Eind februari 2014 verloor ik plotseling mijn geliefde Ragdoll / Manx-jongenkat, hij was de avond ervoor zijn oudere kattenzus Joey aan het ergeren. Hij braakte een paar keer (zoals langharige katten vaak doen). Ik kon zien dat hij zich slecht voelde en was van plan extra vroeg op te staan om hem naar de dierenarts te brengen. Maar de volgende ochtend was hij weg en ik wist niet waarom (hij had de gewoonte om alles af te likken, tassen, handen na handcrème, veel dingen). Mijn hart was gebroken, ik had hem opgevoed vanaf ongeveer 2 maanden oud en hij was mijn baby. Ik miste hem vreselijk en mijn overgebleven kat was nooit de enige kat geweest en was in de war en plakte als lijm aan me vast.
Medio april (2014) stopten mijn man en ik bij een nette vintage winkel in het nabijgelegen stadje (hij probeerde alles om me te helpen in mijn verdriet). Ik ontmoette een vrouw genaamd Jennifer en terwijl we spraken kwam het onderwerp katten ter sprake en ze onthulde dat ze een vrijwilliger was in een opvangcentrum in Jackson. Ze maakte zich grote zorgen over een tweeling die een nieuw huis nodig had omdat de eigenaar was overleden. Ze zei dat de katten slap zouden worden als je ze oppakte. Dat weekend ging ik naar het asiel en ontmoette de katten. Tweeling, smoking, broers en zussen, ze waren doodsbang, mager en hun vacht was klit en dof, maar ze trokken aan mijn hart en ik wist op de een of andere manier dat ze voor mij bedoeld waren. Toen ik ze oppakte werden het slappe stukjes vacht, het was zo triest hoe bang ze waren. Het weekend daarop heb ik ze mee naar huis genomen (Raymond MS), en naar de dierenarts gebracht voor de benodigde vaccinaties.
Omdat ze ontklauwd waren en mijn oudere kat niet blij was dat ze met mij mee naar huis waren gekomen, hield ik ze gescheiden in mijn logeerkamer zodat ze tijd hadden om zich aan te passen.
Het meisje (genaamd Winnie die ik in Windy veranderde) bleef de volgende maand onder het bed. De jongen (werd Maxwell genoemd, maar mijn kleinzoon heet Mac, dus mijn nieuwe kat werd
Broer) Hij was nieuwsgieriger en kwam na ongeveer 5 dagen onder het bed vandaan om me te controleren, hij was extra voorzichtig met het aaien. Na verloop van tijd liet ik de deur open om ze te laten verkennen en hoopte dat Joey (ook een redding, en ze heeft haar klauwen) vriendelijk zou zijn en alleen naar ze zou sissen. Sindsdien is ze ze gaan tolereren, zelfs zoals ze, hoewel ze niet wil dat iemand dat weet. De broers en zussen zijn me gaan vertrouwen en de dag dat Brother in mijn hand leunde terwijl ik hem krabde, wist ik dat ze zich thuis voelden, het betekende de wereld voor mij. Hij is extreem nieuwsgierig en "helpt" me de vaatwasser in te laden, loopt niet als ik hem aanzet maar ruikt eraan alsof hij wil weten wat hij doet, hij is hetzelfde met de wasmachine. Op een dag was ik de voicemail aan het controleren, hij rende door de kamer en sprong op om te zien of we berichten hadden. Hij is gek en ik hou zielsveel van hem, Windy is de meest meisjesachtige kat die ik ooit heb gehad - ze heeft een hoge mew en is kleiner dan haar broer, maar kan tegen hem op als hij ruw met haar probeerde te spelen. Alleen al in het afgelopen jaar was ze bereid om een poosje bij mij op schoot te komen zitten en ik ben zo vereerd dat ze me zo is gaan vertrouwen. Ik mis mijn Rigby-jongen nog steeds en dat zal altijd zo blijven, maar deze twee waren voor mij bedoeld.
