Ik geloof niet dat er een soort schildpad kan worden geclassificeerd als "gemakkelijk te houden", maar sommige zijn beter geschikt als huisdier dan andere. Ik heb een van deze besproken, de Russische schildpad (Testudo horsfieldi ), in een eerder artikel (lees artikel hier). De Griekse schildpad (T. graeca ), hoewel interessant genoeg voor de meest ervaren hobbyist, kan het ook de beste schildpad zijn en een ideale keuze voor beginnende houders. Met een lengte van 8 inch zijn in gevangenschap gefokte individuen direct beschikbaar. Ze zijn net zo knap als hun familieleden, en decennialange populariteit onder Europese keepers heeft ons een goed begrip van hun behoeften gegeven. Ik zal deze in het volgende artikel samenvatten en zal ook putten uit mijn eigen ervaringen met deze en verwante soort tijdens mijn lange carrière bij de Bronx Zoo.
Geüpload naar wikipedia commons door Richard Mayer
Ook bekend als de mediterrane spoorschildpad (niet te verwarren met de Afrikaanse spoorschildpad, Geochelone sulcata), de Griekse schildpad is een van de kleinste van de 53 soorten schildpadden ter wereld.
De taxonomie is enigszins gecompliceerd, met maximaal 13 ondersoorten die worden erkend. Traditioneel, T. G. ibera vormde het grootste deel van die in de huisdierenhandel, en het blijft de meest gefokte ondersoort. Het moederbestand lijkt voornamelijk afkomstig te zijn uit Turkije.
In de afgelopen jaren zijn andere ondersoorten, die op de markt worden gebracht als "Gouden Griekse" of "Dwerg Gouden Griekse" schildpadden, populair geworden. Gewoonlijk, maar niet altijd lichter van kleur dan "gewone" Griekse schildpadden, blijken deze individuen over het algemeen de T van Israël te zijn. G. bloem of T. G. terrestris, die inheems is in het zuidoosten van Turkije, Israël, Jordanië, Libanon en Syrië. Aangepast aan droge habitats, loopt hun zorg parallel, maar verschilt enigszins van die van Europese Griekse schildpadden.
Identificatie wordt bemoeilijkt door een grote variabiliteit in kleur tussen alle populaties en het feit dat hybridisatie in gevangenschap heeft plaatsgevonden met Herman's, Russische en Breedrandschildpadden.
De verschillende ondersoorten variëren van Zuid-Spanje, het Balkan-schiereiland en Marokko in het zuiden en oosten via Griekenland en Oost-Europa tot Iran, Syrië, Libanon, Jordanië en Israël.
Geüpload naar Wikipedia Commons door Georges Jansoone
Griekse schildpadden bewonen beboste graslanden, doornstruiken en droge bossen (zie foto). Afrikaanse en Midden-Oosterse populaties zijn ook te vinden in dorre savannes en kustduinen.
Laat je niet misleiden door het kleine formaat van de Griekse schildpad - ze hebben veel ruimte nodig. Volwassenen doen het over het algemeen het beste in omhuizingen die zijn gebouwd met hun behoeften in gedachten. Zelfgemaakte "schildpadtafels" zijn uitstekende opties (post hieronder voor meer informatie). Idealiter zou een enkele volwassene moeten worden voorzien van een omheining van ten minste 1,20 bij 3 meter.
In glazen aquaria ontstaan vaak ademhalingsproblemen als gevolg van onvoldoende ventilatie, en ruimte zal een zorg zijn voor iedereen behalve jongen (zie het onderstaande artikel). De meeste zijn ook te klein om een thermische gradiënt tot stand te brengen (zie Warmte, hieronder).
Buitenonderhoud is mogelijk als u woont waar het klimaat geschikt is. Post hieronder voor details.
Op kunststof gebaseerde konijnenkooien kunnen worden gebruikt voor kleine individuen, maar zullen op den duur te groot worden. Plastic bakken en veetroggen kunnen ook worden aangepast als schildpaddenhuis.
Geüpload naar Wikipedia Commons door Richard Mayer
Substraat
Een mix van zand en bovengrond, of commerciële cipresmulch, is geschikt. Vochtige ondergrond moet snel worden verwijderd.
