Als je ooit kleine twee-leggers in je leven hebt gehad, weet je dat ze worden uitgegeven samen met nieuwe lenzen voor het montuur van je voorheen roze bril; als je eenmaal verantwoordelijk bent voor het voortbestaan van een kind, wordt elk object in haar omgeving beoordeeld door middel van veiligheidslenzen op zijn vermogen om schade toe te brengen, van de duizelingwekkende apenrepen op de speelplaats tot de giftige stoofpot van schoonmaakproducten onder je aanrecht.
Uiteindelijk groeien onze jonge mensen op en nemen ze de verantwoordelijkheid voor hun eigen veiligheid en overleving (hoewel we ons natuurlijk nooit helemaal zorgen maken over hen).
Eeuwigdurende basisschoolleerlingen die ze zijn, onze honden veroorloven ons deze upgrade nooit. We hoeven ons nooit zorgen te maken dat ze er met de verkeerde Poedel vandoor gaan, of dat ze geen baan kunnen vinden in het hondenpark. Maar we zitten vast aan die veiligheidsbril voor de levensduur van onze honden, lasergericht op hoe ze omgaan met de fysieke wereld om hen heen, ten goede of - we vrezen - erger.
"Ik wou dat ik hem gewoon in luchtkussenfolie kon wikkelen", zei een vriend, half grappend, over de tol die al deze zorg eist van haar vermogen om van haar hond te genieten.
Alle gewetensvolle hondenbezitters worstelen met het dilemma:hoe fysiek moeten we onze honden toestaan te zijn? Hoe balanceren we de risico's om ze hun instincten te laten bevredigen - om ze honden te laten zijn - met de wens om ze heel te houden?
Hoewel er geen garanties zijn in het leven, en buitengewone ongelukken iedereen kunnen overkomen, overal en altijd, zijn er enkele dingen die je kunt doen om te voorkomen dat je hond belandt in het gips.
Het kennen van de grenzen van uw hond is de eerste stap om haar veilig te houden.
"Mensen duwen hun honden soms te vroeg zonder respect voor hun fysieke en mentale vaardigheden", zegt fysiotherapeut Deborah Gross, DPT, MSPT, van Wizard of Paws Physical Rehabilitation for Animals in Colchester, Connecticut, die met veel honden werkt die hoge -impactsporten zoals behendigheid. "Je zou bijvoorbeeld niet moeten beginnen met een 8 maanden oude pup op sprongen en rasters voordat ze het mentale vermogen hebben om te begrijpen wat ze moeten doen, en voordat ze de fysieke kracht hebben om een beweging uit te voeren."
Wachten op het volledig sluiten van de groeischijf voordat je inspannende activiteiten probeert, is ook de sleutel, benadrukt Gross. De groeischijven zijn die grappig ogende, extra grote knoppen die je op de voorpoten van een puppy ziet, hoewel ze ook in de botten van de achterpoten en het bekken voorkomen. Zoals hun naam al doet vermoeden, zijn deze platen weefselgebieden aan beide uiteinden van het bot die bepalen hoe lang het bot zal groeien. Ze "sluiten" niet of stoppen niet met groeien totdat een hond ongeveer een jaar oud is (en dichter bij twee jaar bij grotere rassen). Totdat de groeischijven sluiten en worden vervangen door bot, zijn ze relatief zwak en vatbaar voor verwondingen. Daarom wordt het aanbevolen dat puppy's niet over lange afstanden joggen op onbuigzame oppervlakken zoals beton of asfalt.
Het is duidelijk dat als uw hond zich bezighoudt met activiteiten met een hogere impact, hij een relatief hoger risico op letsel heeft, vooral als hij niet grondig is voorbereid op die activiteiten met een solide basis van conditionering. Maar zelfs een onschuldig vangspel kan ernstige schade aanrichten.
"Balspelen is een grote boosdoener voor blessures", waarschuwt Gross. “Honden worden vaak gek en duwen zichzelf door blessures. En balspelen is iets wat veel eigenaren zeggen dat ze moeten doen om het activiteitenniveau van hun honden te helpen verhogen.”
Laurie McCauley, DVM, DACVSMR, van Tops Veterinary Rehabilitation in Grayslake, Illinois, die board-gecertificeerd is in sportgeneeskunde en revalidatie, zegt dat balwerpen veiliger kan worden gemaakt als je aandacht besteedt aan de topografie.
