Bijna zodra ik het huis van Boomer binnenliep, merkte ik dat zijn baasje nerveus was. Dit is niet zo ongewoon als je voor het eerst een nieuwe klant ontmoet. Ik laat mijn nieuwe klanten de hond altijd in een andere kamer zetten, zodat we elkaar kunnen leren kennen en wat tijd hebben om te kletsen zonder afgeleid te worden.
Heel vaak voelen de cliënten zich ongemakkelijk tijdens deze eerste consultaties; Ik ben eraan gewend geraakt. Ze hebben zich immers vaak zorgen gemaakt over het erkennen van de problemen van hun hond en hun beslissing om een professional in te schakelen. Maar na een paar minuten merkte ik dat er meer was. Ik was geroepen om haar hond te helpen met zijn reactieve gedrag. Ze vertelde dat hij naar sommige mensen uitviel en blafte terwijl ze langsliepen. Tijdens ons gesprek leek ze ongewoon peinzend en had ze moeite om oogcontact met mij te maken. Dus ik drukte op:'Is er nog iets dat je me moet vertellen? Wat het ook is, je bent veilig en kunt het me vertellen zonder angst voor oordeel.' Eindelijk keek ze naar me op en fluisterde:'Ik denk dat mijn hond racistisch is. Hij heeft een hekel aan zwarte mensen.”
Ras is een gevoelig onderwerp en de meesten van ons proberen er niet over te praten. In dit geval had de hondeneigenaar echter weinig keus. Ik ben Afro-Amerikaans en aangezien ik met haar hond zou werken, wist ze dat ze er vanaf het begin over moest praten. Ik antwoordde:"Is dat alles? Ik verwachtte iets ergs!” We begonnen allebei te grinniken, zij het een beetje nerveus, maar ik vond het belangrijk om te proberen de stemming wat op te vrolijken.
Wat ze niet deed weet was dat het lang niet de eerste keer was dat ik mensen hun honden als zodanig heb horen beschrijven. Sterker nog, het komt veel vaker voor dan ik zou willen toegeven. Maar is het waar? Kunnen honden "racisten" zijn?
Racisme is een lelijk concept en een lelijk woord dat wordt geassocieerd met een voortdurend, systemisch probleem in onze samenleving, diep geworteld in de geschiedenis. Echte racisten geloven over het algemeen dat sommige rassen superieur of inferieur zijn aan andere, en daarom heb ik altijd het gevoel gehad dat de term veel te losjes wordt gebruikt, zelfs bij het beschrijven van menselijk gedrag. Mensen kunnen vooroordelen en vooroordelen hebben, maar dat betekent niet noodzakelijk dat ze 'racistisch' zijn. Vaker wel dan niet betekent dit dat ze bang zijn voor, onzeker zijn over, negatieve ervaringen hebben gehad met, of niet genoeg zijn blootgesteld aan het type persoon waar ze zich zorgen over maken. En dit geldt ook voor honden!
Honden neigen naar het bekende en zoeken ervaringen op die voorheen hebben geleid tot positieve, heilzame en/of plezierige resultaten. Ze hebben ook de neiging om situaties en andere wezens te vermijden die er voor hen heel onbekend uitzien (of zelfs ruiken). Dus naar mijn mening is het niet meer dan normaal dat ze bevooroordeeld kunnen zijn naar of tegen mensen van een bepaald ras, nationaliteit, cultuur en/of geslacht. Natuurlijk, hoe begrijpelijk het ook mag zijn, hun angstige of defensieve gedrag rond mensen die er heel anders uitzien dan degenen met wie ze meer ervaring hebben, kan moeilijk en ronduit gênant zijn wanneer het zich manifesteert.
Wat kun je eraan doen? Dit zijn mijn suggesties:
Het is begrijpelijk dat u het onderwerp gewoon helemaal wilt vermijden, vooral als het zelden voorkomt dat uw hond een persoon van dat specifieke ras tegenkomt. Maar daarin ligt een deel van het probleem. We kennen allemaal het belang van socialisatie en het wennen van onze honden aan allerlei verschillende mensen, plaatsen en dingen.
Een hond die herhaaldelijk angst toont of negatief reageert op personen van een bepaald ras, is waarschijnlijk niet goed gesocialiseerd met mensen van dat ras. Als je het geluk hebt om de hond te adopteren voordat dit probleem zich voordoet, is het het nuttigst en meest proactieve wat je kunt doen om een gezamenlijke inspanning te leveren om je hond of puppy te socialiseren met mensen van elk ander ras of elke nationaliteit die je maar kunt bedenken.
Veel hondentrainers zijn bekend met de "Puppy's Rule of 12s" van Margaret Hughes, waarin wordt ingegaan op het introduceren van uw puppy bij 12 verschillende mensen (buiten het gezin), waaronder kinderen, volwassenen (meestal mannen), senioren, mensen in rolstoelen, rollators, met wandelstokken , krukken, hoeden, zonnebrillen, enz. Hoewel "etc" impliceert dat het nog verder gaat, omdat het niet direct de nadruk legt op mensen van verschillende rassen, nationaliteiten en culturen, is het gemakkelijk om dat over het hoofd te zien, vooral als je dat niet doet. kom regelmatig mensen tegen die in een van deze categorieën passen. Dat betekent dat je misschien je uiterste best moet doen, en uit je eigen comfortzone, om ervoor te zorgen dat je hond vrienden maakt met een virtuele regenboogcoalitie van mensen!
