Het is geen geheim dat honden een verbeterd reukvermogen hebben, waardoor ze verschillende voorwerpen kunnen ruiken en detecteren, van vuurwapens tot verdovende middelen. Het is echter minder bekend dat honden ook verwondingen kunnen detecteren die zelfs medische professionals niet wisten.
Is het je ooit opgevallen dat je hond al lijkt te weten dat je ziek wordt voordat jij het zelf doet? Is het je ook opgevallen dat wanneer je ziek bent, ze meer oplettend en sympathieker worden voor je behoeften? Het is geen toeval dat uw hond zo reageert.
In feite is het hun intelligentie in combinatie met hun superieure reukvermogen waarmee ze een breed scala aan geuren kunnen detecteren, inclusief geuren die worden uitgestoten door je eigen verwondingen en/of ziekten.
Er zijn specifieke tekenen die uw hond zal vertonen wanneer ze een verwonding bij u of anderen hebben ontdekt en als u deze tekens kent, kunt u begrijpen wanneer uw hond u dit bericht probeert te sturen, voor het geval u het nog niet heeft ontvangen!
Het meest voor de hand liggende teken dat uw hond zal laten zien wanneer hij merkt dat u een blessure heeft, is zijn verandering in temperament. Meestal houdt dit in dat uw hond nieuwsgieriger en attenter voor u wordt dan normaal (als u het kunt geloven)!
Je zult misschien ook merken dat ze je elke beweging nabootsen terwijl je door je huis navigeert, en als je eenmaal tot rust bent gekomen, zullen ze zich waarschijnlijk vlak naast je nestelen. Over-aanhankelijk zijn is een kenmerk dat vaak wordt gezien bij honden wanneer ze verwondingen voelen. Ze kunnen hun genegenheid tonen door te knuffelen en hun hoofd in je schoot te leggen.
Sommige rapporten hebben aangegeven dat honden het gewonde gebied daadwerkelijk zullen identificeren door er fysiek aan te krabben of er met hun hoofd tegenaan te duwen. Al met al kan en zal uw hond zeker tekenen van letseldetectie vertonen wanneer hij merkt dat er iets mis is, de kunst is om te weten hoe u uw hond moet lezen.
Het was pas in de afgelopen decennia dat onze aandacht werd gevestigd op het unieke vermogen van onze honden om verwondingen te ruiken. We weten al duizenden jaren dat een hond ons ongetwijfeld kan helpen als het gaat om dingen opsnuiven.
Halverwege de twintigste eeuw groeide het gebruik van honden om te helpen bij geurdetectie in populariteit toen de Verenigde Staten hun eigen militaire werkhondenprogramma creëerden om honden te trainen. In de jaren zestig lag de focus echter niet op het vinden van verwondingen of ziekten, maar op het opsporen van illegale verdovende middelen en drugs.
In 1989 trok echter iets heel interessants de aandacht van artsen die werkzaam waren in het King's College Hospital in Londen, Engeland. Volgens de artsen hadden ze een vrouwelijke patiënte wiens hond voortdurend aandacht besteedde aan een moedervlek op haar been, die in de vroege stadia van huidkanker bleek te zijn. Vanaf hier bloeide de groeiende belangstelling voor de detectie van kanker bij honden.
Het was na het millennium dat onderzoekers actief begonnen te onderzoeken of en hoe honden verwondingen kunnen ruiken en meer specifiek, wat deze verwondingen waren. Uit een in 2006 uitgevoerd onderzoek bleek dat getrainde honden ademmonsters van kankerpatiënten konden gebruiken om zowel longkanker (met een nauwkeurigheid van 99%) als borstkanker (met een nauwkeurigheid van 88%) op te sporen.
Studies naar het vermogen van honden om andere aandoeningen te voelen, zoals narcolepsie en het begin van aanvallen, hebben ook het idee ondersteund dat onze honden inderdaad in staat zijn om verwondingen op te sporen. Hoewel onderzoek op dit gebied relatief nieuw is, evolueert het voortdurend, waardoor we een beter begrip krijgen van de capaciteiten van onze geliefde hond.
Velen van ons hebben anekdotes gehoord over honden die weten wanneer er iets mis is met hun baasjes voordat ze het zelf weten, maar hoeveel hiervan is eigenlijk geworteld in wetenschappelijk onderzoek? Om te beginnen hebben onderzoeken die de afgelopen decennia zijn uitgevoerd, aangetoond dat honden een verscheidenheid aan verwondingen, aandoeningen en ziekten kunnen detecteren, waaronder migraine, narcolepsie en zelfs bepaalde soorten kanker.
