Als je een hondenbezitter bent, weet je dat je hond soms minder dan vers kan ruiken. Of het nu komt door het rollen in dode materie of omdat het te wijten is aan zijn regelmatige bruidegom, honden kunnen soms stinken. Een bad zou de situatie echter moeten verhelpen. Onmiddellijk na een bad kan uw hond die kenmerkende "natte hondengeur" hebben, maar die geur zou moeten verdwijnen als hij eenmaal droog is.
Als uw hond stinkt, zelfs nadat hij is gewassen en gedroogd, kan dit duiden op een onderliggende medische aandoening die moet worden aangepakt. Veelvoorkomende medische problemen zoals parodontitis, huidinfecties, otitis externa, anaalklierziekte en winderigheid kunnen ertoe leiden dat een hond een onaangename geur ontwikkelt. In dit artikel worden deze problemen besproken die van invloed kunnen zijn op uw hond.
Als uw hond na een bad nog steeds stinkt, kan hij aan parodontitis lijden. Vaak is het eerste teken van parodontitis "halitose" of stinkende adem. Naarmate de ziekte voortschrijdt, kunnen aangetaste honden tekenen van orale pijn vertonen, zoals onwil om te eten, liplikken, abnormaal kauwen, kwijlen of voedsel dat uit hun mond valt. Sommige honden worden ook chagrijnig en ondergaan een persoonlijkheidsverandering door de pijn.
Parodontitis wordt veroorzaakt door opeenhoping van tandplak op het oppervlak van de tanden van een hond. Plaque is een plakkerige film van bacteriën die uiteindelijk verhardt tot tandsteen. Als tandplak niet wordt verwijderd, leidt dit tot ontsteking en infectie van de weefsels die de tanden omringen en ondersteunen. Parodontitis begint met gingivitis of ontsteking van het tandvlees. Als parodontitis in dit stadium onbehandeld blijft, kan de infectie zich dieper in de tandholte verspreiden en het bot vernietigen.
Een onderzoek door de American Veterinary Dental Society toonde aan dat 80% van de honden een zekere mate van parodontitis heeft tegen de tijd dat ze drie jaar oud zijn, waardoor parodontitis de meest voorkomende ziekte is die onze honden metgezellen treft.
Parodontitis komt vaker voor bij honden van kleine rassen. Brachycefale rassen zijn ook vatbaarder voor tandaandoeningen vanwege de rotatie en opeenhoping van hun tanden.
Deze ziekte vermindert de kwaliteit van leven van een hond door orale pijn, infectie en ontsteking te veroorzaken. Het kan ook leiden tot andere gezondheidsproblemen door inflammatoire of degeneratieve veranderingen van de nieren, lever en hart te veroorzaken.
Als u merkt dat er een vieze geur uit de bek van uw hond komt, moet u uw hond laten controleren door een dierenarts. Onder normale omstandigheden dienen het gebit en het tandvlees van uw hond minimaal één keer per jaar door een dierenarts te worden gecontroleerd.
Als bij uw hond parodontitis is vastgesteld, moet uw dierenarts uw huisdier verdoven om een volledig oraal onderzoek uit te voeren, inclusief intraorale röntgenfoto's, om de gezondheid van de kaak en tandwortels onder het tandvlees te evalueren. Alleen dan kan een definitief behandelplan worden gemaakt.
Behandeling voor parodontitis omvat het schalen van de tanden om tandplak en tandsteen te verwijderen, en om ze te polijsten. Extracties kunnen ook nodig zijn, afhankelijk van de ernst van de ziekte. Uw hond heeft mogelijk ook antibiotica en pijnbestrijding nodig na de procedure.
Thuiszorg is cruciaal om parodontitis te voorkomen. Regelmatig het gebit van uw hond poetsen is de meest effectieve manier om het gebit van uw hond schoon te houden. Veel producten beweren de tandgezondheid te verbeteren, maar ze zijn niet allemaal effectief. Uw dierenarts is de beste persoon om advies te geven over tandheelkundige producten, traktaties en tandspecifieke diëten voor uw hond.
