Onderzoek naar de bacteriën en andere microscopisch kleine bewoners van het maagdarmkanaal - bekend als de darmmicrobiota - is de afgelopen jaren explosief gestegen. Veel van dit onderzoek richt zich op de darmmicrobiota als een 'metabool orgaan', een orgaan dat evenveel bijdraagt aan een gezond lichaam als het hart, de lever en andere belangrijke organen.
Onderzoekers leren dat het maagdarmkanaal en zijn microbiota een rol spelen in het lichaam die veel verder gaan dan de vertering van voedsel en de opname van voedingsstoffen. De darmmicrobiota is ook in verband gebracht met verschillende gezondheidsproblemen, waaronder inflammatoire darmaandoeningen (IBD) en obesitas.
Lees verder om meer te weten te komen over de rol van de darmflora in de gezondheid van uw kat.
De termen "microbiota" en "microbioom" worden vaak door elkaar gebruikt, hoewel ze een iets andere betekenis hebben.
Microbiota verwijst naar de dynamische, levende gemeenschap van (voornamelijk) bacteriën, archaea (eencellige micro-organismen die geen gedefinieerde kern hebben), schimmels, virussen en protozoa die typisch een bepaalde omgeving bewonen, zoals het spijsverteringsstelsel.
Microbioom wordt gedefinieerd als de diverse verzameling bacteriën, archaea, schimmels, virussen, protozoa — de microbiota — en hun gecombineerde genomen . (Een genoom is al het erfelijke materiaal dat wordt gecodeerd in het DNA van een cel, of RNA in het geval van sommige virussen.)
Een andere belangrijke term om op te letten is dysbiose , wat een onbalans of verandering is in de soorten en aantallen micro-organismen die aanwezig zijn in de microbiota en waarvan wordt gedacht dat ze bijdragen aan gezondheidsproblemen.
Wat veterinaire onderzoekers nu weten, is dat de GI-microbiota van elke hond en kat een uniek microbieel profiel heeft. Deze verschillen in de samenstelling van de microbiota kunnen gedeeltelijk verklaren waarom huisdieren anders reageren op veranderingen in het dieet, antibiotica of probiotica.
Het maagdarmkanaal is de thuisbasis van biljoenen micro-organismen en hun genetisch materiaal. In feite wordt aangenomen dat het aantal micro-organismen waaruit de darmmicrobiota bestaat 10 keer meer is dan het aantal cellen in het lichaam van de gastheer.
Naast het helpen bij de vertering van voedsel en het produceren van belangrijke voedingsstoffen (bijvoorbeeld vitamines en vetzuren met een korte keten), speelt de microbiota een aantal andere rollen. De microbiota helpt zijn gastheer te verdedigen tegen ziekteverwekkende organismen door te strijden om voedingsstoffen, antimicrobiële stoffen te produceren en kolonisatie van de darmwand te blokkeren.
De microbiota is in staat het immuunsysteem te beïnvloeden, zowel lokaal in het maagdarmkanaal als systemisch, en oefent directe ontstekingsremmende eigenschappen uit door de populatie van belangrijke immuunsysteemcellen te vergroten.
Dit zijn slechts enkele van de manieren waarvan bekend is dat de GI-microbiota de gezondheid en het algehele welzijn van katten ten goede komt. Naarmate het onderzoek vordert, hopen onderzoekers te leren hoe ze verschillende gezondheidsproblemen bij katten (en honden) beter kunnen beheersen.
Dierenartsen en voedingsdeskundigen zijn zich er terdege van bewust dat veel factoren die verder gaan dan een onbalans in calorieën in versus calorieën uit, bijdragen aan obesitas bij katten. Die andere factoren zijn onder meer genetica, leeftijd, geslacht, castratie en inactiviteit.
Meer recente bevindingen, vooral bij mensen, wijzen erop dat de darmflora een rol speelt bij de ontwikkeling van obesitas. Studies tonen bijvoorbeeld aan dat de microbiota processen kan beïnvloeden die verband houden met het metabolisme om vetopslag te bevorderen.
Onderzoekers van de Universiteit van Guelph, de Universiteit Gent en de Texas A&M University bestudeerden onlangs de microbiota van een kleine populatie magere en zwaarlijvige huiskatten. Hun doel was om verschillen in de samenstelling van de microbiota van de katten te evalueren, waarbij zwaarlijvige katten werden vergeleken met magere katten en zwaarlijvige katten voor en na een programma voor gewichtsverlies. Wat ze vonden was geen statistisch significant verschil tussen magere en zwaarlijvige katten.
Onderzoekers ontdekten echter dat zwaarlijvige katten vóór gewichtsverlies meer bacteriesoorten hadden die tot een specifieke groep (d.w.z. Firmicutes) behoorden dan magere katten. Bij mensen en muizen is een groter aantal Firmicutes-bacteriesoorten in de microbiota in verband gebracht met obesitas.
De onderzoekers erkenden dat een groter aantal katten en een langer programma voor gewichtsverlies meer duidelijke veranderingen in de microbiota van zwaarlijvige katten kunnen veroorzaken. Er is meer onderzoek nodig om te bepalen of er een obesitasprofiel bestaat bij katten.
Hoewel DNA-technologie veterinaire onderzoekers en voedingsdeskundigen in staat heeft gesteld veel te leren over het microbioom dat het maagdarmkanaal bewoont, valt er nog veel meer te leren. Dat omvat hoe voeding kan worden gebruikt om gezonde microbiomen te bevorderen en een breed scala aan gezondheidsproblemen beter te beheersen. De toekomst is spannend!