"Als je een bal gaat gooien en je bent op een heuvel, zorg er dan altijd voor dat je de bal bergop gooit", adviseert ze. Aangezien honden altijd sneller rennen als ze achter de bal aan gaan, en langzamer om ermee terug te komen, wil je niet dat die eerste achtervolging plaatsvindt als de hond volledig naar beneden gaat.
Gross benadrukt dat eigenaren de tekenen van letsel bij hun honden moeten begrijpen en op moeten letten. "Vaak geven de honden ons subtiele signalen, maar we pikken ze niet op", zegt ze. "Ze kunnen een activiteit met hen blijven uitvoeren en er ontstaat een overbelastingsblessure."
Als uw hond een beetje scheef lijkt - of aarzelt of weigert een activiteit te doen waar ze eerder enthousiast over was - kan een bezoek aan de dierenarts in orde zijn. Geeuwen, verveling, verhoogde vermoeidheid en stijfheid bij het opstaan kunnen ook waarschuwingssignalen zijn. Hoe meer u op uw hond afstemt, hoe gemakkelijker u zult oppikken wanneer iets gewoon "niet klopt":wat uw gevoel u vertelt, ook al kunnen uw hersenen het niet lokaliseren, is dat de reactietijd van uw hond en lichaamshouding zijn veranderd, al was het maar subtiel, om het ongemak dat ze voelt te compenseren.
Net als mensen die de hele week niet sporten en dan een gênante kopbal nemen op het bedrijfsvolleybaltoernooi, kunnen honden niet zomaar van de bank springen en beginnen rond te zoomen als een behendigheidsster. Weekendstrijders betalen vaak de prijs voor hun parttime atletisch vermogen met meer blessures die misschien helemaal vermeden hadden kunnen worden.
Uw oplossing voor het volleybaldebacle zou kunnen zijn om een sportschoolrat te worden, en dat potentieel bestaat ook voor uw hond. Agility-concurrenten en andere prestatie-enthousiastelingen gebruiken vaak gerichte oefeningen om de kern van een hond te versterken - de spieren rond de rug, buik en bekken - die op hun beurt de stabiliteit en balans helpen verbeteren. Hoe meer controle een hond heeft over haar lichaam - hoe ze beweegt en reageert op haar veranderende fysieke omgeving - hoe kleiner de kans dat ze zichzelf daarbij bezeert. Kernbouwapparatuur omvat:
Stabiliteitsballen. Deze felgekleurde uitsmijters zijn nu standaard bij menselijke trainingen en honden staan er graag bovenop. Maar het volledig bolvormige oppervlak werkt niet altijd zo goed bij viervoeters, en er zijn verschillende ovale en pinda-vormige stabiliteitsballen op de markt die speciaal voor honden zijn ontworpen.
Schijven balanceren. Deze opblaasbare PVC-schijven creëren een onstabiel oppervlak dat de hond moet compenseren door haar gewicht te verplaatsen. Hoe meer de schijf is opgeblazen, hoe uitdagender de oefening.
Wankelborden. Je kunt bijna $ 100 uitgeven aan een van deze mooie boards, of je kunt er zelf een maken met een cirkel van multiplex die op een draaipunt is genageld, zoals een softbal.
Als iemand in slechts één conditioneringsapparaat zou kunnen investeren, raadt Gross een grote balansschijf aan. "De meeste honden, groot of klein, kunnen er een gebruiken", zegt ze. (Om nog maar te zwijgen van het feit dat je op de schijf kunt trainen als je hond dat niet is!)
"Ik vind het heerlijk om kernwerk in het dagelijkse leven van de honden op te nemen", zegt Gross, terwijl hij enkele scenario's afvinkt:balanceren op een schijf terwijl je hond aan het eten is, haar vragen om 10 sit-to-stands uit te voeren voordat ze worden gevoerd, of haar balancerend op een weegschaal terwijl je naar het nieuws kijkt.
Een nog goedkopere optie is een riem. Gross zegt dat het voor drukke eigenaren moeilijker kan zijn om de tijd te vinden om wat uithoudingsoefeningen aan de mix toe te voegen, "maar ik vraag mensen meestal om te proberen minstens één wandeling van 20 minuten per dag te maken - misschien sluipen tijdens de lunch, 20 minuten eerder op, of 20 minuten langer opblijven.”
