Verlatingsangst is een controversieel onderwerp. Wat wordt beschreven als verlatingsangst, is vaak gewoon verveling of slechte manieren of een combinatie van beide. Bij Lucas en Emmett, terwijl ze allebei hetzelfde gedrag vertoonden toen we het huis verlieten, was het bij Emmett een volslagen verlatingsangst. Bij Lucas was het vooral dat hij een ezel was. Maar we hebben aan beide evenveel gewerkt!
Een beetje een uitweiding:toen we Emmett voor het eerst adopteerden, zei het asiel dat we hem niet in de bench konden trainen, dat hij in paniek raakte, maar dat hij het prima vond om een kleine ruimte voor zichzelf te hebben - in feite had een asielmedewerker de deur open voor Emmett's vlucht per ongeluk op een dag, en hij probeerde nooit te vertrekken! Toen het asiel ons huisbezoek bracht, stelden ze voor om hem een babyhekje in de keuken te geven.
De voordeur van ons appartement was uit de keuken. We hadden een aantal ongelooflijk fantastische, geduldige buren die ons op de hoogte hielden:Emmett huilde de volle vier uur dat je vandaag weg was, Emmett huilde en krabde aan de deur de hele tijd dat je in de supermarkt was, Emmett huilde en ijsbeerde toen je ging de post halen, enzovoort. We zouden vertrekken, hij zou voor de deur gaan liggen en huilen, ijsberen, zeuren, krabben. Toen onze buurman Lou Emmett eindelijk ontmoette, riep hij uit:'DAT is de hond die je daar hebt? Ik dacht dat je een piepklein puppy had!'
Dit alles wil zeggen dat ik de laatste tijd een handvol blogs over huisdieren heb gelezen die hebben gesproken over hun gevechten met verlatingsangst. En hoewel ik iedereen zou waarschuwen om eerst met een professionele trainer te praten, wilde ik delen wat voor ons werkte voor het geval het iemand helpt die met soortgelijke problemen te maken heeft.
Het ging allemaal om de routine.
Elke keer dat we het huis verlieten (ELKE keer gedurende de eerste paar maanden, zelfs om op te raken om de post te halen), voerden we dezelfde reeks stappen uit:
Emmett ging naar de keuken en we deden het babyhek dicht. We zetten de radio op een zacht volume. We reikten in de kast en haalden er twee of drie van zijn favoriete speelgoed uit, dat was speciaal speelgoed (ze kwamen er ALLEEN uit als we het huis verlieten. Gevulde Kongs werken prima, Busy Buddy, enz.). Toen, wat de belangrijkste stap in het proces bleek te zijn voor onze voedselgemotiveerde Emmett, haalden we een koekje uit de kast, brachten hem naar zijn bed, zeiden:"Wees goed, we zijn zo terug" en gaven toen hem het koekje. Toen liepen we de deur uit. Als we thuiskwamen, ontgrendelden we het babyhek, zetten de radio uit, pakten zijn speciale speelgoed op, gaven hem dan wrijven en knuffels en vertelden hem wat een brave jongen hij is.
De truc was herhaling. We voerden dezelfde reeks stappen 100% van de keren uit dat we onze voordeur uitliepen, zelfs als het was om naar de buren te rennen om een kopje suiker te lenen. Elk. Enkel. Tijd. Ja, het was omslachtig, maar het werkte. Binnen een paar weken begreep Emmett de routine en onze buren meldden een significante afname van zijn huilen. Na enkele maanden, wanneer we ons klaarmaakten om te vertrekken, onze schoenen en jassen aantrokken, enz., rende Emmett naar zijn bed en begon zijn lippen te likken, in afwachting van zijn speciale koekje.
Toen we Lucas adopteerden, deed hij slechte dingen als we weg waren, maar hoewel hij een puppy was, heeft hij nooit een ongeluk gehad. En toen we hem eenmaal hielpen te leren wat voor hem geschikt was om op te kauwen (NIET op de armen van onze meubels), stopte zijn slechte gedrag volledig. Hoewel Lucas geen last had van verlatingsangst, heb ik er vertrouwen in dat ik kan zeggen dat de routine hem ook heeft geholpen, omdat hij heel snel doorhad wat er aan de hand was en zich kon aanpassen aan onze specifieke routine.
WAUW! Lang bericht! Ik hoop dat dit helpt, en als iemand vragen heeft over onze routine, de stappen die we hebben genomen of wat dan ook, vuur maar los!!
Nog iemand last van verlatingsangst? Tips of strategieën om pups te helpen hun angsten te overwinnen?