Een infectie van de buitenste gehoorgang van honden wordt otitis externa genoemd. Als uw hond otitis externa ontwikkelt, zult u waarschijnlijk een onaangename geur opmerken die uit zijn oren komt. Baden zal niet helpen om de slechte geur kwijt te raken. Andere tekenen van otitis externa zijn hoofdschudden en krabben als gevolg van pijn en ongemak. De binnenkant van het aangedane oor zal ook rood en ontstoken lijken, en u kunt een donkerbruine of gele afscheiding uit de gehoorgang zien komen. In chronische gevallen kan de gehoorgang verdikt zijn.
Als u een van deze symptomen opmerkt, is het belangrijk om uw hond te laten controleren door een dierenarts. Uw dierenarts zal beginnen met het onderzoeken van de gehoorgangen van uw hond met een otoscoop om te bepalen of het trommelvlies intact is en of er vreemd materiaal in de gehoorgang zit. Uw dierenarts zal dan een uitstrijkje van de afscheiding nemen en deze onder de microscoop onderzoeken om te zoeken naar schimmels, bacteriën of oormijt. Uw dierenarts moet mogelijk een monster van de afscheiding naar het laboratorium sturen voor kweek en gevoeligheid. Dit helpt bij het bepalen van het exacte organisme dat de infectie veroorzaakt en de juiste medicatie voor de behandeling.
De resultaten van het onderzoek helpen bij het bepalen van de behandeling. De behandeling omvat het reinigen en spoelen van de aangetaste gehoorgang en geschikte orale of actuele medicatie. Tijdens het consult zal uw dierenarts ook eventuele onderliggende ziekten of factoren identificeren die ertoe kunnen hebben geleid dat uw hond in de eerste plaats otitis externa heeft ontwikkeld. Honden met slappe oren, haren in hun gehoorgang en honden die graag zwemmen, lopen het risico otitis externa te ontwikkelen.
Voedsel- en omgevingsallergieën en endocriene aandoeningen, zoals hypothyreoïdie, kunnen ook chronische of terugkerende oorinfecties veroorzaken. Als uw dierenarts vermoedt dat uw hond aan een onderliggende ziekte lijdt, moet de ziekte worden gediagnosticeerd en behandeld. Uw dierenarts kan bloedonderzoek en andere tests adviseren om dit te doen. Als de onderliggende ziekte niet wordt aangepakt, zal uw hond waarschijnlijk last hebben van terugkerende aanvallen van otitis externa.
Als uw hond na een bad nog steeds stinkt, kan dit de oorzaak zijn van een anale zakziekte. Honden hebben twee anale zakjes aan weerszijden van hun anus. Deze zakjes bevinden zich op ongeveer vier en acht uur ten opzichte van de anus. De klieren langs deze zakjes produceren een stinkende vloeistof die honden gebruiken om hun territorium af te bakenen.
Het is de bedoeling dat deze zakjes op natuurlijke wijze worden geleegd als een hond poept, maar soms gaat de vloeistof niet door en worden de zakjes geïmpacteerd. De vloeistof wordt dikker en de zakjes worden opgezwollen. Als dit gebeurt, zult u waarschijnlijk merken dat uw hond "schoot" of met zijn achterste over de grond sleept of in zijn anus bijt. Honden met aangetaste anaalklieren stinken vaak en hebben een visgeur. Behandeling van aangetaste anaalklieren omvat het uitdrukken of legen van de zakjes. Dit kunt u het beste aan uw dierenarts overlaten.
In sommige gevallen kunnen aangetaste anaalklieren geïnfecteerd raken en een anaalzakabces vormen. Het abces zal verschijnen als een pijnlijke, ontstoken zwelling aan een of beide zijden van de anus. Als het abces barst, ziet u een afscheiding die bloed en pus bevat. Een anaalklierabces is buitengewoon pijnlijk en vereist antibiotica en andere medicijnen om de pijn onder controle te houden. In sommige gevallen zal het abces onder verdoving of onder algehele narcose moeten worden gespoeld.
Huidinfecties zijn vaak stinkende met een onaangename geur die blijft hangen na een bad. Huidinfecties kunnen van schimmel- of bacteriële oorsprong zijn.
Malassezia dermatitis wordt veroorzaakt door een gist genaamd Malassezia pachydermatis . Aangetaste honden jeuken enorm en hebben een onaangename, muffe geur. In ernstige gevallen lijkt de huid verdikt en gepigmenteerd.
