Op een heldere nacht merkt u misschien dat uw hond gebiologeerd is door de lucht. Hun natuurlijke nieuwsgierigheid lijkt te worden gewekt door fonkelende sterren en verre sterrenstelsels. Maar kunnen ze de details van de nachtelijke hemel echt onderscheiden?
Hoewel onze hondenvrienden bekend staan om hun superieure reuk- en gehoorzintuigen, kan het gezichtsvermogen nogal een allegaartje zijn. Honden hebben minder kleurreceptoren dan mensen, wat betekent dat ze de neiging hebben om alleen gedempte tinten te zien. Sommige zijn volledig kleurenblind. Dat gezegd hebbende, de vorm van het hoofd van een hond kan een veel groter gezichtsveld bieden dan dat van mensen, en ze hebben de neiging om uitstekend nachtzicht te hebben.
In dit artikel gaan we dieper in op het vermogen van honden om de nachtelijke hemel te zien, hun relatie ermee en manieren waarop je ze voorzichtig kunt begeleiden om sterrenkijkers te worden.
In eerste instantie mag een hond die naar de sterren kijkt geen ander gedrag vertonen dan aandachtig staren. Ze zullen gefocust zijn op wat ze kunnen zien terwijl ze proberen te verwerken wat het is. In dit stadium zult u waarschijnlijk merken dat uw hond erg alert lijkt en dat zijn oren mogelijk omhoog staan. Als ze met hun staart kwispelen, is dat een duidelijk teken dat ze genieten van de ervaring!
Een hond kan dan proberen zijn andere zintuigen te gebruiken om beter te begrijpen wat hij kan zien. Ze kunnen bijvoorbeeld tekenen van geconcentreerd luisteren vertonen, wat kan betekenen dat ze andere afleidingen negeren - inclusief hun baasjes! Uw hond kan ook proberen aan de lucht te snuffelen, waarbij hij zijn sterkste zintuig gebruikt om een nauwkeuriger begrip op te bouwen.
Als ze een aspect van de nachtelijke hemel als gevaarlijk beschouwen of nader onderzoek waard zijn, kunnen honden ook audiosignalen geven om hun baasjes te waarschuwen voor wat ze zien. Ze kunnen janken, grommen of blaffen om je aandacht te trekken, of ze kunnen proberen je naar buiten te leiden door middel van fysieke aanwijzingen, zoals een duwtje of een sprongetje, en dan weglopen.
Dat gezegd hebbende, is uw hond misschien niet zo geneigd om te onderzoeken. Ze genieten misschien gewoon van het uitzicht en vinden het ontspannend om naar iets vrij statisch te staren, in plaats van in de stimulerende omgeving van een druk huis te zijn. Dit hangt af van hun ras (sommige zijn van nature nieuwsgieriger dan andere) en hun leeftijd. Oudere honden genieten meestal van de rustigere kant van het leven!
Honden hebben een gevestigde geschiedenis van interactie met de nachtelijke hemel, hoewel de associatie meer met de maan dan met sterren te maken heeft. Hun gedeelde voorouders met wolven kunnen een verklaring bieden. Het is eigenlijk niet de maan zelf die ervoor zorgt dat hoektanden huilen; het is eerder een communicatiemiddel dat krachtiger is wanneer het hoofd naar de hemel wordt geheven.
In tegenstelling tot wolven zijn honden geen nachtdieren, maar deze instincten zijn nog steeds aanwezig in sommige rassen, zoals Huskies, Alaskan Malamutes en Amerikaanse Eskimohonden.
Naarmate ons begrip van het gedrag en de fysiologie van honden zich in de loop van de tijd heeft ontwikkeld, hebben we betere verklaringen ontdekt voor hun reacties op bepaalde stimuli. In het verleden was de aantrekkingskracht van een hond op de maan en de sterren misschien een anomalie, maar nu weten we dat de gezichtsscherpte van een hond complexer is dan eerder werd gedacht. Door naar de wetenschap te kijken, kunnen we beginnen te begrijpen waarom de nachtelijke hemel zo aantrekkelijk voor hen is!
Er zijn twee hoofdtypen receptoren die bepalen hoe zoogdieren kunnen zien; kegels en staafjes. Kegels zijn verantwoordelijk voor kleur en ruimtelijke waarneming en zijn vooral nuttig bij veel licht. Staafjes dragen niet bij aan kleur of ruimtelijke ontvangst, maar ze stellen ons wel in staat om te zien bij weinig licht.
De meeste mensen hebben drie soorten kegeltjes, waardoor we een breed scala aan kleuren kunnen zien. Honden hebben slechts twee soorten kegeltjes, waardoor ze een gezichtsscherpte hebben die vergelijkbaar is met die van mensen met kleurenblindheid. Vroeger geloofden we dat honden alleen in zwart-wit konden zien, maar nu weten we dat honden enige kleur kunnen waarnemen, hoewel niet zo duidelijk als mensen. Kleuren zijn vaak dof en honden kunnen vaak geen onderscheid maken tussen verschillende tinten.
Waar honden een voordeel hebben, is hun nachtzicht. In tegenstelling tot mensen hebben honden een deel van het oog, een tapetum lucidum genaamd, dat licht terugkaatst naar het netvlies, waardoor staafreceptoren betere omstandigheden krijgen bij weinig licht. Honden hebben ook grotere pupillen dan mensen, waardoor er meer licht in het oog valt. In combinatie zorgt dit ervoor dat honden 's nachts meer kunnen zien dan wij.
Hoewel hun zicht niet zo scherp is als het onze, wat hun vermogen om individuele sterren te onderscheiden beïnvloedt, zijn honden minder gevoelig voor lichtvervuiling. Hoewel we een heldere hemel nodig hebben, bij voorkeur ver van een dorp of stad, om de pracht van het universum echt te kunnen waarderen, kunnen honden het bijna overal redden.
Hoewel het niet mogelijk is om de fysiologie van uw hond te veranderen om hem de nachtelijke hemel beter te laten begrijpen, zijn er stappen die u kunt nemen om hun nieuwsgierigheid aan te wakkeren. Neem ze mee naar buiten als het donker wordt en laat ze naar de sterren kijken. Dit kan een rustgevende ervaring zijn, zowel voor u als voor uw hond. Geef ze iets lekkers en veel complimenten als reactie op positief gedrag.
Sommige honden kunnen overweldigd en bang zijn door de nachtelijke hemel. Ze kunnen gedrag vertonen zoals blaffen, grommen, janken, schudden, graven, krabben, ijsberen of hijgen. In deze omstandigheden is het absoluut noodzakelijk om uw hond gerust te stellen dat ze veilig zijn. Als uw hond onrustig is geworden terwijl hij buiten is, breng hem dan zo snel mogelijk naar binnen en sluit eventuele gordijnen of jaloezieën om het zicht te belemmeren. Als ze het zullen tolereren, aai je hond dan zachtjes en praat tegen hem met een langzame, stille en kalmerende stem. Zorg voor een geruststellend item zoals een deken of speelgoed en laat ze kalmeren.
Als dit gedrag zich herhaalt, moet u uw hond trainen om zich meer op zijn gemak te voelen met de nachtelijke hemel. Incrementele blootstelling aan de buitenlucht, met veel geruststelling en comfort van u, zal geleidelijk hun tolerantie opbouwen. Ga eerst even naar buiten, beloon goed gedrag en herhaal dit dagelijks, waarbij je elke keer een paar minuten extra toevoegt. Je hond zal al snel merken dat er geen gevaar is in het maanlicht en jullie kunnen allebei genieten van een avondwandeling.
