Als je ooit een aflevering van A&E's "Hoarders" hebt gezien, weet je al dat dit zelfdestructieve gedrag meestal wordt veroorzaakt door een traumatische ervaring uit het verleden waarbij het individu het gevoel heeft dat de opeenstapeling van bezittingen een leegte kan vullen. Dat is niet zo, maar het leidt er wel toe dat hun financiële, mentale en fysieke gezondheid aan flarden wordt gelaten.
Voeg dieren toe aan deze vergelijking en je hebt een geheel nieuw niveau van tragedie dat niet onopgemerkt blijft in Noord-Amerika. In feite wordt deze unieke manifestatie van dwangmatig hamsteren van dieren (ook bekend als het Noah-syndroom) op verschillende niveaus bestudeerd, waaronder sociologisch, psychologisch en veterinair.
Dus, wat is hamsteren van dieren precies? Volgens het "Hoarding of Animals Research Consortium" (HARC) van de Cumming's School of Veterinary Medicine, wordt dit soort gedrag geïdentificeerd als de opeenstapeling van dieren die het vermogen van een individu om minimale zorgstandaarden te bieden te boven gaat (dit laatste deel is belangrijk en je zult lees later waarom). Verder herkent of reageert het individu de slechte conditie van de dieren (inclusief ziekte, honger en zelfs de dood) of de daaruit voortvloeiende gezondheidsproblemen voor zichzelf en andere leden van het huishouden niet.
Als we zeggen dat dit soort hamsteren nog steeds wordt bestudeerd, komt dat omdat onderzoeksgroepen het niet aan een psychiatrische stoornis hebben kunnen toewijzen. Sommigen vinden dat het beter kan worden begrepen als het wordt bekeken vanuit een op verslavingen gebaseerd model vanwege de ontkenning, rechtvaardiging en het gevoel van vervolging. Andere onderzoekers beschouwen het als een onvermogen om menselijke relaties tot stand te brengen en de behoefte aan de onvoorwaardelijke liefde die alleen dieren kunnen brengen. En toch suggereren anderen dat het te maken heeft met een obsessief-compulsieve stoornis (OCS) waarbij het individu zich gedwongen voelt om dieren te verzamelen en te 'beschermen'.
Uiteindelijk kan dit soort hamsteren een of een combinatie van deze aandoeningen zijn, met als uitdaging dat om het gedrag te stoppen, het moet worden gediagnosticeerd en behandeld. Het simpelweg verwijderen van de dieren lost het probleem niet op, want volgens Dr. Elizabeth Berliner, directeur van Shelter Medicine aan Cornell's College of Veterinary Medicine, is het terugvalpercentage voor dierenverzamelaars bijna 100 procent.
Dus, wat is het verschil tussen een hamsteraar en een barmhartige Samaritaan die gewoon zwerfdieren opneemt? Het komt eigenlijk neer op zorg versus cijfers. In 2003 stierf een Nova Scotiaanse vrouw en liet 100 katten achter die ze in de loop der jaren had verzameld. Haar dierenarts bevestigde dat ze allemaal waren gesteriliseerd, gecastreerd, gevaccineerd, goed gevoed en vlooienvrij. Zelfs het plaatselijke dierenasiel beschreef ze als mooie, vriendelijke dieren, wat resulteerde in een landelijke campagne om een thuis te vinden voor deze geliefde huisdieren. Het woord "hamsteren" werd nooit gebruikt om de situatie te beschrijven, maar werd in plaats daarvan vervangen door "barmhartige samaritaan", gezien de uitstekende conditie van de dieren. In dit geval won het psychologische vermogen om de fysieke behoeften van de dieren te herkennen en erop te reageren.
Met elk jaar tussen de 3.000 en 5.000 nieuwe gevallen van hamsteren van dieren in Noord-Amerika (met tot wel 250.000 dieren), is het beste wat je kunt doen voor huisdieren in nood, de signalen te herkennen en te melden – of het nu een vriend, familielid of buurman. Zoals gedeeld door de American Society for the Prevention of Cruelty to Animals (ASPCA), letten ze onder meer op:
Het kan moeilijk zijn om een beslissing te nemen, maar het kan het verschil zijn tussen een dier dat in ondermaatse omstandigheden leeft en een liefdevol huis vindt dat aan zijn gezondheids- en emotionele behoeften kan voldoen.