Hoewel impacties als gevolg van ingeslikt substraat zeldzaam zijn, is het het beste om voedsel in grote kommen te verstrekken, zodat de inname beperkt blijft. Als extra voorzorgsmaatregel kunnen rubberen matten onder de schalen worden geplaatst.
Idealiter zou het substraat diep genoeg moeten zijn om uw schildpad 's nachts een ondiepe "slaapdepressie" te laten graven. Droog graspollen of met zuignap uitgeruste plastic planten kunnen ook als beschutting worden geleverd.
Licht
Alle schildpadden hebben dagelijkse blootstelling aan UVB-licht nodig. Natuurlijk zonlicht is het beste, maar houd er rekening mee dat glas en plastic UVB-stralen filteren en dat fatale oververhitting zeer snel kan optreden.
Gebruik een lamp die is ontworpen voor reptielen die in de woestijn leven (d.w.z. de Zoo Med 10.0 Bulb) en plaats de zonneplek binnen een afstand van 15 tot 12 inch. Kwikdamplampen zenden UVB uit over grotere afstanden en bieden ook gunstige UVA-straling. UVA, dat kan helpen bij het bevorderen van verschillende natuurlijke gedragingen, wordt ook geleverd door een aantal andere lampen.
Warmte
Spotlight-lampen moeten worden gebruikt om een zonnebadplaats van 95 F en een thermische gradiënt (gebieden met verschillende temperaturen) van 75-88 F te creëren. Thermische gradiënten, die essentieel zijn voor een goede gezondheid, stellen schildpadden in staat hun lichaamstemperatuur te regelen door te bewegen tussen heet en koelere gebieden.
Vochtigheid
Griekse schildpadden moeten in droge omhuizingen worden gehouden, met een vochtigheidsgraad van ongeveer 35-45%; Gouden Grieken doen het het beste bij 30-40%. Schildpadden die in vochtige omstandigheden worden gehouden, worden vatbaar voor luchtweginfecties. Een kleine hygrometer is handig om de luchtvochtigheid te meten.
Er zijn nog enkele andere punten waarmee u rekening moet houden bij het opfokken van jongen... post deze hieronder voor meer informatie.
Vrouwtjes en jongen kunnen naast elkaar bestaan, maar moeten in de gaten worden gehouden, aangezien dominante individuen kunnen voorkomen dat anderen eten. Mannetjes zullen vechten, en ze vallen vrouwtjes vaak lastig met bijna constante paringspogingen.
Griekse schildpadden zijn geëvolueerd om een dieet te consumeren dat rijk is aan vezels en calcium en arm aan eiwitten, fruit en vet; grassen en kruidachtige planten vormen het grootste deel van hun voedselopname in het wild. Bonen, hondenvoer en andere eiwitbronnen zijn in verband gebracht met nierfalen en stenen van het uitscheidingsstelsel. Eiwitrijke diëten worden ook geassocieerd met groeiafwijkingen. Fruit moet worden beperkt tot een occasionele traktatie.
Inheemse grassen, onkruid en bloemen, zoals kamperfoelie, paardenbloem en klaver, kunnen, indien beschikbaar, het grootste deel van het dieet uitmaken. Zie het artikel waarnaar hieronder wordt verwezen voor informatie.
De rest van hun voedsel kan bestaan uit groenten zoals boerenkool, andijvie, snijbiet en romaine; vermijd spinazie en ijsbergsla. Zoo Med's Grassland Tortoise Diet kan aan salades worden toegevoegd.
De calciumbehoefte blijkt vrij hoog te zijn. Al het voer moet worden verpoederd met Zoo Med ReptiCalcium of een soortgelijk product. Een vitamine-/mineraalsupplement zoals Reptivite met D3 moet 2-3 keer per week worden gebruikt. Schildpadden kunnen geen calcium gebruiken zonder vitamine D3, dat wordt geproduceerd in aanwezigheid van UVB-straling (zie Licht, hierboven).
Water moet beschikbaar zijn om te drinken en te weken, maar vochtige omstandigheden vormen een gevaar voor de gezondheid. Gebruik puntbestendige kommen en vul ze tot een punt waar ze niet overlopen als de schildpad binnenkomt.
