puppy's - de kans dat een puppy ziek wordt van een goed geleide trainingsklasse is vrijwel nihil (minder dan 1/100ste procent). De risico's van ziekte zijn naar mijn mening verwaarloosbaar, terwijl aan de andere kant de voordelen voor socialisatie onmeetbaar zijn.
"Ik hoop dat dit helpt bij uw beslissing om uw puppy mee te nemen naar de trainingscursus!"
Hoe belangrijk socialisatie ook is, het is net zo belangrijk om plaatsen te vermijden waar een hoog risico bestaat dat de gezondheid of veiligheid van uw babyhond in gevaar wordt gebracht, of dat u hem een negatieve associatie met zijn wereld geeft. Hier zijn slechts een paar voorbeelden van plaatsen die u niet mag probeer je pup te socialiseren:
- Loslopende hondenparken, totdat hij volledig is ingeënt.
– Elke plaats waar hij zwerfhonden tegenkomt.
– Elke plaats waar hij waarschijnlijk zieke honden tegenkomt.
– Elke plaats waar hij agressieve honden kan tegenkomen.
– Elke plaats waar hij waarschijnlijk agressieve/rumoerige/dronken mensen tegenkomt.
- Plaatsen waar er een opeenhoping is van uitwerpselen van onbekende honden.
– Elke plaats waar hij niet welkom is.
– Elke plaats waar hij onbeheerd zou moeten worden achtergelaten, of in een hete auto. (Niet vastbinden buiten de supermarkt!)
– Elke plaats waar hij zich ongemakkelijk of bang zal voelen (zittend in de volle zon terwijl je naar de Little League-wedstrijd van je zoon kijkt, bij een vuurwerkshow op 4 juli, bij een motorrally, enz.).
– Elke plaats waar je niet genoeg aandacht aan hem kunt besteden om zijn veiligheid, beveiliging en welzijn te garanderen.
Natuurlijk heeft de genetica van uw hond ook invloed op zijn gedrag en sociale neigingen. Gedrag is altijd een combinatie van genetica en omgeving. Natuur en verzorging. Altijd.
Genen dicteren hoe gemakkelijk een hond versterkt is voor de dingen die de omgeving hem tijdens zijn leven toewerpt. Vandaar dat een hond die genetisch is geprogrammeerd om te worden versterkt door dingen na te jagen die bewegen, een goede herdershond, vossenhond of rattenvanger wordt. Het verschil is dat de herdershond (hopelijk) niet is geprogrammeerd om te worden versterkt door de dingen die hij achtervolgt te doden, terwijl de hond en de terriër dat wel zijn.
Pups die genetisch zijn geprogrammeerd om te worden versterkt voor de gevolgen van brutaal gedrag, zijn van nature gemakkelijker te socialiseren, zelfs als hun eerste paar weken niet gestimuleerd werden, dan puppy's die genetisch geprogrammeerd zijn om versterkt te worden voor de resultaten van verlegen of angstig handelen. Hoe weet je welke gedragsgenen je pup heeft voor sociaal gedrag? Echt niet.
Het is handig om de ouders van uw pup te zien - in ieder geval de moeder, als dat mogelijk is. Als mama verlegen of agressief is, is de kans groot dat haar pups dat ook zijn. Het gedrag van de pups kan nog steeds niet alleen worden toegeschreven aan genen; pups kunnen angstig of agressief gedrag leren door te kijken naar de reactie van hun moeder op mensen en andere omgevingsstimuli, een gedragsfenomeen dat bekend staat als sociale facilitatie. Als je goed hebt opgelet, zul je je herinneren dat genen en omgeving beide een rol spelen in gedrag – altijd.
Wanhoop niet als je je pup uit een opvang- of reddingsgroep hebt geadopteerd. Het is waar dat als je mama of papa nooit ziet, je geen hints krijgt over hun gedrag. Dus hoe weet je hoeveel socialisatie je pup nodig heeft om genetische zwakte in temperament te overwinnen? Jij niet. Maar dat hoeft niet. Het antwoord op het genetische mysterie is om elke puppy te supersocialiseren, ongeacht wat je denkt te weten of niet te weten over zijn genetica. Als je dat doet, help je je pup gegarandeerd om sociaal gezien alles te zijn wat hij kan zijn.
Er bestaat niet zoiets als overkill als het gaat om goed uitgevoerde socialisatie. Je kunt niet te veel doen. Pups die supergesocialiseerd zijn, hebben de neiging om aan te nemen dat nieuwe dingen die ze later in hun leven ontmoeten veilig en goed zijn totdat het tegendeel is bewezen. Honden die als pup zeer goed gesocialiseerd zijn, hebben de minste kans om tijdens hun leven agressief gedrag te ontwikkelen. Pups die niet goed gesocialiseerd zijn, hebben de neiging achterdochtig en bang te zijn voor nieuwe dingen die ze hun hele leven tegenkomen, en zullen hoogstwaarschijnlijk uiteindelijk iemand bijten. Je kunt maar beter naar buiten gaan en aan de slag gaan!
door Nancy Kerns
Hondendagboek Trainingsredacteur Pat Miller pleit al lang voor het concept van 100 positieve, nieuwe ervaringen voor een puppy in zijn eerste 100 dagen met zijn baasje. Het idee is om hem bewust, opzettelijk bloot te stellen aan allerlei bezienswaardigheden, geluiden, geuren en andere wezens op zo'n manier dat hij bij elke ervaring wegkomt en denkt:"Dat was cool!"
