Je komt thuis van je werk, opent de deur en in plaats van dat de hond je met een kwispelende staart komt begroeten, sluipen ze naar je toe. Het hoofd van de hond is naar beneden, de ogen afgewend en de staart stevig tussen de achterpoten. Er is iets mis. Dan valt het je op wat het is. De hond kijkt schuldig.
Als je naar binnen loopt, strijk je langs de hond en ga je de woonkamer binnen. Precies zoals je vermoedde! De hond heeft weer op een van de kussens van de bank gekauwd. "Stoute hond!" zeg je, en stuur ze naar hun mandje. "Als je weet dat het verkeerd is, waarom zou je het dan doen?"
De hond zag er schuldig uit, dus ze hadden blijkbaar een ongemakkelijk geweten. Maar als dat het geval is, waarom zou je dan in de eerste plaats op het kussen kauwen? Of hebben ze niet echt spijt en doen ze gewoon alsof ze schuldig kijken?
Of honden de emotie 'schuld' begrijpen of niet, is het onderwerp van veel discussie. In feite is het meest waarschijnlijk dat honden zich niet als zodanig schuldig voelen, en de lichaamstaal die we als schuld interpreteren, is eigenlijk angst van hun kant. In zekere zin zou je kunnen zeggen dat de hond zich schuldig voelt omdat we het als zodanig lezen, terwijl hun werkelijke emotie stress, angst of angst is.
De klassieke lichaamstaal waar je op moet letten, is dat de hond je blik niet beantwoordt (we vinden een persoon die ons niet in de ogen kijkt, waardoor we overhaaste conclusies over de hond trekken). ga weg en bekijk je vanuit hun ooghoeken. Ze houden waarschijnlijk het hoofd laag bij de grond en als ze bewegen, sluipen ze mee in plaats van te stappen of te draven.
Die klassieke barometer van de stemming van een hond, de staart, wordt laag gehouden, mogelijk tussen de achterpoten. En als het kwispelt, zal het een langzame, ingetogen kwispelen zijn, mogelijk alleen met de fooi.
Bovendien, als uw hond onderdanig is, zal hij zich waarschijnlijk omdraaien om zijn buik te laten zien of zelfs onderdanig urineren, in wat we kunnen beschouwen als een daad van berouw, maar in feite zeggen ze dat ze geen bedreiging voor ons vormen.
Decennialang, zo niet eeuwen, zijn onze honden metgezellen verkeerd begrepen. Een klassiek voorbeeld hiervan is de dominantietheorie, waarin de hond bij onze haard in het geheim samenzweert om de wereld over te nemen. Om ervoor te zorgen dat de hond zich gaat gedragen en gehoorzaam is, is het daarom essentieel om voor jezelf op te komen en dominant te zijn, zodat de hond je respecteert.
Deze theorie over hoe honden zich gedragen is nu volkomen in diskrediet gebracht.
Op een vergelijkbare manier hebben we decennia lang de menselijke emotie schuld aan honden toegeschreven. Dit komt door de lichaamstaal die wordt getoond, wat we nu waarderen is onderdanigheid in plaats van schuldgevoel.
Wat ons ook heeft geholpen om tot deze conclusie te komen, is dat moderne psychologie en kennis van hondengedrag een hond plaatsen met een vergelijkbaar mentaal vermogen en een vergelijkbaar scala aan emoties als een kind van twee tot drie jaar oud. In feite is schuld een relatief geavanceerde emotie, omdat het de proefpersoon nodig heeft om zich bewust te zijn van moraliteit en een gevoel van goed en kwaad te hebben. Zoals elke ouder van een klein kind zich maar al te goed bewust zal zijn, denkt een peuter niet op deze manier en moet hij worden begeleid en geleerd welke acties acceptabel zijn en wat niet.
Evenzo heeft een hond niet het emotionele repertoire om zich schuldig te voelen, en daarom kan hij niet weten hoe de echte emotie voelt om het te faken. In plaats daarvan wijzen we schuld toe aan de onderdanige lichaamstaal van een hond en beschuldigen we de onschuldige hond standaard van het veinzen van schuld.
Veel hondenbezitters geloven dat hun hond zich schuldig voelt vanwege de lichaamstaal die hun huisdiervriend vertoont. Wat mensen echter doen, is een verkeerde interpretatie van wat feitelijk onderdanig gedrag is. Die berouwvolle lichaamstaal is eigenlijk een reactie op het zien dat iemand met autoriteit over hen boos is of verwacht dat ze boos worden.
Inderdaad, gedragsdeskundigen van dieren hebben reacties van honden bestudeerd om te beoordelen of honden zich inderdaad schuldig voelen. In een groep honden, wanneer de eigenaar boos werd, was het altijd de meest onderdanige onder hen die er het meest schuldig uitzag... zelfs als die hond onschuldig was aan enige misdaad.
Een opvallende boodschap inderdaad dat als je hond er schuldig uitziet, ze eigenlijk angstig of bang zijn voor jou of je reactie.
Het is een triest feit dat we onze honden maar al te vaak per ongeluk leren om schuldgevoelens te veinzen als gevolg van onze acties. Het is ook goed om te beseffen hoe gemakkelijk dit wordt gedaan, zodat als u met een soortgelijk scenario wordt geconfronteerd, u kunt pauzeren en uw reactie kunt heroverwegen.
Stel dat u thuiskomt en merkt dat uw hond op de grond heeft gepoept. Ze zijn zindelijk en zouden beter moeten weten dan binnen te bevuilen, dus zeg je de hond af. De hond ziet er passend gekastijd uit en sluipt weg.
Een paar dagen later gebeurt hetzelfde opnieuw, alleen deze keer is het de schuldige blik van de hond die je waarschuwt voor problemen. Je loopt door het huis en vindt de aanstootgevende kak. De hond begreep duidelijk dat ze iets verkeerds hadden gedaan, omdat ze er schuldig uitzagen toen je thuiskwam. Dus waarom doen ze het? Je voelt je gefrustreerd door hun ongehoorzaamheid, kastijdt ze stevig en stuurt ze naar hun bed.
Wat hier gebeurde, is dat de hond bij de eerste gelegenheid niet de mentale sprong maakte tussen je straf en binnen bevuilen. In plaats daarvan, vanuit het perspectief van de hond, kwam hun eigenaar thuis en was boos zonder begrijpelijke reden. Houd er rekening mee dat honden geen mentale tijdreizen maken, dus de onbedoelde poep is al vergeten.
Wat er nu gebeurt, is dat de hond bang is dat de eigenaar naar huis terugkeert, voor het geval ze op dezelfde irrationele manier reageren als voorheen. We interpreteren hun onderdanige lichaamstaal verkeerd als schuldgevoelens en geloven dat de hond zich bewust is van hun acties, wat niet het geval is.
In plaats van de hond te vertellen dat hij vuil is terwijl je weg bent, moet je gewoon de rommel opruimen en ervoor zorgen dat de hond voldoende toiletpauzes heeft voordat je weggaat. Straffen na de gebeurtenis is zinloos.
