Kunnen honden een aanval voelen?

Inleiding

Het lijdt geen twijfel dat onze dieren kunnen voelen hoe we ons voelen, maar onderzoek heeft onze aandacht gevestigd op de fascinerende connectie van onze hond met onze fysiologie. Honden hebben een uniek begrip van de menselijke anatomie, vooral als ze zijn getraind om het te gebruiken. Hulphonden zijn getraind om mensen te helpen met allerlei medische aandoeningen.

Virale video's van Labradors die voorkomen dat een autistische persoon zichzelf verwondt of Duitse doggen die als een kruk fungeren voor kinderen met aanzienlijk beperkte mobiliteit, staan ​​overal op onze Facebook-feeds.

In dit artikel onderzoeken we de mogelijkheid dat honden aanvallen voelen, of ze aanvallen kunnen detecteren voordat ze optreden, en hoe?

Ondertekent een hondenshow terwijl hij een aanval detecteert

Honden die epileptische aanvallen kunnen voelen, reageren meestal met lichaamstaal die als ongemak of angst kan worden gelezen. Als het dier specifiek is getraind in het detecteren van aanvallen, kunnen ze op een zeer directe manier reageren om uw aandacht te trekken, zoals naar u klauwen.

Hoewel het sterk kan variëren, afhankelijk van de hond en de training die ze hebben gehad, zijn hier enkele algemene tekenen waar je op moet letten bij een hond die een naderende aanval voelt.

Het meest voorkomende teken is pacing. Een hond begint meestal enkele minuten tot uren voor een aanval te ijsberen. Honden kunnen ook gaan zeuren op wat is beschreven als een toon van bezorgdheid, of luid blaffen als een manier om de aandacht van een mens te trekken. De hond zal waarschijnlijk erg alert en zenuwachtig zijn wanneer ze een dreigende aanval voelen, wat merkbaar kan zijn in het algemene gedrag van het dier.

Het kunnen lezen van de lichaamstaal van een hond is absoluut essentieel bij het ontvangen van de boodschap die ze naar hun mens proberen te sturen. Het is belangrijk op te merken dat dit gedrag van hond tot hond zal verschillen, maar het is belangrijk om te onthouden dat hoe hechter u met uw hond bent, hoe gemakkelijker deze lichaamstaalsignalen kunnen worden opgemerkt.

Een geschiedenis van honden en detectie van aanvallen

Epilepsie is een neurologische aandoening waarvan de behandeling grotendeels een medisch mysterie blijft. Deze aandoening, veroorzaakt door trauma, tumoren of een of andere soort laesie in de hersenen, treft patiënten van alle leeftijden. Omdat sommige gevallen veel ernstiger zijn dan andere, bepaalt de mate van ernst van elk geval hoe effectief een waakhond kan zijn.

Het optimale geval voor een alert dier zou een persoon zijn die aanvalsblokkers kan nemen omdat ze ze zo zelden hebben; een alert dier kan echter nog steeds van pas komen als het is opgeleid om medische hulp te krijgen. Al tientallen jaren merken hondenbezitters met epilepsie het scherpe gevoel van inkomende aanvallen van hun hond op.

Er zijn casestudies die dateren uit de late jaren 90, waarin onderzoekers probeerden een positieve correlatie te identificeren tussen het gedrag van de hond en het begin van de aanval, terwijl aanbieders van hulpdieren erop gebrand waren om honden te trainen op basis van deze relatie. De lange geschiedenis van studies over dit fenomeen heeft weinig informatie opgeleverd voor trainers van dienstdieren om mee te werken, waardoor de ontdekking van de neiging van een hond voor deze vaardigheid uiteindelijk aan het toeval wordt overgelaten.

Zoals het er nu uitziet, zijn er een paar neurologen die het idee onderschrijven van waakhonden voor aanvallen als een middel voor betrouwbare detectie. Hoewel wetenschappers toegeven aan de voordelen van gezelschap en een hond die het grootste deel van de tijd alarmeert, is de huidige norm om honden te gebruiken als secundair middel voor preventie of paraatheid.

De wetenschap van het waarnemen van aanvallen

Hoewel er weinig twijfel bestaat over de realiteit dat honden aanvallen kunnen voelen, is de wetenschap erachter grotendeels ongegrond. Recente ontwikkelingen hebben bijna bevestigd dat detectiehonden voor aanvallen alleen succesvol zijn in het waarschuwen voor bepaalde soorten aanvallen, terwijl andere volledig onder de radar vliegen.

Hoewel er door de jaren heen een aantal onderzoeken is gedaan naar dit fenomeen, is er weinig ontdekt. Sommige theorieën zijn naar voren gebracht dat er een kleine verandering in geur kan zijn voorafgaand aan een aanval.

Anderen suggereren dat er een onbewuste verandering in het gedrag van een mens is vóór een aanval die zo subtiel is dat alleen honden het kunnen detecteren. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, zijn honden niet in staat om veranderingen in hersenactiviteit waar te nemen, dus deze uitdaging waarmee we worden geconfronteerd om te begrijpen hoe honden aanvallen voelen, zal in de nabije toekomst blijven bestaan.

Training detectie van aanvallen

Vanwege het gebrek aan wetenschappelijk bewijs dat ons beter zou kunnen begrijpen hoe honden aanvallen precies kunnen waarnemen, wordt het trainen van een dier om dat te detecteren veel moeilijker.

Omdat je dit fenomeen niet kunt isoleren tot een reukvermogen, is het belangrijk om het dier dagelijks goed te observeren op tekenen van alarm. Inbeslagnemingsdetectiedieren worden vaak uitsluitend getraind met behulp van een beloningssysteem in combinatie met een ijverig observatiesysteem.

Dit is een behoorlijk lastig soort gedrag om te belonen, omdat je vaak tekenen van alarm, zoals zeuren of ijsberen, wilt vermijden. Hoewel het misschien voelt alsof je leed beloont, is er geen andere manier om het dier positief te bekrachtigen voor een goed uitgevoerde taak. Een moeilijkheid die zeker is, is het vinden van de balans tussen het aanmoedigen van gedrag zoals zeuren en het stimuleren van de hond om consistent te zijn in zijn waarschuwingen.

Het is waardevol om een ​​dagboek bij te houden van wanneer aanvallen optreden en het gedrag van de hond om patronen te identificeren. Dit vergt ook ongelooflijk veel geduld en zorgvuldigheid, en daarom betalen veel gezinnen voor een professionele training of een vooraf getraind dier.

Er is betoogd dat het hebben van een hechte persoonlijke band met het dier absoluut noodzakelijk is om een ​​training succesvol te laten zijn, in tegenstelling tot het zien van ooghonden die naar het gezin komen met de juiste training maar nog geen band hebben gevormd. Het trainen van een aanvalsdetectiehond is waanzinnig moeilijk, maar niet onmogelijk. Er moet ook worden gezegd dat niet elke hond het zal kunnen, maar voor degenen die dat wel kunnen, draait het allemaal om positieve bekrachtiging en goede aantekeningen maken.