We hebben allemaal de verbazingwekkende verhalen gehoord van katten die lange afstanden afleggen om naar huis terug te keren. Zelfs in onbekende gebieden lijken onze slimme kattenvrienden een gave te hebben om te weten waar ze heen gaan. We hopen dat dit geschenk een rol gaat spelen als onze binnenkatten er ooit uit komen, en we vertrouwen er elke dag op als we onze buitenkatten de vrijheid geven om rond te dwalen. Natuurlijk zijn er nog steeds zoveel katten die verdwalen en nooit worden gevonden. Dit richtingsvermogen is niet gegarandeerd of onfeilbaar, maar we kunnen niet ontkennen dat katten een beter richtingsgevoel lijken te hebben dan de meeste mensen. We betwijfelen of katten hun avonden besteden aan het onthouden van lokale kaarten, dus hoe doen ze dat? Blijf lezen als je wilt weten hoe katten onthouden waar ze wonen.
Er zijn verschillende diersoorten die hebben wat we een huiszoekingsinstinct noemen. Dit is een vermogen om te navigeren en richtingen te kennen met behulp van een vermogen dat anders is dan de typische vijf zintuigen van ruiken, zien, proeven, aanraken en horen.
Postduiven zijn een van 's werelds grootste voorbeelden van een ingebouwd homing-instinct. Wetenschappers geloven dat deze gevederde boodschappers hun weg vinden door zowel de zon als het aardmagnetisch veld te gebruiken. Duiven zijn de meest bekende begaafde dieren, maar ze zijn niet de enige. Zalm, ratten en bijen zijn ook bekwame navigators.
Sommige wetenschappers geloven ook dat katten hun eigen huiszoekingsinstinct hebben. De details achter dit indrukwekkende vermogen zijn echter nog steeds een mysterie. Helaas is er geen wetenschappelijk bewijs om ons te vertellen of katten een soort van ingesleten GPS hebben of hoe het werkt. Tot nu toe zijn er twee opmerkelijke studies over hoe katten navigeren, maar geen van beide geeft ons het soort gedetailleerde uitleg waar we echt naar op zoek zijn.
De eerste studie vond plaats in 1922. Bijna 100 jaar geleden observeerde professor Frances Herrick hoe moederkatten instinctief hun weg terug naar hun nest konden vinden. In zijn experiment vervoerde hij de moederkatten op een afstand van 1 tot 4 mijl en ontdekte dat ze in de meeste gevallen geen hulp nodig hadden om de weg terug te vinden.
Een tweede studie, voltooid in 1954, testte het vermogen van katten om door een doolhof te navigeren. Het doolhof had verschillende openingen, maar de katten leken altijd hun weg terug naar hun thuisgebied te vinden voordat ze weggingen.
Waar het op neerkomt, is dat we nog steeds niet weten hoe katten kilometers ver weg kunnen zijn en onthouden waar ze wonen. In sommige gevallen is het logisch dat katten gewoon onthouden waar ze heen gaan. Het meeste bewijs suggereert dat katten een respectabel langetermijngeheugen hebben. Ze kunnen zich hun favoriete mensen herinneren, zelfs als ze ze een tijdje niet hebben gezien, en ze kunnen zich herinneren waar ze de zak met lekkernijen voor het laatst hebben gezien.
Dit suggereert dat vooral buitenkatten zich oriëntatiepunten kunnen herinneren die hen naar huis kunnen leiden. Als ze een aanzienlijke hoeveelheid tijd besteden aan het verkennen van nabijgelegen territorium, zullen ze uiteindelijk vertrouwd raken met het gebied en een algemeen idee krijgen van waar ze heen gaan en waar ze heen willen.
Maar dat verklaart niet hoe katten die nog nooit buiten zijn geweest toch de weg naar huis weten te vinden. Het vertelt ons ook niet hoe katten kilometers en kilometers afleggen en zich nog herinneren waar ze wonen.
Hoewel er geen bewijs is, zijn er andere theorieën die volgens onderzoekers van pas kunnen komen wanneer een kat moet onthouden waar ze wonen.
Katten hebben een geweldig reukvermogen en ze zijn grote fans van het verspreiden van hun persoonlijke geur. Buitenkatten markeren hun territorium met urine en wrijven tegen voorwerpen om specifieke geurmarkeringen achter te laten. Waarschijnlijk gebruiken ze deze geurmarkeringen om te weten waar ze zijn en waar ze naartoe gaan. De theorie is dat ze hun eigen geursporen helemaal naar huis kunnen volgen.
Hun krachtige reukvermogen is ook de reden waarom het wordt aanbevolen om de kattenbak of favoriete deken van een verloren kat buiten te zetten. Die bekende geuren kunnen hen helpen herinneren waar ze wonen.
Een andere theorie is dat katten tot de dieren behoren die van nature het magnetische veld van de aarde kunnen voelen. Katten hebben ijzer in hun binnenoren en huid, en sommige wetenschappers geloven dat die sporenmineralen dienen voor navigatie, vergelijkbaar met hoe ijzer in de snavel van een postduif hen helpt hun weg te vinden.
Dit vermogen zou werken als een innerlijk kompas dat instinctief een kat zou vertellen in welke richting ze gaan. Als ze op de een of andere manier wisten in welke richting huis zich bevindt, zou het niet ver zijn om te geloven dat dit innerlijke kompas hen in de goede richting zou kunnen wijzen. Hard bewijs voor deze theorie is echter schaars.
Voorlopig kunnen we niet precies weten hoe katten zich herinneren waar ze wonen. We weten ook niet waarom sommige katten beter kunnen navigeren dan andere. Wat we echter wel weten, is dat deze vaardigheid niet onfeilbaar is. Elke dag raken katten verdwaald. Als ze bang zijn uit hun vertrouwde territorium, is er geen garantie dat ze de weg terug kunnen vinden. Als je je zorgen maakt om je kat in de buurt te houden, kun je hem het beste alleen aan de lijn buiten laten.
