Ik schreef vorige week over Emmett en zijn knobbel, de tests die werden gedaan, de hoop en angst die we hadden voor de uitkomst. Maandagavond belde onze dierenarts met het nieuws. 'Kanker,' zei ze. "Een zenuwschedetumor." Die woorden, ze scheurden een gat in mijn borst. Mijn hart brak in duizend scherven die ik nog steeds voel steken. Emmett, mijn puppy-soulmate, de hondenliefde van mijn leven, de jongen die iedereen een glimlach tovert met een kwispelende staart, hij heeft kanker. Hoe kan dit?
Wat is dit voor ding, dit lelijke ding in zijn mooie kleine been? We waren allemaal zaken aan het bellen. We zijn erin geslaagd om de juiste vragen te stellen:wat betekent dit? Wat kunnen we doen? Hoe kon dit gebeuren?
Ze verwees ons door naar het Veterinary Specialty Centre of Indiana. We spreken morgenochtend met een chirurg en een oncoloog. Ze zullen hem bekijken, de tumor onderzoeken en aanbevelingen doen. Onze dierenarts heeft ons voorbereid. Er zijn twee manieren van handelen, zei ze. Chirurgie plus bestraling, waardoor het in remissie gaat, maar het recidiefpercentage is hoog. Of amputatie, die de kanker helemaal zou kunnen elimineren omdat deze zich waarschijnlijk niet voorbij de tumorplaats heeft verspreid.
Amputatie. Het woord spookt elke seconde van elke minuut door mijn hoofd sinds we die telefoon hebben opgehangen. Amputatie. Als dat betekent dat Emmett kankervrij zal zijn, dan help ik met de operatie. Ik zou zijn been een miljoen keer voor zijn leven willen ruilen.
Ik weet dat ik zal rouwen om het verlies van zijn been, van zijn heelheid. Maar diep van binnen weet ik dat het verlies van het been zijn goedhartige, gevoelvolle geest niet zal breken. Hij zal nog steeds Emmett zijn, hij zal nog steeds graag therapiewerk doen, hij zal nog steeds zijn hoofd op mijn schoot leggen als hij slaperig wordt en met zijn staart kwispelen als hij een klein stukje van mijn lunch wil.
Zou Lucas hem anders behandelen? Ik denk van niet, alleen omdat Lucas naar Emmett kijkt alsof hij een god is, die elke beweging volgt en nabootst.
Zal het temperament van Emmett veranderen? Misschien zal hij in het begin wat prikkelbaar zijn, omdat hij aan zijn nieuwe manier van lopen went. Maar Emmett straalt liefde uit, en ik ben ervan overtuigd dat niets dat kan afschudden.
Ik begon onderzoek te doen naar herstel- en versterkingsoefeningen voor geamputeerden. Het lijkt erop dat honden het veel beter doen dan mensen - de meesten zijn binnen 10 tot 14 dagen volledig gewend aan hun nieuwe hobbel. Ik weet dat de eerste keer dat hij struikelt, de eerste val, de eerste worsteling die hij heeft om te gaan liggen of op te staan of de trap op te gaan, de kleine stukjes van mijn hart in nog kleinere stukjes uiteen zullen vallen. Maar als hij kankervrij is, als amputatie de oplossing is, als het zijn lichaam verlost van dit verraderlijke kleine monster, dan zal ik een manier kunnen vinden om alle kleine stukjes weer in elkaar te zetten.
Morgen meer, na onze afspraak.