Dr. McCauley zegt dat een van de beste oefeningen voor het versterken van de achterkant van een hond is om haar zijwaarts of achteruit te laten lopen. "Om haar zijwaarts te laten lopen, kun je de halsband van de hond vasthouden, haar loodrecht aankijken, je voeten tussen haar voor- en achterpoten plaatsen en voorzichtig tegen haar aan lopen", zodat ze gedwongen wordt zijwaarts te gaan, zegt ze.
Om achteruit te lopen, leg je een koekje op de borst van de hond en laat je haar achterover leunen. Of plaats haar naast een muur, met een hand op haar kraag en een andere op de buik, en laat haar voorzichtig achteruit lopen. Met speelgoedhonden stelt Dr. McCauley voor om aan een bed te werken om je eigen rug te sparen. Door regelmatig te prijzen en te trakteren, leert uw hond snel wat er wordt verwacht en kan hij uit eigen beweging beginnen te bewegen.
Door deze oefeningen in uw wandelingen te integreren, kunt u ze gemakkelijk onderdeel van uw routine maken. "Ga een blok en loop dan een huislengte zijwaarts", adviseert Dr. McCauley. "Ga dan nog een blok en loop een huislengte achteruit."
Als je er tijd, middelen of budget voor hebt, zijn onderwaterloopbanden een geweldige manier om een hond strak en fit te houden. Dr. McCauley zegt dat onderzoek aantoont dat loopbanden onder water, naast het versterken van de training, de voortgang van sarcopenie of spierverslechtering in verband met het verouderingsproces vertragen. Het onderzoek ging niet over vrij zwemmen in een meer of zwembad, maar dat kan zeker de algehele conditie en kracht verbeteren, wat op zijn beurt het risico op letsel van uw hond verlaagt.
Dominic Carota van Hallam Hounds, gevestigd in Selkirk, New York, is een internationaal bekende fokker van Pharaoh Hounds. Maar zijn honden doen niet alleen de cakewalk op hondenshows; ze zijn ook fervente concurrenten bij coursing met kunstaas, een sport waarbij honden een plastic zak achtervolgen om een konijnenjacht te simuleren.
Zo'n fysiek veeleisende sport, waarbij de honden vol galopperen en ook relatief snelle bochten maken terwijl hun "prooi" over het veld ritselt, heeft zijn risico's; honden kunnen ernstig gewond raken of zelfs overlijden. Maar Carota is erin geslaagd om ernstige ongelukken te voorkomen in de twee decennia dat zijn honden rennen. Hij schrijft dat toe aan een dagelijks conditieprogramma dat in feite neerkomt op heel veel mini-sessies free-running.
Carota's honden krijgen vier keer per dag de tijd om los te lopen, los van de lijn. "Het hoeven geen lange periodes te zijn - zelfs niet voor 10 minuten", zegt Carota, die meestal vijf of zes honden samen laat rennen om ze korte uitbarstingen van continue beweging te geven. “Ze hebben die zijwaartse beweging nodig om zichzelf op te bouwen. Het houdt ze in conditie – en niet alleen fysiek, maar ook psychologisch.”
Carota heeft zijn kennelbezit opgezet om verschillende niveaus en oppervlakken te omvatten:de honden kruisen beton, vuil, gras, soms op een helling, soms op een helling. Hoewel wandelen aan de lijn geweldig is in het opbouwen van uithoudingsvermogen, "het probleem met rechtdoor lopen is dat het niet veel doet aan het opbouwen van behendigheid", zegt hij. "Dit bouwt hun kussentjes en hun koten op, en geeft ze de behendigheid om snel te draaien en een dubbeltje te draaien. Ik heb mijn eigendom zo ingericht dat ze het zelf kunnen doen.”
Anne Jones van Alchemy Dog Training in Acworth, Georgia, is ook een fan van wat ze 'zelfoefening' noemt.
In haar beboste achtertuin, evenals tijdens hun wekelijkse loslooprennen in het bos, binden haar honden zich vast over oneffen grond, over willekeurige obstakels heen, en hun lichamen moeten zich onbewust aanpassen waar ze zijn in ruimte en tijd - wat formeel proprioceptie wordt genoemd.
