Er is gezegd dat honden een van de beste screeningtools zijn bij het zoeken naar een plaats delict. Honden zijn vaak de eerste aanloophaven op een plaats delict, omdat het gebied zo lang mogelijk ongerept moet blijven, zodat de honden de beste kans hebben om geuren op te pikken die cruciaal kunnen zijn bij het oplossen van een misdrijf. Het is van vitaal belang om bloed op een plaats delict te kunnen lokaliseren, omdat het kan helpen bij het identificeren van verdachten en slachtoffers, het nabootsen van de gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden, het vaststellen van moordwapens en het vinden van het verband tussen een persoon en objecten/locaties.
Het is duidelijk dat honden bloed kunnen ruiken, maar laten we dit in meer detail bekijken.
Het natuurlijke vermogen van een hond en zijn zeer gevoelige reukvermogen hebben de vooruitgang van de forensische wetenschap en het oplossen van misdaden door middel van bloeddetectie mogelijk gemaakt. Wanneer een hond bloed ruikt, snuffelt of duwt hij het gebied, en in het geval van training, zullen ze ook gaan zitten als ze bloed hebben geroken dat verborgen is.
Dit soort detectie is veel beter dan welk door de mens gemaakt apparaat dan ook, omdat er soms slechts kleine hoeveelheden bloed aanwezig zijn. Zodra de hond de tekenen van detectie heeft getoond, kunnen de politieautoriteiten verder onderzoek doen.
Een hond kan worden getraind om elke trigger te geven, maar in sommige gevallen zal een hond proberen een gebied met bloed te likken, wat in persoonlijke gevallen prima is, maar in forensische gevallen kan het met bewijsmateriaal knoeien.
Historisch gezien gebruiken honden en hun wolvenvoorouders bloedsporen om op hun gewonde prooi te jagen. Sinds honden gedomesticeerd zijn geworden, is dit instinct minder uitgesproken geworden, maar bij sommige honden komt het van nature.
De laatste tijd, met name in Europa en Australië, zijn wetshandhavingsinstanties begonnen met het gebruik van bloedspeurhonden. Deze honden zijn met opzet getraind om op zoek te gaan naar bloedbewijs. Op deze manier hebben ze een groot gebied kunnen doorzoeken dat een potentiële plaats delict zou kunnen zijn in verband met een vermiste persoon, een moord, een aanvalszaak of een massale ramp.
Deze bloeddetectiehonden zijn een relatief recente eenheid die onder een grotere groep valt die bekend staat als 'detectiehonden' en die worden gebruikt door wetshandhavingsinstanties. Omdat honden een zeer gevoelig reukvermogen hebben, kunnen ze geuren zoals explosieven, menselijke lichamen, drugs en nu ook bloed lokaliseren.
Het doel van forensische geurprofilering is om de chemische aspecten van geur bloot te leggen. Onderzoek heeft zich gericht op afzonderlijke geurproducerende elementen van bloed en onderzocht hoe veranderingen in de omgeving van invloed zijn op het vermogen van bloeddetecties om deze te onderscheiden. Gassen die vrijkomen uit bloedmonsters worden verzameld en vervolgens worden de gasvormige geurmoleculen afzonderlijk gedetecteerd en geïdentificeerd.
Vaak vinden deze huiszoekingen plaats lang nadat een misdrijf is gepleegd. Er werden onderzoeken uitgevoerd waarin de geur van vers en ontbonden bloed werd vergeleken. Dit werd gedurende twee jaar geprofileerd en gegeven aan honden voor lichaamsdetectie en bloeddetectie die in opleiding waren.
De resultaten leken te onthullen dat er een duidelijke geurverandering is tussen bloed dat binnen 48 uur is verzameld en bloed dat is afgebroken. Opmerkelijk was dat die honden die met vers bloed waren getraind, bloed konden lokaliseren dat tot zes maanden oud was en zelfs bloed dat tot vierentwintig maanden oud was.
Uit dit onderzoek bleek ook dat de plaats waar het bloed werd gevonden ook effect had op de geur die door het bloed werd geproduceerd. Bloed dat werd gevonden op niet-poreuze plaatsen (bijv. metalen voorwerpen) en bloed dat werd aangetroffen op poreuze plaatsen (bijv. een kledingstuk) hadden een kenmerkend geurprofielpatroon.
Het is duidelijk dat bloedspeurhonden getraind moeten worden zodat ze bloed kunnen vinden op elke mogelijke plaats delict.
Bloeddonaties hebben ons ook in staat gesteld te begrijpen hoe menselijk bloed ruikt. Hoewel menselijk bloed de neiging heeft om hetzelfde te ruiken, zijn er variaties die verband houden met verschillen in gezondheid, voeding, levensstijl en andere omgevingsfactoren. Ongeacht dit, er is gesteld dat dit geen invloed heeft op het vermogen van een hond om vers of ontbonden bloed van verschillende mensen te vinden.
Studies hebben ook de detectie van latent bloed (bloed dat niet zichtbaar is voor het oog) door honden vergeleken met een andere methode, b.v. luminol (een chemische stof die wordt gebruikt om bloed te detecteren.)
Er ontstond een kunstmatige situatie waarbij een verdachte probeerde bloed van een slachtoffer te verwijderen door een kledingstuk vijf keer te wassen. De resultaten toonden aan dat lichaams- en bloeddetectiehonden veel gevoeliger zijn dan bestaande detectiemethoden, maar ze zijn vergelijkbaar met luminol.
Een speurhond of een speurhond is speciaal getraind om zijn zintuigen te gebruiken om zowel bloed als andere stoffen op te kunnen sporen. Geur is het zintuig dat het meest door honden wordt gebruikt. Sommige honden zijn beter dan andere in het detecteren van de geur van bloed, en soms kan het ras een verschil maken, dus bepaalde hondenrassen worden voor bepaalde rollen gebruikt.
Bloeddetectiehonden hoeven niet slim te zijn, dit kan zelfs negatief zijn, omdat het betekent dat ze gemakkelijk afgeleid kunnen worden. Idealiter moet de hond middelgroot zijn en een persoonlijkheid hebben die niet verveeld of moe wordt van het spelen, zoals een trekspeeltje of een bal.
Het doel is om de hond uiteindelijk de bloedgeur te laten koppelen aan het speeltje waarmee hij speelt door het speelgoed naar bloed te laten ruiken.
De hond moet getraind worden en blootgesteld worden aan het vinden van bloed in allerlei situaties. Je moet de hond leren rustig te kunnen zitten of liggen als hij een geur vindt. Als de hond stoeit, urineert of graaft, kan hij elk potentieel bewijs vernietigen.
