Ik kan me niet voorstellen waarom waterinsecten niet meer belangstelling hebben getrokken van liefhebbers van ongewervelde dieren. In relatief eenvoudige aquaria kunnen duizenden soorten worden gehouden, waarvan er vele groot en overdag actief zijn. Exposities met waterinsecten die ik in dierentuinen en musea heb opgesteld, zijn altijd erg populair bij bezoekers. Deze buitenaardse wezens zijn fascinerend om te observeren en de meeste zijn eenvoudig te verzamelen, van libellenlarven die uitschuifbare "lippen" uitklappen om een prooi te vangen tot gigantische waterinsecten die kleine schildpadden kunnen tackelen. Vandaag wil ik het hebben over de natuurlijke geschiedenis van 2 soorten die soms beschikbaar zijn in de dierenhandel, de Sunburst of Marbled Diving Beetle (Thermonectes marmoratus) en Groene Duikkever (Thermonectes sp.). Ik zal hun zorg in gevangenschap bespreken in deel 2.
Duikkevers zijn leden van de insectenorde Coleoptera (de kevers). Met meer dan 330.000 beschreven soorten is Coleoptera de grootste van alle dierenorden - in feite is een kwart van alle bekende dieren kevers! Curculionidae (de snuitkevers) is de grootste familie van kevers. Met bijna 45.000 soorten die tot nu toe zijn beschreven (en vele, ongetwijfeld tot nu toe ongeziene) snuitkevers vormen ook 's werelds grootste dierenfamilie.
Duikkevers en hun verwanten, gezamenlijk bekend als Predacious Diving Beetles, worden binnen de familie Dytiscidae geplaatst. Er zijn minstens 2000 soorten en ze leven in wateren variërend van stille vijvers tot grote rivieren - verschillende hebben zelfs extreem hete bronnen gekoloniseerd in het westen van de VS en elders.
Sunburst Diving Beetles zijn, zoals hun naam al aangeeft, behoorlijk mooi - hun ovale, gladde randen zijn bezaaid met gouden markeringen op zwarte vleugeldeksels; Groene duikkevers variëren van een aantrekkelijke tint groen tot groenachtig geel.
De unieke roeispaanvormige achterpoten zijn omzoomd met haarachtige structuren om te helpen bij het zwemmen. In tegenstelling tot andere waterinsecten "roeien" duikkevers met beide achterpoten tegelijkertijd bewegend (andere soorten wisselen elkaar af). Ze hebben bijtende monddelen (die de menselijke huid kunnen doorboren!) en zijn gemiddeld 3/8 - 5/8 inch lang. Speciale klieren stoten een melkwitte vloeistof uit die blijkbaar vissen en andere roofdieren ontmoedigt.
Beide soorten komen voor in het westen van Texas, Arizona, Californië en Mexico (exacte bereiklimieten zijn niet goed bestudeerd).
Ze leven over het algemeen in stilstaande of langzaam stromende wateren zoals vijvers, meren, moerassen en kanalen.
Zowel larvale als volwassen Sunburst-duikkevers, en mogelijk groene duikkevers, aestiveren (worden inactief) tijdens droogtes. Volwassenen kunnen op zulke momenten ook wegvliegen op zoek naar water.
Deze kleine verschrikkingen zijn vraatzuchtige roofdieren en jagen actief op waterwormen, amfipoden, kleine kikkervisjes en andere insecten; terrestrische insecten die in het water en aas zijn gevallen, worden ook meegenomen.
Duikkevereieren zitten vast aan waterplanten. De langwerpige, in het water levende larven staan bekend als "Watertijgers" en vallen, uitgerust met buitenmaatse kaken, een prooi aan die veel groter is dan zijzelf. De larven verpoppen zich op het land – in de modder aan de waterkant – en keren als volwassenen terug naar het water.
Duikkevers dragen een luchtbel die vastzit onder de vleugeldeksels (of dekschilden) wanneer ze onder water komen. Onderzoek heeft onlangs aangetoond dat deze luchtbel eigenlijk als een soort "long" fungeert - extra zuurstof uit het water opnemend en kooldioxide verspreidend!