Zelfs het navigeren door het dagelijks leven geeft de honden van Jones een dosis cross-training. "Ik woon in een huis met trappen en de honden gaan rennend de trap op en af", zegt Jones, die zowel Rhodesian Ridgebacks als een Australian Cattle Dog en een oude Border Collie heeft. "Het geeft ze veel oefening van achteren."
Voor degenen wiens fulltime werkschema's hen ervan weerhouden veel tijd te besteden aan het laten trainen van hun honden, stelt Jones hondenopvang voor.
In die vrije omgeving is "de hond de hele dag buiten en in beweging", zegt ze. "Het is niet alsof je in een krat zit of de hele dag in huis bent."
Dat is conformatie met een "o", niet een "i":Bevestiging is wat je krijgt als Amazon je een e-mail stuurt dat je 50 Shades of Grey trilogie is verzonden (maak je geen zorgen, ik zal het niet vertellen). Conformatie wordt door hondenmensen gebruikt om te verwijzen naar de structuur van een hond, en bij uitbreiding, hoe die individuele lichaamsdelen samenwerken om de degelijkheid van een hond te beïnvloeden.
Hondenfokkers en prestatieliefhebbers zullen het vaak hebben over de vraag of een hond een "goed front" of "goed achterwerk" heeft. Dit is geen esthetische referentie, maar eerder een beschrijving van hoe de respectieve samenstellingen het fysieke vermogen van de hond beïnvloeden. In termen van structuur is een "goed front" er een waarbij de scapula, of schouder, goed gehoekt is:omdat ongeveer 60 procent van het gewicht van een hond op de voorkant wordt gedragen, werkt een goed gehoekte voorkant als een veer, schokabsorberend met een minimum aan slijtage. Een recht front, waarbij het schouderblad meer rechtop staat, is minder ideaal in situaties waarin veel gesprongen moet worden, zoals behendigheid.
Evenzo is een "goede achterkant" er een die kracht en stabiliteit heeft voor de allerbelangrijkste taak van afzetten en draaien. Honden met zwakke, hoge of wegglijdende hakken, gebrek aan dijbeenspieren of smalle knieën of kniegewrichten, lopen een groter risico op letsel.
"Honden die recht vooraan staan, hebben veel meer kans om hun schouders te verwonden", merkt Dr. McCauley op. "Honden die van achteren te recht zijn, hebben meer kans om hun kruisbanden te scheuren, terwijl honden die van achteren erg gehoekt zijn, meer kans hebben op teen- en spronggewrichten."
"We willen de kaarten altijd in het voordeel van de honden stapelen", voegt Gross toe. "Een hond met een lange rug zou niet veel buitensporig moeten springen als gevolg van de stress die op zijn rug wordt uitgeoefend. Elke abnormale bouw zal overmatige stress op het lichaam van de hond leggen en leiden tot een snellere afbraak en een hoger risico op artrose en letsel.”
Honden met een zeer lange rug – zoals teckels – of zeer korte ruggen – zoals Franse Bulldogs – kunnen vatbaar zijn voor rugletsel. Maar dit is niet altijd rasspecifiek:Jones, die Rhodesian Ridgebacks fokt, zegt dat ze een van haar vrouwtjes heeft gesteriliseerd omdat ze een "slechte bovenlijn" had - met andere woorden, haar rug was zo lang dat het een beetje een dip had . "Als ze springt, landt ze niet goed, omdat haar schokmontage niet werkt", zegt Jones. "Hoe beter de structuur ze hebben, hoe langer ze gezond blijven."
Dit geldt natuurlijk niet alleen voor rashonden, hoewel goede fokkers veel aandacht besteden aan structuur en zich er dus meer bewust van zijn. Jones, die reddingswerk doet, zegt dat ze haar binnenkomende reddingen altijd evalueert in termen van hun exterieur, zodat ze hun fysieke beperkingen kan bepalen.
Een ander woord dat honden gebruiken is 'balans', en dat is precies hoe het klinkt:de achterste en voorste delen vullen elkaar aan en werken dus samen als de hond in beweging is. "Als ze uit balans zijn, zullen ze niet goed of snel of erg lang rennen", zegt Carota. "Ze zullen sneller vermoeid raken."
