Het moeilijkste van het verliezen van mijn hond Carter is het omgaan met schuldgevoelens. Schuld voor alle dingen die we hadden moeten doen, en schuld voor alle dingen die we niet hadden moeten doen.
Beste Carter –
Het spijt me dat ik geen digitale camera had toen jij in de buurt was; de meeste foto's die ik van je heb zijn van toen je grijs, oud en mollig was. Ooit was je mager, behendig zelfs. Je zou rondjes kunnen rennen op het erf en niemand zou ooit in de buurt komen van een inhaalslag. Ik heb nog nooit een hond zo snel zien draaien.
Het spijt me van die ene keer dat je van de picknicktafel sprong en ik niet oplette. Ik denk dat je wilde dat ik je betrapte, in plaats daarvan stuiterde je gewoon van me af op het beton. Het spijt me, ik had geen idee dat je dat ging doen.
Het spijt me dat ik je scheer. Je had zo'n mooi Australisch haar toen je jong was. Toen besloot ik dat je er te heet uitzag; je was altijd op zoek naar schaduw en hijgde. Ik dacht dat ik je zou helpen af te koelen door die heel zachte vacht van je te scheren. Na het scheren was je niet meer glanzend, je was een doffe grijze kleur; om eerlijk te zijn leek je op een mollig hert.
Ik had je niet moeten scheren. Het is daarna nooit meer glanzend geworden. Je voelde je wollig na die scheerbeurt, ik heb je voor altijd wollig gemaakt en het spijt me. Als ik het dan wist wat ik nu weet over hondenbont zou ik niet hebben gedaan.
Het spijt me dat je waarschijnlijk een puppy-molenhond was, het zou alle vette tumoren en staar kunnen verklaren die je had tegen de tijd dat je 4 was. Het zou het misschien niet verklaren, ik weet het niet. Je hebt hetzelfde voer gegeten als de andere hond, waarom kreeg hij geen vette tumoren?
De dierenartsen vroegen altijd wat je at. Het was fatsoenlijk eten, geen tafelresten of het goedkoopste wat ik kon vinden. Het spijt me dat je al die operaties moest ondergaan om al die vette tumoren te verwijderen. Afvoerbuizen &kegels van schaamte zijn voor niemand leuk.
Het spijt me van die keer dat we in de achtertuin waren en een transformator ontplofte. Ik zag het niet aankomen; je vertrok voor een week toen dat gebeurde. Ik rende achter je aan, maar je wilde niet stoppen. Ik had je aan de lijn moeten houden, maar eerlijk gezegd waren de meeste van onze geweldige tijden niet los?
Ik kon je nergens vinden. Ik rende rond en riep je naam; om meer kilometers af te leggen heb ik een upgrade naar mijn fiets uitgevoerd, ik was jong en had nog geen rijbewijs. Ik kon je niet vinden, als ik de helft van de neus had die jij had, had ik je misschien kunnen volgen.
Na een week zag iemand je eindelijk; doodsbang, modderig en hongerig. Hij zei dat het uren duurde voordat je naar hem toe kwam, zelfs met hamburgers. Het spijt me dat je zo bang was en dat je na die week nooit meer hetzelfde leek.
Het spijt me voor de tijd dat mijn vader naar je keek, ik weet zeker dat je je die avond nog herinnert. Hij liet je om 20.00 uur uit voor je nachtelijke gerinkel en poep, maar hij liet je daar achter. Hij vergat dat hij naar je keek. Hij liet je daar de hele nacht vastgebonden achter.
Je was zo beleefd dat je geen woord zei. Je zat daar de hele nacht in een grote tuin en vroeg je af of iemand je zou komen halen, het spijt me. Ik had de buurman naar je moeten laten kijken, dat weet ik nu.
Het spijt me toen we naar het nieuwe huis verhuisden. Je was bang voor de vloer. Ik wilde niet dat je bang zou zijn, tegelvloeren waren een hele nieuwe ervaring voor je; Dat begrijp ik nu. Ik had van tevoren tapijt in de keuken kunnen leggen als ik het had geweten.
Het spijt me van de honden van de buren. Je probeerde me te beschermen toen ze kwamen aanvallen, je deed precies dat, je beschermde me tegen die 2 honden. Het spijt me dat het resulteerde in een nieuwe drainagebuis en nog een kegel van schaamte.
Het spijt me dat toen je 13 werd, je zoveel leed hebt doorgemaakt. Ik ging steeds naar de dierenarts om iets anders te proberen, maar het werkte niet. Je klaagde niet, je leek zeker niet gelukkig op die examentafel, maar je loste het op.
Je vroeg je waarschijnlijk af waarom we in die tijd zo vaak een ritje maakten. Ik dacht dat de juiste pil of operatie je weer zou kunnen genezen. Ik wilde dat je weer gezond zou zijn. Maar je was 13; je zou niet meer gezond worden.
Het spijt me van onze laatste dag samen. Ik denk niet dat Kippensoep voor The Dog Lover's Soul je favoriete eten is, ik gaf je alleen wat de dierenarts had aanbevolen. Je zou waarschijnlijk veel meer van fastfood hebben genoten dan van brokjes, ik weet niet wat ik dacht.
Het spijt me dat we die dag geen lange wandeling hebben kunnen maken, je leek zo moe. Ik wilde dat je het gras zou ruiken en nog een laatste keer in een dood dier zou rollen. In plaats daarvan leidde ik je door de tuin en stopte ik elke 2 minuten zodat je op adem kon komen.
Het spijt me als het geen aangename wandeling voor je was, we hadden waarschijnlijk nog een laatste keer op de bank moeten knuffelen.
Geweldig gedicht, het is het beste om wat tissues bij de hand te hebben.
Het is geweldig om te weten dat we niet alleen zijn in ons verdriet, en velen van ons hebben geworsteld met verlies. Vandaag is de eerste jaarlijkse herdenkingsdag van de regenboogbrug en ik ben dankbaar dat ik zo'n geweldige gemeenschap heb gevonden voor steun.
