Heb je ooit een kat geaaid als ze ineens volledig in demon-modus gaan? Het ene moment zijn de dingen leuk en ontspannend - ze spinnen en genieten van een lekkere poesmassage, maar dan besluiten ze plotseling dat omg waarom heb je mijn buik aangeraakt, incompetente dwaas en voordat je beseft wat er in godsnaam aan de hand is, trappen ze je met hun achterpoten en bijten ze in je arm...
Nou, mijn hond is zo, en het is echt gênant. Ze is niet per se agressief en ze bijt niet, maar ze gaat zeker van dit is zo geweldig, je bent de beste masseuse ter wereld! naar wat denk je in vredesnaam dat je mijn voet aanraakt??? in minder dan een seconde.
Ze moppert, kreunt, en ze fladdert rond als een verdomde dwaas als je haar op de verkeerde manier aanraakt - en dit omvat ook per ongeluk lichtjes tegen haar staart aanvegen of een van haar dierbare haar achterpoten durven aan te raken. Het is dezelfde manier waarop een puppy handelt als ze super hyper en speels zijn - en dat doet ze nog steeds als ze 5 jaar oud is. Mijn hond is super kieskeurig.
Ik snap het niet, echt niet. Honden (althans alle honden die ik in de loop der jaren heb gehad) zijn over het algemeen vrij relaxed als het gaat om huisdieren. En voor het grootste deel zijn ze behoorlijk vertrouwend als het gaat om alle rare dingen die we graag met ze doen, zoals hun nagels knippen, hun oren schoonmaken of hun tanden poetsen.
Maar Laika? Nou, ze wil er niets van, en ze is zeker niet bang om je te laten weten dat ze ergens een hekel aan heeft. Ze kan niet eens langer dan 10 seconden licht borstelen met een superzachte haarborstel voordat ze een aanval krijgt. Ze flopt in het rond, rolt op haar rug en begint alles te krabben dat in haar buurt komt.
Voor het grootste deel ben ik eraan gewend. 5 jaar van deze drukte lijkt me vrij normaal, maar wanneer moeten we naar de dierenarts? Oh jee ... Ze schreeuwt moordend als ze schoten krijgt, en ze brengt het grootste deel van de tijd op haar rug door met het wegkrabben van elke stethoscoop of dierenartshanden die haar kant op komen. Het is op zijn zachtst gezegd een beetje gênant, en het is zeker een van de redenen waarom een bezoek aan de dierenarts iets is dat ik als een debacle beschouw.
Wat ik nu niet zo goed begrijp is waarom. Waarom al dat wantrouwen? Waarom al die drukte? We zijn vaak naar de dierenarts geweest, alleen voor haar om traktaties te krijgen van het personeel en om gewogen te worden - je weet wel, simpele goede dingen om haar te laten wennen aan de plek en een manier voor haar om zich daar meer op haar gemak te voelen.
Lijkt het te werken? Niet echt.. Ik bedoel, we kunnen naar het kantoor van de dierenarts gaan en in de wachtkamer blijven, geen probleem. Maar wanneer is het tijd voor haar onderzoek? Alle hel breekt weer verliezen. Ze fladdert rond, kreunt en gedraagt zich als een dwaas - waardoor het bijna onmogelijk is om iets productiefs gedaan te krijgen. Thuis kan ik nauwelijks in haar oren kijken zonder direct achterdocht te hebben - bij de dierenarts is dat door een professional gedaan, dat is vrijwel een no go.
Helaas wordt ze door deze loslopende actie van haar nu gemuilkorfd bij de dierenarts. Ze is nooit gebeten en ze gromt niet veel, maar ze is zo verdomd vocaal dat ik denk dat het beter is om voorzichtig te zijn. Had ik al gezegd hoe gênant dit is? Oké, ik wilde er gewoon zeker van zijn dat je dat punt begreep.
In vergelijking met al mijn vorige honden heb ik meer tijd met Laika doorgebracht om haar ongevoelig te maken voor alle rare dingen die mensen haar op een bepaald moment in haar leven zullen aandoen. Ik heb haar nagels vijf jaar lang minstens wekelijks geknipt met de best mogelijke traktaties, waarbij ik er altijd aan dacht om het rustig aan te doen, aangezien het duidelijk geen favoriete bezigheid van haar is.
Ik poets haar tanden al jaren elke dag, maar denk je dat dat de waanzin stopt? Nee. Elke nacht is het dezelfde oude flop en kreunend, ook al ben ik zo zachtaardig mogelijk. Ik maak er een gewoonte van om in haar oren te kijken en haar ogen te onderzoeken, zelfs als ik denk dat er niets aan de hand is – gewoon om haar er nog meer aan te laten wennen en haar te laten weten dat er niets ergs of pijnlijks zal gebeuren, maar toch doet ze nog steeds kijkt me aan met die blik die ik maar al te goed ken. Degene die zegt Ik sta op het punt om gek te worden als je mijn oor nog een keer aanraakt . Na jaren hiervan begin ik me af te vragen of ik het probleem ben...
Is het mogelijk dat ik haar te veel heb vertroeteld? Maakt mijn eigen gevoeligheid voor haar gevoeligheid alles erger? Maakt ze gewoon een spelletje van al deze dingen? Ik wou dat ik het wist. Of is het mogelijk dat sommige honden gewoon super kieskeurige kleine snotaapjes zijn? Of is het mogelijk dat Laika gewoon zo gevoelig is om aan te raken dat alles haar niet alleen hindert, het zit haar echt dwars….Ik wou dat ik het wist.
Wat de werkelijke reden ook is, één ding is duidelijk:Laika houdt er niet van om ermee geknoeid te worden. Het maakt niet uit of het voor haar welzijn is, en het maakt niet uit of je zo aardig en zachtaardig mogelijk probeert te zijn - ze houdt niet van veel dingen en ze is niet bang om je dat te laten weten.
Dus terug naar die oorspronkelijke vraag over het aaien van katten wanneer ze zich plotseling omdraaien en gek worden, bijtend gezicht verdedigend tegen je ... Is dat iets dat wordt gezien bij andere honden dan die van mij? Of is mijn hond gewoon super kieskeurig?
Ik denk dat het niet uitmaakt wat de redenering achter Laika's drukte is, het eindspel zal hetzelfde blijven. Ze is mijn hartstochtelijke hond, en hoe kieskeurig ze ook wordt als ik haar tanden ga poetsen, ik zal het blijven doen - hoeveel ze ook protesteert. Het is goed voor haar verdomme, en een dezer dagen denk ik dat ze genoeg zal regelen zodat we het voor elkaar kunnen krijgen zonder veel van een geen gedoe.
Als je kieskeurige hond in Google opzoekt, krijg je een heleboel dingen over honden die niet eten. Ik begrijp het, dat is een behoorlijk groot probleem voor veel honden, maar ik vroeg me af of ik de enige was als het gaat om het hebben van een hond die kieskeurig is als het om andere dingen gaat, zoals een bad nemen of nagels knippen.
Dus vertel me alsjeblieft dat ik hierin niet de enige ben. Wordt je hond kieskeurig als het tijd is om zijn nagels te knippen of een bad te nemen? Hoe laten ze je hun afkeer zien? Fladderen ze rond, huilen ze en gedragen ze zich als een hansworst? Zijn er theorieën over waarom sommige honden zo overdreven gevoelig en/of defensief lijken als het gaat om zaken als het knippen van nagels of het nemen van een bad?
