Vandaag, voor de eerste keer ooit, nam John Emmett mee naar Purdue voor zijn driemaandelijkse stage-afspraak zonder mij.
Hij heeft Lucas maar één keer zonder mij meegenomen, dus dit is pas de tweede keer dat ik een Purdue-afspraak heb gemist. Om een miljoen redenen, groot en klein, was het voor ons allebei niet logisch om vandaag te gaan, en het was logischer dat John een dag vrij nam dan ik.
En toch…
Maar met mijn thema van het jaar – loslaten – in mijn hoofd, deed ik het. Ik laat los.
Er is iets met daar zijn dat geeft me het gevoel dat ik iets meer controle heb over een situatie waar ik geen controle over heb. Klopt dat?
Ook deze afspraken zijn onvoorspelbaar. Het patroon is hetzelfde:een dierenartsstudent doet zijn intakepapieren en loopt dan weg met mijn baby, en ergens later die dag bellen ze mijn mobiel om te zeggen dat hij klaar is. Maar de timing is volkomen grillig. Gedurende die tijd ondergaat hij een hele reeks tests, zoals echo's en röntgenfoto's en bloedonderzoek. Hij en zijn resultaten worden bekeken door studenten, bewoners en aanwezigen. Afhankelijk van de andere patiënten op elke specifieke dag, is hij al om 2 uur klaar en pas om 7.
{{Terzijde:het café op de dierenartsschool is verschrikkelijk. Echt verschrikkelijk. Het eten is vies en duur, en de wifi werkt niet. Er zijn een tiental samengeperste tafels, maar geen stopcontacten voor laptops. Als ik ooit een superrijke miljonair word, beloof ik de dierenartsschool een café te geven dat die hardwerkende studenten en medewerkers verdient. Ik noem het naar Emmett.}}
Het is een lange, stressvolle dag wachten, nog verergerd door het feit dat ik genoodzaakt ben om naar een coffeeshop te rijden omdat ik geen werk in het café kan krijgen. Nou, ik niet vandaag. Jan.
Dus ook al wacht ik thuis, met betrouwbaar internet en koffie die geen $ 5 kost en Cooper, Newt en Otto om me gezelschap te houden... de stress is niet verminderd. Het wordt nog verergerd door het gevoel zo ver weg te zijn.
Vlak voor de vakantie waren de bloedplaatjes van Emmett gezakt. Hij had bewegingsbeperkingen en ze vertelden ons de tekenen om op bloedingen te letten. We herhaalden de bloedtest en kregen steeds lage resultaten. Vorige week herstelde hij volledig en volledig in zowel zijn bloedplaatjes als zijn witte bloedbeeld. Deze hond is vastbesloten om mij scherp te houden. Maar ik vraag me af wat vandaag zal brengen.
Ik ben enorm dankbaar dat hij nog steeds bij ons is. Niemand, wij niet en zeker zijn dierenartsenteam niet, had dit verwacht. Die gedachte is wat ik vandaag in gedachten houd nu hij zo ver weg is van mij en het allemaal zo buiten mijn handen, buiten mijn controle is.
John stuurde me deze foto vanuit de wachtkamer:
Ik vond dat hij er ongelukkig uitzag. John zei dat hij gewoon uitgeput was.
Wat waarschijnlijk waar is...
Maar hier wacht ik. Het is alles wat ik kan doen. Het is het enige dat ieder van ons kan doen, denk ik, aangezien we werkelijk zo weinig controle hebben over bijna alles.
Ik had dit bericht volledig bedoeld als een update over Em's bloedwerk, maar ik denk dat de stress ervoor zorgde dat ik een filosofische wending nam. Sorry daarvoor. 🙂 Hoe dan ook, ik hoop dat je dag goed verloopt! Ik deel het als ik meer weet.
In de tussentijd kun je hier en hier de laatste escapades van Emmett inhalen.