Er kleeft teveel stigma aan het woord. Hoe vaak heb je mensen horen zeggen dat hun hond niet van mannen houdt? Nou, ze beschrijven hun honden niet als 'seksistisch'. Er zijn veel honden die ook niet van kinderen houden, mensen die hoeden dragen, mensen in uniform, enz. Honden hebben allerlei vooroordelen en raciale/culturele vooroordelen zijn net als alle andere en moeten als zodanig worden behandeld. Hier mag niets taboe op zijn of iets om je voor te schamen.
Vooral als het om reddingshonden gaat, gaan mensen er vaak van uit dat als een hond angstig of agressief reageert op bepaalde mensen, hij moet zijn mishandeld door mensen die lijken op degenen die zijn reactie hebben veroorzaakt. Ik durf te veronderstellen dat dit slechts zelden het geval is. Vaker wel dan niet is het meer een gebrek aan associatie en positieve interacties, niet mishandeling.
Het probleem met deze veronderstelling is dat het het gedrag verontschuldigt - een slechte dienst aan uw hond - en onbedoeld de schuld geeft aan de persoon waar uw hond zich zorgen over maakt. Dus tenzij u met absolute zekerheid weet dat uw hond is mishandeld, moet u zijn gedrag hier niet aan toeschrijven.
Als gedragstherapeut voor honden is het belangrijkste hondenprobleem waar ik mee te maken heb reactief gedrag, ongeacht de trigger, en ik weet zeker dat andere hondengedragsdeskundigen waarschijnlijk hetzelfde zouden zeggen. Onderzoek toont aan dat reactieve honden kunnen worden geholpen door middel van gedragsverandering en contra-conditioneringsoefeningen, maar deze oefeningen vergen tijd en veel herhaling. Een gedragsprofessional kan niet alleen een op maat gemaakt programma voor uw hond ontwikkelen, maar kan ook uw extra paar handen en ogen zijn, u feedback geven, de voortgang bijhouden en het programma indien nodig aanpassen. Ze kan ook zorgen voor een meer voorspelbare omgeving om in te werken; dit is vooral waardevol als uw hond (en u) al bang is. Het laatste wat jullie beiden nodig hebben, is een onwelkome verrassing op een bepaalde hoek.
Reactief gedrag verdwijnt niet van de ene op de andere dag. Accepteer dat het enige ijver en doorzettingsvermogen zal vergen om vooruitgang te zien. Ik adviseer mijn klanten altijd om te verwachten dat ze twee stappen vooruit en soms een stap terug doen, maar door te blijven werken. Deze methoden zijn beproefd in de tijd en voordat je het weet ga je weer op volle kracht vooruit.
Ik denk dat een van de andere redenen waarom mensen zo terughoudend zijn om te praten over het feit dat hun hond 'racistisch' is (er is dat lelijke woord weer) dat ze het gevoel hebben dat het zou kunnen betekenen dat zij ook racistisch zijn. Laten we het daar even over hebben.
De angsten, zorgen en emoties van een geleider kunnen door de lijn naar haar honden reizen, dus als je zelf wat angsten koestert voor mensen van bepaalde rassen, kan je hond dit zeker oppikken en reageren. Maakt dat je een slecht mens? Nee, het maakt je menselijk.
Een heel aardige dame vertelde me ooit dat haar hond niet racistisch was, maar hij "hield niet van criminelen". Ik vroeg hoe ze dat wist, en ze vertelde hoe, toen zij en de hond in de auto wachtten terwijl haar man een supermarkt binnenrende, hij altijd gromde naar de 'jonge mannen met hoodies die de winkel binnenkwamen'. Toen ik haar vroeg hoe haar hond wist dat die kinderen criminelen waren, kon ze geen antwoord geven. Het is duidelijk dat de hond niemands 'rap-sheet' kent, maar als ze zich ongemakkelijk voelde toen die jonge mannen in de buurt waren, zou haar hond het zeker oppikken.
Nogmaals, dit is niets om je voor te schamen. Wat het verschil zal maken, is of en hoe u het aanpakt. Je hebt een paar keuzes. Je kunt het van je afschudden en doen alsof het niet erg is, maar weet dat dit geen probleem is dat vanzelf overgaat.
Afhankelijk van waar je woont, is het heel goed mogelijk dat je doorgaat met leven in een vacuüm zonder een tijdje iemand van dat specifieke ras of die nationaliteit tegen te komen. Als we echter om ons heen kijken, zien we dat de wereld kleiner wordt en onze samenleving met de dag diverser wordt.
Er kan een tijd komen dat het niet zo gemakkelijk zal zijn om je hond in die beschermende bubbel te houden; dan wat? Bij voorkeur probeer je je hond te helpen zijn angsten te verlichten, zodat hij met vertrouwen in de wereld kan lopen en kan genieten van alles wat hij te bieden heeft. Wie weet? Als uw hond nieuwe vrienden kan maken, kunt u dat ook!
Canine-educatiespecialist, hondengedragsadviseur en trainer Laurie Williams is de eigenaar van Pup 'N Iron Canine Fitness &Learning Center in Fredericksburg, Virginia.