Die mooie "strang" die je ziet in een goed gemaakte hond die voorbij draaft, is echt een vloeiende, ononderbroken gang; bijna altijd betekent dit dat de verschillende delen van de hond in evenwicht samenwerken.
Als je een rasechte hond hebt, of een hond wiens achtergrond gedomineerd lijkt te worden door een bepaald ras, doe dan wat onderzoek om erachter te komen of dat ras doorgaans kwetsbare structurele of fysieke kenmerken heeft. Eigenaars van Greyhounds moeten zich er bijvoorbeeld van bewust zijn dat deze honden een huid hebben die zo kwetsbaar is dat deze vaak moet worden gelijmd in plaats van genaaid, en dus kan een schaafwond van een passerende tak of uitbundige mond van een andere hond in het hondenpark belangrijker zijn voor hen dan de meeste andere honden.
Bouwers van wolkenkrabbers weten dat ze rekening moeten houden met een beetje zwaaien; anders kunnen krachtige winden hun torenhoge creaties letterlijk in tweeën breken. Evenzo hebben zelfs goed gemaakte honden wat "geven" nodig in de spieren, pezen en ligamenten die hen bij elkaar houden.
Jones, die met haar honden concurreert in behendigheid, doet altijd een warming-up voor een run. "Je wilt niet dat de spieren strak zijn", zegt ze. “Ik zorg ervoor dat de honden in beide richtingen buigen en ik zorg ervoor dat ze draven. Als het een bijzonder koude dag is, wil ik ze in beweging houden en hun spieren warm houden.”
Zelfs als u alleen een hondenpark bezoekt, in tegenstelling tot het nemen van de startlijn bij een getimed evenement, moet u uw hond drie tot vijf minuten laten lopen of draven voordat u hem loslaat om op topsnelheid op te stijgen, vooral als hij het type is dat houdt van om direct in de strijd te springen.
Hydratatie is altijd belangrijk wanneer een hond actief is, omdat het de lichaamstemperatuur regelt, het transport van voedingsstoffen versnelt en de gewrichten smeert. Om haar honden aan te moedigen een paar slokken te nemen, voegt Jones soms een beetje bevroren Biljac of melasse toe aan de wateremmer. Soms gebruikt ze K9 Super Fuel, een poeder voor spierprestaties. "Ik wil gewoon dat het het water op smaak brengt", en hen aanmoedigt om te drinken, zegt ze.
Het zou vanzelfsprekend moeten zijn, maar laten we het toch zeggen:overgewicht is een enorme risicofactor voor blessures. Zorg ervoor dat uw hond het juiste gewicht heeft voor zijn lichaamsbouw, niet alleen voor zijn grootte:een Bullmastiff en een Ridgeback zijn ongeveer even lang, maar ze zouden heel verschillende silhouetten moeten hebben. Hoewel het bij sommige rassen normaal is om een lichte rimpeling van de ribben te zien, tolereren veel te veel eigenaren een paar extra kilo's bij hun honden.
Om gescheurde kruisbanden te voorkomen, een veelvoorkomend letsel bij honden van grote rassen, raadt Gross gewichtsbeheersing aan, omdat dikke honden gewoon een groter risico lopen. Helaas, net als bij ons, is diëten niet het wondermiddel:ze beveelt ook oefeningen aan, waaronder regelmatige wandelingen, kernwerk op een apparaat en langzaam wandelen op heuvels om de achterpoten op te bouwen.
Actieve honden, vooral jonge honden, begrijpen het concept van matiging gewoon niet als ze plezier hebben, dus je moet op ze letten en af en toe rustperioden afdwingen, en de actie stoppen voordat je hond uitgeput is. Jones heeft gemerkt dat nieuwe hondenbezitters zich vaak niet bewust zijn van deze verantwoordelijkheid. "Ze gaan ervan uit dat zolang een hond door wil gaan, het goed is", legt ze uit. “Ze nemen niet de rol van advocaat op zich. Ze zeggen niet:'Hé, pup, je ziet er een beetje moe uit, je tong is een beetje lang.' Ze gaan gewoon door omdat de hond door wil gaan.'
