De IJslandse kip is een zeldzame landrasvogel die oorspronkelijk uit IJsland komt. Landraskippen voldoen niet aan de rasstandaarden, maar zijn gefokt om bestand te zijn tegen lokale omstandigheden en vertonen eigenschappen zoals foerageren en het ontwijken van roofdieren. IJslandse kippen zijn een klein ras dat bedreven is in het foerageren in weilanden en bossen. De meeste kippenboeren fokken de vogels voor hun eieren, maar de hanen worden ook geslacht voor hun vlees. Er zijn nog maar een paar duizend IJslandse kippen over in IJsland, en sommige homesteaders in de Verenigde Staten gebruiken het ras, maar hun populatiestatus blijft bedreigd.
| Rasnaam | IJslandse kip |
| Plaats van herkomst | IJsland |
| Gebruik | Eieren, thuisbezorgen |
| Haan (mannelijk) Grootte | 4,5-5,25 pond |
| Grootte kip (vrouwelijk) | 3-3,5 pond |
| Kleur | Alle kleuren verenkleed, rode gezichten |
| Levensduur | 10-15 jaar |
| Klimaattolerantie | Koude klimaten |
| Zorgniveau | Minimaal |
| Productie | 15 eieren/maand |
| Winterseizoen | Legt meer dan andere rassen |
In de tweede helft van de 9e eeuw arriveerden Noorse kolonisten met hun vee in IJsland. De wilde Noordse kippen konden het ijskoude klimaat verdragen en werden uiteindelijk de dominante kip op het eiland na honderden jaren fokken en selectiemethoden. In de jaren dertig werden Leghorn-kippen geïmporteerd naar IJsland en gekruist met inheemse IJslandse vogels om de vleesproductie te verhogen. IJslandse vogels waren eind jaren vijftig bijna uitgestorven, maar een groep bezorgde fokkers hielp hun aantal in de jaren zeventig te vergroten. De kippen werden geëxporteerd naar verschillende andere landen zoals de Verenigde Staten om de populatie te vergroten.
In tegenstelling tot zwaardere rassen die niet kunnen vliegen, zijn IJslandse kippen acrobatische vogels die weg kunnen vliegen als ze bang zijn. Korte hekken zijn geen obstakel voor de kleine vogel en het is bekend dat ze zonder veel moeite over hekken springen. Het zijn scharreldieren die veel land nodig hebben om voedsel te zoeken, en ze zijn niet geschikt voor boeren of commerciële bedrijven die hun kippen opsluiten.
In de Verenigde Staten komen IJslandse kippen steeds vaker voor op boerderijen, omdat de vogels praktisch zelfvoorzienend zijn. Ze foerageren voor hun maaltijden en hebben alleen 's nachts bescherming tegen roofdieren nodig. In noordelijke klimaten met winters onder het vriespunt, is de IJslandse vogel helemaal thuis. Hun eiproductie is niet zo hoog als sommige van de commerciële leghennen, zoals de Leghorn, maar ze kunnen in de winter eieren leggen en produceren meestal ongeveer 180 eieren per jaar. Landraskippen hebben verschillende voordelen ten opzichte van hun meer populaire rivalen. Vergeleken met commerciële rassen die strenge normen volgen, zijn IJslandse kippen genetisch meer divers. Na eeuwen van natuurlijke selectie en beperkte menselijke tussenkomst, ontwikkelde het IJslandse ras zich tot een winterharde verzamelaar die in staat is te overleven in een ruig landschap. IJslandse kippen staan bekend om hun broedvaardigheden en kleine boeren hebben geen broedmachine nodig bij het grootbrengen van IJslandse kuikens.
IJslandse kippen worden voornamelijk gebruikt voor de productie van eieren door kleine boeren, maar hun vlees wordt als smaakvoller beschouwd dan het commerciële aanbod, en sommige boeren slachten hun hanen voor vlees. Voor gezinnen die lange winters ervaren, zijn IJslandse vogels van onschatbare waarde voor het leveren van middelgrote eieren elke maand. Omdat ze op zoek zijn naar insecten, rottend materiaal, zaden en andere biologische lekkernijen, hebben ze geen commercieel voer nodig. Als boer of fokker kunt u uw kosten met IJslandse vogels verlagen omdat de kuikens kunnen worden uitgebroed zonder couveuses of menselijke hulp.
Landras-kippen worden, net als de IJslanders, gefokt op specifieke kenmerken in plaats van op uiterlijk. Ze kunnen zwart, gespikkeld, bruin, wit en tal van andere kleurencombinaties zijn. Hun patronen zijn ook gevarieerd, en sommige kippen en hanen hebben toppen van veren op hun hoofd, terwijl andere dat niet hebben. Ze hebben allemaal rode gezichten, witte oorlellen en leggen alleen witte of crèmekleurige eieren. De meeste IJslandse vogels hebben een enkele kam, maar anderen hebben andere stijlen, zoals de boterbloemkam. Alle raszuivere IJslandse kippen hebben verenloze poten en fokkers kunnen gemengde rassen selecteren wanneer ze de poten inspecteren.
De huidige koppels scharrel IJslanders zijn terug te voeren op de vier lijnen die zijn ontwikkeld door kippenfokkers in IJsland. De vier soorten IJslandse kip zijn de Hlesey-lijn, Behl-lijn, Husatoftir-lijn en de Sigrid-lijn. De lijnen hebben genetische verschillen, maar de vogels uit elke lijn zien er meestal hetzelfde uit. Ze hebben allemaal verschillende kleuren en functies. Aangezien de genenpool van IJslandse kippen beperkt is, streven gerenommeerde fokkers ernaar om de fokdieren divers te houden en inteelt te minimaliseren.
Er leven slechts een paar duizend, mogelijk minder dan 5.000 IJslandse kippen in IJsland. In de Verenigde Staten zijn er kleine aantallen IJslandse kippen die worden gebruikt door homesteaders en kleine boeren, maar de soort heeft zich niet genoeg verspreid om het uit de bedreigde status te halen. Er zijn echter tekenen dat IJslanders meer geaccepteerd worden door milieubewuste boeren die de voorkeur geven aan traditionele kip in plaats van commerciële variëteiten. De recente "erfgoedgekte" onder huiseigenaren heeft geleid tot een grotere acceptatie van scharreldieren die gezonder en sterker zijn dan in massa geproduceerde rassen.
IJslandse kippen zijn opmerkelijke wezens die kunnen overleven op een wild, gevarieerd dieet en zonder hulp hun jongen groot kunnen brengen. Ze zijn ideaal voor kleinschalige boeren die toegang hebben tot veel land om te foerageren. Ze hebben 's nachts een kippenhok nodig ter bescherming, maar kunnen overdag zonder toezicht rondlopen. Omdat het Vikingvogels zijn, reageren ze niet goed op hoge temperaturen en moeten ze onderdak krijgen in warmere streken. Het zijn geen schootkippen, maar ze zijn volgzaam tegenover mensen en zijn vaak dol op hun baasjes. Met een indrukwekkende levensduur kan de IJslandse kip je amuseren en jarenlang voor overvloedige eieren zorgen.
