Vóór 1936, toen de AKC "borzoi" als de officiële rasnaam accepteerde, kenden de Amerikanen deze elegante hond als de Russische wolfshond. Hoewel de precieze oorsprong van de borzoi onbekend is, geloven veel mensen dat de introductie van het elegante en sierlijke ras terug te voeren is op een 17e-eeuwse hertog in Rusland die een verzameling snelvoetige Arabische windhonden importeerde om als jachthonden te dienen. Helaas, terwijl de windhonden voldeden aan de snelheidseisen van de hertog, waren ze door hun dunne jassen slecht uitgerust om de ijskoude Russische winters het hoofd te bieden en stierven ze.
Toen vroeg de hertog om een nieuwe lichting Arabische windhonden en kruiste ze met dikgecoate Russische herdershonden. Het resultaat? Honden, ook bekend als zowel Russische wolfshonden als langharige windhonden, die niet alleen beter geschikt waren voor koude temperaturen, maar ook snel en sterk genoeg waren om hun prooi te achtervolgen en gemakkelijk te pinnen, die bestond uit vossen, zwijnen, hazen en zelfs wolven . In feite betekent het Russische woord 'borzoi' vertaald 'snel'.
Aangewezen als een type windhond - wat betekent dat ze op prooien jagen met hun verbazingwekkende gezichtsveld van 270 graden en sprintvermogen, in plaats van hun neus om een geur te lokaliseren en te volgen (zoals beagles en bassethounds) - borzoi's kunnen snelheden bereiken tot 36 mph (58 km/u), waardoor ze een van de snelste honden ter wereld zijn, zegt Nicole Ellis, een gecertificeerde professionele hondentrainer en huisdier lifestyle-expert bij Rover.com, in een e-mailinterview.
De borzoi werden uiteindelijk een populaire gezelschapshond voor royalty's in heel Europa, waar ze tegenwoordig nog steeds veel voorkomen. In Amerika worden ze echter als een zeldzaam ras beschouwd.
Op het eerste gezicht lijkt de borzoi op een typische windhond, met een slank en smal lichaam, lange en slanke kop en benen, diepe borst, opgetrokken buik, gebogen lendenen en lange staart. Het verschil is duidelijk in de grotere gestalte van de hond en de luxueuze zijdeachtige vacht, die plat, golvend of gekruld kan zijn. Elke kleur of combinatie van kleuren is toegestaan, volgens de rasstandaard van de American Kennel Club (AKC).
Beschouwd als een gigantisch ras door de AKC, staan volwassen mannelijke borzoi's ongeveer 28 en tot 32 inch (71 tot 81 cm) hoog bij de schoft (de bovenkant van de schouder) en wegen tussen 75 en 105 pond (34 tot 48 kilogram) . Vrouwtjes zijn iets korter en lichter dan mannen, maar ook vrouwelijker en verfijnder.
Een eigenaar knuffelt zijn Russische Borzoi op de eerste dag van de Crufts-hondenshow in het National Exhibition Centre op 5 maart , 2015, in Birmingham, Engeland. Het korte antwoord is ja. Maar omdat ze zijn gefokt om te rennen en te jagen, is het volgens Ellis belangrijk om een solide herinnering te leren. "Ondanks hun behoefte aan snelheid, hebben ze een zeer relaxte en rustige houding", zegt ze. "Ze zijn over het algemeen heel lief en kalm (behalve als ze buiten rennen), en een liefhebbende hond die van andere dieren houdt. Ze blaffen niet veel, dus ze zijn niet bedoeld als waakhonden ... ze zullen niet de hond die gek wordt als er iemand binnenkomt."
Wat betreft het trainen van ze:"Ze zijn erg intelligent", voegt Ellis toe, "maar ze staan ook bekend als koppig en onafhankelijk, wat het trainen wat moeilijker kan maken." Volgens de AKC is de beste manier van handelen om consistentie en geduld te oefenen. Trainingssessies moeten ook leuk zijn, met positieve technieken die het beste werken voor het ras. Overweeg bijvoorbeeld om de liefde van de borzoi voor rennen en het achtervolgen van een bewegend object te gebruiken om goed gedrag te versterken.
Twee borzoi's staan klaar om een kind een lift te geven bij het sluiten van de bench-show in de Los Angeles Kennel Club , op een ongedateerde foto. De borzoi is een rustige hond die zich volgens Ellis aan de meeste omgevingen kan aanpassen. "Ze zijn niet gemaakt om de hele dag te rennen en zijn niet extreem actief", zegt ze. "Ze geven de voorkeur aan een snelle, intensieve oefening (bij voorkeur in een omheind gebied vanwege hun intense jachtinstinct) en daarna veel ontspanning. Een spelletje achtervolging of sprint buitenshuis wordt meestal gevolgd door de rest van de dag luieren. " Omdat het windhonden zijn, moeten kleine kinderen, katten en alles wat snel beweegt bovendien op jonge leeftijd aan de hond worden voorgesteld. "Anders", zegt Ellis, "kan de hond later voorzichtig of nerveus worden."
Zoals de meeste langharige honden, zijn ze productieve shedders en moeten ze om de paar dagen regelmatig worden geborsteld om losse haren onder controle te houden. Gelukkig blijven modder en vuil niet gemakkelijk aan hun zijdeachtige vacht plakken, dus baden is niet zo vaak nodig als verwacht. Maar het haar tussen de voetzolen moet wel regelmatig worden getrimd.
Ten slotte zijn ze vatbaar voor buikpijn en een opgeblazen gevoel omdat ze niet veel voedsel tegelijk in hun maag kunnen krijgen. Om dit te voorkomen, moeten ze meerdere keren per dag kleine maaltijden eten in plaats van één of twee grote maaltijden.
Ze zijn een beetje moeilijk te vinden in de VS omdat ze geen bijzonder populair ras zijn, dus Ellis stelt voor ze te vinden via een goede fokker via de Borzoi Club of America of een reddingsdienst zoals de National Borzoi Rescue Foundation (hoewel het misschien enige tijd om er een te vinden die aan uw criteria voldoet). Als je geïnteresseerd bent in een borzoi, "voegt ze eraan toe, zijn enkele andere rassen om naar te kijken de saluki, zijden windhond en Ierse wolfshond.
Dat is nu interessantIn 1971 nam wijlen Syd Barrett van Pink Floyd een pauze van de zang en liet een borzoi een lied zingen. Het deuntje heette "Mademoiselle Nobs" (voorheen bekend als "Seamus"). Het is vernoemd naar een hond genaamd Nobs, die toebehoorde aan de dochter van circusdirecteur Joseph Bouglione, Madonna. Nobs jammerde en jankte mee op muziek met David Gilmour op de mondharmonica, Roger Waters op de gitaar en Richard Wright op het keyboard.