Malassezia wordt normaal gesproken op de huid aangetroffen, maar als de huidcondities veranderen of als het immuunsysteem wordt onderdrukt, kan gistovergroei optreden en ontstaat er een infectie. Allergieën en endocriene aandoeningen kunnen de huid aantasten en leiden tot een Malassezia-infectie. Vochtig weer en de aanwezigheid van huidplooien maken een hond ook vatbaar voor het ontwikkelen van Malassezia dermatitis.
Om deze infectie te diagnosticeren, zal uw dierenarts monsters nemen van de aangetaste delen van de huid en deze onder een microscoop onderzoeken. De behandeling omvat medicinale shampoos, actuele crèmes en orale medicatie in ernstige gevallen. De behandeling zal ook gericht zijn op het aanpakken van de onderliggende oorzaak van de schimmelinfectie.
Bacteriële huidinfecties tasten de haarzakjes en de omliggende huid van honden aan. Net als bij schimmelinfecties hebben bacteriële huidinfecties een onderliggende oorzaak, zoals allergieën, endocriene ziekten, parasieten of immunosuppressie. Bijtwonden en vreemde voorwerpen zoals graszaden kunnen ook leiden tot stinkende bacteriële huidinfecties. Rassen met overmatige huidplooien, zoals buldoggen en spaniels, zijn ook vatbaar voor het ontwikkelen van huidinfecties doordat er vocht tussen hun huidplooien blijft zitten.
Honden met bacteriële huidinfecties hebben vaak erge jeuk. De huid lijkt ontstoken, schilferig en is bedekt met kleine, met pus gevulde bultjes. Getroffen honden kunnen ook haar verliezen.
Om een bacteriële huidinfectie te diagnosticeren, wil uw dierenarts mogelijk monsters nemen om onder de microscoop te onderzoeken of naar het laboratorium te sturen voor bacteriecultuur en gevoeligheid. Als uw hond lijdt aan chronische huidinfecties, zal uw dierenarts de onderliggende oorzaak van de infectie willen achterhalen en mogelijk bloedonderzoek willen doen. De behandeling omvat speciale medicinale shampoos, zalven en antibiotica, evenals andere medicijnen die gericht zijn op het behandelen van de onderliggende oorzaak.
Als uw pas gewassen hond nog steeds stinkt, kan dit te wijten zijn aan winderigheid. Winderigheid is de overmatige vorming van gas in het darmstelsel met de daaropvolgende verdrijving van het gas uit de anus.
Af en toe winden is normaal voor honden, maar het kan duiden op een gastro-intestinaal probleem wanneer het overdreven wordt of erger begint te ruiken dan normaal. Overmatige winderigheid wordt vaak veroorzaakt door een hond die iets nieuws eet, zoals een verandering in het dieet, tafelresten of opruimen tijdens wandelingen of in het park.
Voedselintoleranties en allergieën kunnen ook winderigheid veroorzaken. Hondenvoer samengesteld met slecht verteerbare ingrediënten, zoals sojabonen of erwten, kan ook overmatige gasvorming veroorzaken. Brachycefale of platte rassen, zoals buldoggen en mopsen, hebben de neiging veel lucht in te slikken als ze eten of drinken, wat leidt tot winderigheid. Dit geldt ook voor honden die snel eten. Andere gastro-intestinale problemen zoals prikkelbare darmaandoeningen en enteritis kunnen ook overmatige winderigheid veroorzaken.
De behandeling van winderigheid is gebaseerd op een diagnose en houdt vaak een verandering in het dieet in.
Als uw hond na een bad blijft ruiken, is dit meestal een teken dat er iets mis is. Het is het beste om uw hond te laten controleren door een dierenarts als u merkt dat uw hond stinkt. Dit kan erop duiden dat uw hond lijdt aan een medische aandoening die moet worden behandeld.
Uw hond kan niet alleen stinken, maar ook pijn en ongemak ervaren vanwege de aandoening. Dit is niet altijd evident. Probeer het probleem niet te verhullen met geparfumeerde sprays of was uw hond niet overmatig, omdat dit zijn vacht en huid kan ontdoen van natuurlijke oliën. Een maandelijks bad is voldoende, tenzij uw hond zich natuurlijk in iets stinkends rolt.