Hoe kunnen ze verwondingen en ziekten precies opsporen, vraagt u zich misschien af? Honden hebben een reuksysteem dat veel beter is dan dat van ons, vanwege biologische verschillen in zowel hun hersenen als de binnenkant van hun neus. Het hersengebied dat verantwoordelijk is voor ons reukvermogen is bij honden proportioneel groter (tot 40 keer groter) dan bij ons. Het feit dat het gebied van hun hersenen dat zich toelegt op het detecteren van geuren zo groot is, geeft aan dat hun vermogen om dit te doen op zijn zachtst gezegd moeiteloos is.
Bovendien heeft de gemiddelde hond ongeveer 300 miljoen reukreceptoren die constant in hun neus patrouilleren, terwijl mensen er slechts ongeveer 6 miljoen hebben. De taak van deze receptoren is om te communiceren tussen de neus en de hersenen. Zodra de receptoren worden geactiveerd door moleculen in de lucht die erop landen, geven ze onmiddellijk een bericht af aan eerst het reukgebied van de hersenen en vervolgens aan de andere geschikte gebieden waardoor de hond kan interpreteren wat de geur is.
In de neus van onze puppy's vind je ook wat bekend staat als het vomeronasale orgaan (ook wel Jacobson's orgel genoemd). Dit orgaan bevindt zich in het onderste gedeelte van de neusholte van uw hond. Zijn functie is om feromonen te detecteren, dit zijn chemicaliën die uniek zijn voor en geproduceerd worden door alle soorten om informatie over emoties en paring door te geven. Dit extra orgaan, in combinatie met het grote reukgebied in hun hersenen, geeft honden het gunstige vermogen om geuren te herkennen die zowel goed als slecht zijn en die wij zelf niet kunnen ruiken.
Dit brengt ons terug bij blessures en ziekten. Voor eenvoudige verwondingen kan uw hond hoogstwaarschijnlijk de geur van bloed detecteren, wat meteen zijn aandacht op uw wond kan vestigen. Met ziekten zoals kanker en epilepsie hebben onderzoeken ons duidelijk aangetoond dat honden kunnen aangeven wie de kwalen heeft, gewoon door te ruiken aan biologische monsters die ze verstrekken.
Dit ondersteunt het idee dat honden bepaalde aandoeningen kunnen voelen door de unieke en mogelijk onaantrekkelijke geur op te merken die we uitstoten wanneer we ze hebben. Wetenschappers hebben nog niet de exacte chemicaliën bepaald die onze honden ruiken wanneer ze aandoeningen detecteren, maar met verder onderzoek zal meer licht worden geworpen op ons begrip van dit fenomeen.
Het is zeker mogelijk om het vermogen van een hond om een blessure te voelen aan te moedigen en te versterken, door operante conditionering-strategieën te gebruiken en het gedrag te belonen nadat het is gebeurd. Operante conditionering omvat het gebruik van consequenties en beloningen om gedrag te versterken of te verzwakken. Het gebruik van positieve bekrachtiging wanneer uw hond met succes een blessure heeft geïdentificeerd, zal zeker hun waarschijnlijkheid vergroten of proberen een andere te vinden.
Positieve bekrachtiging houdt in dat je je hond een motiverende stimulus geeft nadat ze het gewenste gedrag hebben voltooid, dat wil zeggen, zodra ze de blessure hebben gevonden. Deze motiverende stimulus kan zo simpel zijn als hen mondeling prijzen (bijvoorbeeld door op een positieve toon "Good Boy/Girl" te zeggen), ze fysieke aandacht te geven (bijvoorbeeld door ze te aaien), of ze te belonen met een psychische traktatie (bijvoorbeeld een speelgoed of voedselbeloning). Als gevolg van de stimulus is de kans veel groter dat het gedrag zich in de toekomst zal voordoen, omdat uw hond het associeert met de positieve gevoelens die hij ervaart als hij wordt beloond.
Geurtraining is wat wordt gebruikt om honden te leren specifieke verwondingen en ziekten te ruiken door medische en wetenschappelijke professionals, waardoor het gedrag wordt aangemoedigd. Geurtraining houdt in dat je je hond leert bepaalde geuren te herkennen en erop te reageren door de geuren voor hem herkenbaar te maken en zijn gedrag te belonen wanneer hij het vindt.
Een voorbeeld hiervan kan zijn als je jezelf snijdt, je hond je wond laat zien en ruiken, waarna je hem onmiddellijk beloont voor het erkennen ervan. Hoewel het niet van de ene op de andere dag zal gebeuren, zullen talloze combinaties zoals deze je hond leren de geur van bloed te associëren met een beloning, waardoor ze nog waarschijnlijker zijn dan ze al zijn om je verwondingen op te merken en erop te reageren.
