Bijna elke bestaande hondenbezitter heeft wel eens dezelfde, unieke vraag in zijn hoofd gehad:wat ziet mijn hond? Het is op het eerste gezicht een eenvoudig genoeg vraag, maar het blijkt dat het zicht van een hond behoorlijk complex en anders is dan dat van mensen. Als we die verschillen begrijpen, kunnen we beter begrijpen waarom onze honden metgezellen de eigenaardige dingen doen die ze doen.
Bij zoogdieren zijn er twee basisstructuren in het netvlies die zien mogelijk maken. Dit worden staafjes en kegeltjes genoemd en ze behandelen elk een ander aspect van het gezichtsvermogen. Staafjes zijn verantwoordelijk voor het zicht bij weinig licht en zijn bijzonder lichtgevoelig. Kegels daarentegen zijn verantwoordelijk voor het zien van kleur en hebben meer licht nodig om effectief te werken.
Mensen en honden hebben beide staafjes en kegeltjes in hun ogen. Ze zijn echter in verschillende hoeveelheden aanwezig en honden missen één type kegel helemaal.
Er zijn unieke uitdagingen om het gezichtsvermogen van dieren te bestuderen. Ze kunnen ons niets rechtstreeks vertellen en we kunnen niet door hun ogen kijken om het zelf te zien. In de loop der jaren zijn er echter enkele slimme experimenten ontwikkeld die de taalbarrière van hond tot mens kunnen overwinnen.
Deze experimenten waren grotendeels gericht op het beantwoorden van vier belangrijke vragen over het gezichtsvermogen van honden.
Om de antwoorden op deze vragen te krijgen, zullen onderzoekers honden vragen om verschillende taken uit te voeren. In een experiment keken honden bijvoorbeeld naar drie kleurblokken op een aanraakscherm. Twee hadden dezelfde kleur, maar de derde was anders. Honden werden getraind om de kleur die anders was aan te raken om een traktatie te krijgen (geen woord over of ze zich aan de limieten voor gezonde traktaties hielden, maar een beetje overdreven toegeeflijkheid is misschien de moeite waard voor de wetenschap).
Dankzij het harde werk van hondenliefhebbende wetenschappers kunnen we nu met vrij grote zekerheid zeggen wat en hoe een hond ziet. Natuurlijk is er altijd een kans dat nieuw onderzoek ons begrip zal veranderen. Het is tenslotte niet zo lang geleden dat mensen algemeen geloofden dat honden alleen in zwart-wit konden zien.
Die zwart-witvisie-mythe bleef bestaan omdat honden in feite minder kleur zien dan mensen. Dit komt omdat ze minder soorten kleurgevoelige kegeltjes in hun ogen hebben - twee in plaats van drie. Er zijn echter nog steeds veel kleuren die kunnen worden waargenomen met slechts twee soorten kegeltjes.
Het gezichtsvermogen van een hond is vergelijkbaar met dat van een mens met rood-groene kleurenblindheid, wat betekent dat ze rood en groen niet kunnen onderscheiden. Onderzoekers ontdekten dat wanneer ze een hond twee rode blokken en één groene op het touchscreen lieten zien, ze slechts een derde van de tijd de groene correct kozen. Met andere woorden, ze leken willekeurig te raden. Toen in plaats daarvan blauw en geel werden gebruikt, hadden de honden bijna altijd het juiste antwoord.
Er zijn veel theorieën over waarom sommige dieren rood en groen kunnen zien en andere niet. Bij honden vermoeden velen dat het te maken heeft met het gedrag van hun voorouders. Als je 's nachts jaagt, is het niet zo belangrijk om in kleur te zien.
Om bijziendheid bij honden te testen, liet een experiment hondendeelnemers naar twee patronen naast elkaar kijken. De ene bestond uit zwarte en witte verticale strepen, terwijl de andere uniform grijs was. Als de hond het gestreepte patroon herkende, kregen ze opnieuw een traktatie. Naarmate de test vorderde, werd de breedte van de strepen steeds smaller. Uiteindelijk vervaagde het gestreepte patroon en kon de hond slechts twee identieke effen grijze patronen zien.
Wetenschappers namen de breedtemeting waarbij de strepen verdwenen voor een hond en zetten die om in de conventionele 20/20 gezichtsscherpteschaal. Honden ontvingen een eindscherpteresultaat van ongeveer 20/75. Dat betekent dat een hond op 20 voet ziet wat een persoon met een gezond zicht op een volledige afstand van 75 voet zou zien. Met andere woorden, honden zijn extreem bijziend.