En dat kan tragisch aflopen. Jones herinnert zich een vriend die een paar jaar geleden haar diabetische hond meenam voor een middagje zwemmen. Na twee uur achter elkaar spelen en apporteren, ging de uitbundige hond naar beneden - een geval van door inspanning veroorzaakte ineenstorting.
"Ik zou geen enkele hond twee uur achter elkaar laten apporteren - het kan me niet schelen of de hond er gelukkig uitziet", zegt Jones. “Je moet niet vergeten, ze is als een 5-jarig kind. Ze weet niet wanneer ze klaar is.'
Weten wanneer uw hond tekenen van vermoeidheid vertoont - en op dat moment stoppen - is erg belangrijk:zelfs als uw hond nog lang niet op het punt staat in te storten, onthoud dan dat wanneer iemand moe wordt, hun neiging tot fouten en misstappen toeneemt. Frequente pauzes zijn belangrijk.
Carota herinnert ons eraan dat vermoeidheid niet alleen fysiek is. Als zijn honden klaar zijn met strijden op het kunstaasveld, "zorg ik ervoor dat ze stil blijven", zegt hij. “Als ze in het busje zitten, is dat hun rusttijd, hun mentale en fysieke herstelperiode. Het laat hun lichaam volledig ontspannen.”
Door een consistente routine aan te houden, hebben Carota's honden geleerd dat zodra de deur van het busje opengaat, het tijd is om weer op te laden voor een nieuwe run. Maar hun gewone kratten en beddengoed, en de gesloten deur van het busje (die ook de warmte of airconditioning vasthoudt, afhankelijk van het seizoen), vertelt hen dat het tijd is om te kalmeren en op te laden voor het plezier dat voor hen ligt.
Wanneer ze krachtoefeningen doet met honden, is het doel van Dr. McCauley om ervoor te zorgen dat ze moe zijn, zodat ze weet dat ze ze aan het versterken is, maar niet zozeer dat ze pijnlijk worden. "Moe gaat een dutje doen na het werk, dan opstaan en willen spelen", legt ze uit. "Zeer is langzaam opstaan, en zeker als ze kreupel zijn."
Let op hoe uw hond zich de volgende dag beweegt en let op tekenen dat ze zichzelf misschien heeft overbelast.
Dr. McCauley zegt dat ze altijd naar drie dingen kijkt voor en na het sporten:de houding van een hond, of hoe ze haar lichaam statisch vasthoudt; haar gang, of hoe ze beweegt; en overgangen, of hoe ze van sit naar down gaat, of van down naar stand. "Na het sporten moeten ze altijd hetzelfde of beter zijn", zegt ze. "Als het erger is, heb je te veel gedaan of verkeerd gedaan."
Uiteindelijk moet je vrede sluiten met het feit dat zelfs als je alle bovenstaande adviezen opvolgt en je hond het toonbeeld is van gezondheid en conditie, er ongelukken kunnen gebeuren.
Jones wijst op haar wekelijkse hardloopsessies in het bos als een perfect voorbeeld. "Dat is altijd een ongeluk dat wacht om te gebeuren", zegt ze:geen enkele voorbereiding of voorzichtigheid kan voorkomen dat een hond aan een uitstekende tak wordt gespietst, of in een gat stapt en een been verdraait. En hier is waar een beetje filosofie komt in het spel:Ja, een hond in bubbeltjesplastic is een veilige hond. Maar uiteindelijk is het een gelukkige?
Jones zegt dat ze een vriend heeft met Whippets die haar honden niet laat spelen of loslopen uit angst dat ze gewond zullen raken. De honden maken lange, aangelijnde wandelingen samen, dus ze krijgen meer dan voldoende beweging en interactie met elkaar. Wie zal zeggen of honden minder gelukkig of voldaan zijn als ze niet de kans krijgen om elkaar te lijf te gaan en elkaar te achtervolgen en te bespringen?
Jones denkt echter dat ze weet hoe de honden zouden antwoorden als ze dat konden.
"Er is niets dat mijn honden zo graag doen als rennen in het bos", zegt ze. “Ja, ze kunnen zichzelf pijn doen, maar het geeft ze zoveel plezier. Eerst en vooral laat ik ze honden zijn.”
Denise Flaim van Revodana Ridgebacks in Long Island, New York, deelt haar huis met drie Ridgebacks, een 11-jarige drieling en een zeer geduldige echtgenoot.
