Oorspronkelijk in het oude Ierland bekend als "Cu" (vrij vertaald als "hond", "Ierse hond", "oorlogshond" of "wolfhond"), is de Ierse wolfshond 's werelds hoogste hondenras. Het dier wordt genoemd in oude Ierse wetten die vóór het begin van het christendom zijn opgesteld. Aanvankelijk mochten alleen koningen en andere adel de hond bezitten, maar al snel bracht het internationale profiel van de Ierse wolfshond hem op de rand van uitsterven.
Gezien de oorsprong van de hond in de vroege geschiedenis, bestaat er enige verwarring over de exacte afstamming van het wezen. In het boek 'A History and Description of the Modern Dogs of Great Britain and Ireland' zegt Rawdon Briggs Lee dat het dier, of de hond waaruit het is geëvolueerd, mogelijk in de zesde eeuw voor Christus naar Ierland is gebracht. door de Kelten tijdens hun migratie uit het gebied van de Zwarte Zee.
Hun enorme omvang maakte ze ideaal voor zowel intimidatie als aanval op vijanden. "De honden werden gebruikt als oorlogshonden om mannen van hun paard en uit strijdwagens te slepen, en er zijn veel verhalen in de Ierse mythologie over hun wreedheid en moed in de strijd", schrijft de Irish Wolfhound Society of the United Kingdom. "Ze werden ook gebruikt als bewakers van eigendommen en kuddes en voor de jacht op Ierse elanden, maar ook op herten, zwijnen en wolven."
Een oude Ierse wet hield zich volledig bezig met de hond en bepaalde de hoeveelheid tijd die elk dier mocht rondlopen, afhankelijk van de status van de eigenaar. De wet bevatte ook regels voor de wolfshond die zich ontlast op het terrein van een buurman en eiste dat het afval niet alleen werd verwijderd, maar ook dat de graszoden een maand lang werden neergelegd en bedekt met koeienmest. Een boete van boter, deeg en wrongel - in dezelfde hoeveelheid als die van de uitwerpselen - moest worden betaald aan de buurman wiens eigendom was "beschadigd".
De dieren stonden in hoog aanzien en werden vaak als geschenk aangeboden aan buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders. "Er zijn grote aantallen naar Spanje gestuurd en koning John van Polen zou hebben bijgedragen aan hun bijna uitsterven in Ierland door er zoveel te kopen als hij maar kon krijgen", aldus IrishWolfHounds.org. "In 1652 werd een verklaring afgegeven die de export van honden uit Ierland verbood vanwege hun schaarste." Een paar van de dieren vonden ook hun weg naar de Romeinse samenleving, waar ze veel aandacht en bewondering kregen.
De hond verdween bijna uit het gewone bestaan in Ierland, maar werd van bijna uitsterven gered dankzij de inspanningen van een fan van het dier. "Het was op dit punt dat kapitein George A. Graham de overgebleven exemplaren verzamelde en het ras herstelde", meldt de American Kennel Club. "Zijn werk begon in 1862 en 23 jaar later werd onder zijn toezicht de eerste rasstandaard vastgesteld." Graham en anderen richtten in 1885 de Irish Wolfhound Club op, waarbij de hond in 1925 werd erkend als een sportras.
Referenties
Irish Wolfhound Society:Geschiedenis van de Ierse Wolfshond
American Kennel Club:Geschiedenis van de Ierse Wolfshond
IrishWolfHounds:Geschiedenis van de Ierse Wolfshond