Nogmaals, de evolutie voor de nachtelijke jacht lijkt hier de verklaring voor te zijn. Een reflecterend membraan, het tapetum genaamd, verbetert de hoeveelheid licht die de ogen van een hond bereikt. Het zorgt er echter ook voor dat een deel van dat licht wordt verstrooid, waardoor hun ogen zich minder goed kunnen concentreren op fijne details.
Het is meer dan alleen het tapetum dat het zicht van de hond 's nachts verbetert. In vergelijking met mensen hebben honden meer staafjes in hun ogen, waardoor ze in veel zwakkere omstandigheden kunnen zien dan we ooit zouden kunnen.
Honden hebben ook grotere pupillen dan mensen. De pupillen verwijden zich automatisch om de hoeveelheid licht die wordt binnengelaten te regelen. Als het donker is, zullen menselijke pupillen zich zo wijd mogelijk verwijden om al het beschikbare licht door te laten. De pupillen van honden doen hetzelfde. Hun grootst mogelijke uitzetting is echter veel groter.
Deze aanpassingen maken honden ongelooflijk bedreven in het volgen van bewegingen bij weinig licht. Door wat kleuren en fijne details op te offeren, kunnen ze ruisende prooien zien door alleen het licht van een afnemende maan. Het was een effectieve afweging, waardoor hun wolfachtige voorouders beter konden overleven in het wild.
Afgezien van alle interessante stukjes hondenbiologie en oogbolmechanica, is er nog een facet van fascinatie die mensen altijd met hun honden hebben gehad. Hoe herkennen ze mensen? Wat nog belangrijker is, hoe zien ze iemands gezicht?
Over het algemeen zijn honden goed in het leren van menselijke gezichten. Ze kunnen zelfs je emoties lezen in je gezichtsuitdrukkingen. Dit omvat ook wanneer het alleen het gezicht is, zonder geur of geluidsaanwijzingen om te helpen bij identificatie. Toen hen werd gevraagd om een specifiek gezicht op een scherm te kiezen, waren de meeste honden in staat om de taak te volbrengen.
Het hele gezicht zien is het beste voor honden. Ze lijken de configuratie van de ogen, neus en mond samen te herkennen. Toen gezichten echter werden opgesplitst in slechts één onderdeel, waren honden het beste in het onderscheiden tussen paar ogen. Dat is logisch als je bedenkt dat sommige honden kunnen leren om richting te nemen vanaf waar een persoon zijn blik op richt.
Hoewel honden uitstekend kunnen ruiken en horen, zijn hun ogen duidelijk ook essentieel voor een normaal leven. Het ondersteunen van een gezond gezichtsvermogen bij een hond komt vaak neer op het simpelweg geven van een voedzaam dieet.
Als je op zoek bent naar een veilige snack, overweeg dan wortelen. Net zoals ze menselijke ogen helpen, kunnen wortelen ook de ogen van onze honden helpen. Ze zijn een geweldige bron van bètacaroteen, provitamine A, vitamine B, C, D, E, K en vele andere micronutriënten.
Andere belangrijke voedingsstoffen voor het gezichtsvermogen zijn omega-3-vetzuren, zoals eicosapentaeenzuur (EPA) en docosahexaeenzuur (DHA). Voer met koudwatervissen is een geweldige manier om ervoor te zorgen dat er een overvloed aan EPA en DHA in het dieet van uw hond zit.
Alle recepten van NutriSource bevatten ingrediënten die gunstig zijn voor de ogen van uw hond. Het is een onderdeel om ervoor te zorgen dat het voedsel van uw hond het beste is dat ze kunnen eten voor gezondheid en voeding. Je kunt NutriSource hondenvoer vinden bij je lokale, onafhankelijke dierenwinkel.
[1] https://www.inquirer.com/philly/blogs/evolution/How-Dogs-See-the-World-The-Evolutionary-Story-of-Color-Vision.html
[2] https://www.psychologytoday.com/us/blog/canine-corner/201009/how-good-is-dog-s-visual-acuity-compared-people
[3] https://www.psychologytoday.com/us/blog/ulterior-motives/201801/what-do-dogs-see-when-they-look-people