Maar gezien de oncontroleerbare aard van de echte wereld, is het geen geringe taak om deze ontmoetingen zo te bedenken dat ze altijd een positief resultaat hebben. Brandweerwagens kunnen plotseling verschijnen
met loeiende sirenes. Een passerende hond kan plotseling ontploffen in een vlaag van blaffen en nauwelijks beheerste agressie. En mensen zijn onvoorspelbaar! Je weet nooit wanneer iemand het op zich zal nemen om iets stoms of eng met je hond te doen, zoals zijn wangen pakken en hem naar zich toe trekken voor wat bedoeld is als een liefdevolle kus (maar die je verlegen puppy bang maakt).
Hoewel het duidelijk onmogelijk is om elk aspect van je uitstapjes te beheersen, zal een zekere mate van planning veel overweldigende ervaringen voorkomen. Vermijd het nemen van uw geluidsgevoelige
jongeren naar wijken met een brandweerkazerne of ziekenhuis. Als u een hond die op u en uw pup afkomt over het trottoir naar u toekomt, zich inspant aan het einde van zijn lijn, of overdreven alert lijkt te zijn, zijn ogen strak op uw puppy gericht, maak een pittige draai. Jog weg met je pup met een vrolijke, "Yay! Laten we gaan!" en steek zo snel mogelijk de straat over.
Het belangrijkste is echter om proactief te communiceren met de mensen die je toelaat om je hond te benaderen of te aaien. U kunt meestal zien wanneer een persoon geïnteresseerd zou kunnen zijn om uw hond te ontmoeten, en wanneer ze niet om honden geven. Als iemand op een vriendelijke manier oogcontact met me maakt, of naar mijn hond kijkt en glimlacht, zeg ik altijd:"Hallo, hoe gaat het?" Als het erop lijkt dat ze mijn hond wil aaien of begroeten, probeer ik subtiel te voorkomen dat ze mijn hond echt aanraakt (door langzamer te lopen of iets tussen mijn hond en de persoon te gaan staan) totdat ik kan zeggen:"Hij is een beetje verlegen; zou je hem een traktatie willen geven?” en ik geef haar een traktatie. Gezien die informatie zullen de meeste mensen langzaam bewegen en de hond vriendelijk begroeten.
(Opmerking: Miller raadt eigenaren aan om vreemden geen traktaties te geven aan een verlegen hond totdat de eigenaar een hoop tegenconditionering heeft gedaan tegen het zien van vreemden. Op die manier heeft de hond al een positieve emotionele reactie op vreemden en accepteert hij veilig en met minimale stress traktaties van een vreemde.)
Het maakt niet uit hoe goed of slecht ze de instructies opvolgen, ik prijs mijn hond altijd en geef hem iets lekkers of aai hem direct na de ontmoeting. Toen ik hem op zevenjarige leeftijd kreeg
maanden was hij verlegen tegenover vreemden; nu begint zijn staart vol verwachting te kwispelen wanneer hij iemand naar ons toe ziet komen. De aanblik van een vreemdeling is een voorspelbare indicator geworden dat lof en een traktatie op komst zijn.
Je zult in je eigen buurt veel kansen vinden voor 100 nieuwe, positieve blootstellingen, waaronder de postbezorger, FedEx-chauffeur, kinderen op de fiets, een skateboardende tiener, een passerende bus en een oudere buurman. Doe je best om mensen te benaderen die op de een of andere manier uniek lijken (voor je pup):hun grootte (extra groot, extra klein); huidskleur; wijze van vervoer (rolstoel, krukken, skateboard, fiets); en kledingstijl (trenchcoat, hoed, baard, rugzak, rok, korte broek, broek).
U wilt er ook een gewoonte van maken om uw pup mee te nemen naar zoveel mogelijk andere veilige plaatsen waar hij meer mogelijkheden heeft om zijn socialisatie te verbeteren. In een
in het plaatselijke park heeft hij bijvoorbeeld nog meer mogelijkheden om kinderwagens, vliegers, vliegende frisbees en mensen die van een picknick houden, tegen te komen. Een café met tafels op de stoep kan een geweldige plek zijn voor uw hond om een groot aantal mensen met een verschillend uiterlijk te ontmoeten.
Naarmate uw pup meer ervaring en vertrouwen krijgt, kunt u hem mee gaan nemen wanneer u boodschappen doet bij bedrijven die honden toelaten (ijzerwarenwinkel, dierenwinkel, kopieerwinkel) of een walk-up service aanbieden (bankautomaat, postkantoor of ijssalon). crème standaard).
Miller stelt voor dat hondenbezitters een daadwerkelijke schriftelijke lijst bijhouden van de blootstelling van hun pup aan socialisatie, om ervoor te zorgen dat ze het doel van minimaal één nieuwe blootstelling per dag bereiken (en, naar we hopen, overtreffen) in de eerste 100 dagen die ze samen doorbrengen. Hondendagboek ook een lijst ontwikkeld waarmee u aan de slag kunt. Als je er een beetje moeite voor doet, wedden we dat je er ruim voor 100 dagen zult zijn - waarschijnlijker in de helft van die tijd!
Pat Miller, CBCC-KA, CPDT-KA, is de trainingsredacteur van WDJ. Ze is auteur van De kracht van positieve hondentraining; Positieve perspectieven:hou van je hond, train je hond; Positieve perspectieven II:ken uw hond, train uw hond; en Speel met je hond.
Gail Fisher is de eigenaar van All Dogs Gym &Inn in Manchester, New Hampshire.
