De Anatolische Herdershond is een pure werker. Oorspronkelijk gefokt in Turkije voor utilitaire doeleinden, wordt het tegenwoordig beschouwd als een van de meest vooraanstaande waakhonden. Deze grote, krachtige hond heeft ook een unieke mogelijkheid om vee te beschermen.
De ruige Anatolische herder geniet van de eigenschappen van uithoudingsvermogen en behendigheid. Door zijn grote bouw kan hij moeilijke taken uitvoeren en zijn gang is soepel, vloeiend en krachtig.
De Anatolische herder heeft een groot hoofd, een goede botstructuur en een intelligente uitdrukking. De vacht van de hond, die in verschillende kleuren te vinden is, is kort of ruw en iets langer rond de manen en nek. De ondervacht is ondertussen dik.
De ultieme waakhond, het Anatolische hondenras, begint te blaffen zodra het verdacht wordt. Het is toegewijd aan zijn menselijke familie en dient als een uitstekende familiebeschermer. Ondanks deze kwaliteiten wordt het ras echter erkend als een gemakkelijke, relaxte groep - die nooit problemen zoekt. Hoewel leuk met kinderen, is de Anatolische herder misschien niet zo speels als kinderen verwachten.
De Anatolische herder heeft minimale vachtverzorging nodig, bestaande uit slechts één keer per week borstelen om het dierbare haar te verwijderen. Een stevige run of een lange wandeling is alles wat nodig is voor een dagelijks trainingsregime. Hij houdt ook van gezelligheid met zijn familie, maar kan ook buiten leven in koele en gematigde klimaten.
Het Anatolische hondenras, dat een gemiddelde levensduur heeft van 10 tot 13 jaar, is vatbaar voor gezondheidsproblemen zoals entropion en heupdysplasie bij honden (CHD). Het reageert ook negatief op barbituraatanesthesie. Heup- en oogtesten worden aanbevolen voor de hond.
De oorsprong van de Anatolische herder zou zijn geworteld in Romeinse Mollosische oorlogshonden en de Tibetaanse Mastiff, die meer dan 4000 jaar geleden in Turkije aankwamen. In Turkije werden dergelijke honden gebruikt om vee te verdedigen tegen roofdieren zoals beren en wolven. Ze boden gezelschap aan de nomadische herders en werden ook wijdverbreid in een uitgestrekte regio, waardoor ze verantwoordelijk waren voor de variatie in kleur, grootte en vachttype van het ras. De eigenschappen die in alle rassen constant bleven, zijn hardheid, trouw en onafhankelijkheid.
De naam is afgeleid van de Turkse naam Koban Copek, die ruwweg wordt vertaald in 'herdershond'. Dit ras heeft echter nooit als herder gefunctioneerd.
De Anatolische herdershond kwam voor het eerst de Verenigde Staten binnen in de jaren 1950 en bewaakte effectief het vee tegen coyotes en verschillende roofdieren, maar was niet goed bekend bij hondenliefhebbers.
Van de late jaren zeventig tot de jaren tachtig werd de Anatolische herder gewaardeerd en gewaardeerd om zijn nuttige eigenschappen. Liefhebbers van huisdieren die een loyale en betrouwbare voogd zochten, begonnen het ras te verwerven. De American Kennel Club erkende het ras als onderdeel van de klasse Diversen in 1996 en later in de werkgroep.
