Lucas is een opmerkelijke hond.
Hij is goed opgeleid, speels en ronduit dom. Hij is briljant en leert graag; zijn enige beperkingen zijn fysieke. Hij is het gelukkigst als hij rent, op topsnelheid, met flapperende oren of worstelt met zijn broers. Hij vindt het heerlijk om over zijn oren te wrijven en over zijn kont te krabben, en als je 's avonds tv kijkt of leest, legt hij zijn enorme poten op je dijen alsof hij wil zeggen:"Ik ben er voor je, dame." Kortom, Lucas is een juweeltje.
Maar tenzij je iemand bent die veel tijd bij ons thuis doorbrengt, zou je me nooit geloven. Als je enige ontmoeting met Lucas was om een keer langs te komen om, laten we zeggen, iets af te geven, of je zag ons over het trottoir lopen, of je zag ons trainen in het park, dan zou je geen van die sprankelende, gezellige, vrolijke delen van zijn persoonlijkheid.
In plaats daarvan zou je een nerveuze, schichtige, mogelijk grommende en uitvallende, onvriendelijke hond zien.
Of je zou ons helemaal niet zien omdat we je zouden hebben gezien, een ommekeer zouden hebben gemaakt en de andere kant op zouden zijn gereden!
Wat je echter niet zou zien, is het wonder achter het feit dat we zelfs in het park aan het werk zijn. Je zou de hond niet zien die bang was voor de tv, voor plastic tassen, voor fietsen en kinderwagens en auto's. Je zou de hond niet zien die geen volledige ronde rond ons stadsblok kon maken zonder zijn hoofd volledig te verliezen, grommend, snauwend en uitvallend aan het einde van zijn riem, terwijl hij probeerde bij de hond te komen die aan de andere kant van de het blok.
Je zou de uren en uren niet zien die we met hem hebben gewerkt, de lessen die we hebben gevolgd, de trainers die we hebben aangenomen. Hij heeft meer uren aan formele training besteed dan Emmett en Cooper samen hebben gedaan. Hij worstelt gewoon om zijn emoties onder controle te houden als hij bang wordt, en weet je wat?
Dat is oke. Daarom heeft hij mij.
Ik zal altijd de traktatiezak / blikje kaas / clicker / spray-afschrikmiddel laden. Ik zal altijd de horizon scannen en ons omleiden zodra we een mogelijke trigger zien. Ik zal hem altijd verdedigen tegenover idioten die hun honden naar zijn gezicht laten rennen. En ik zal er altijd zijn om met mijn hele wezen van hem te houden, zelfs op die momenten dat hij het helemaal verliest. Misschien vooral op die momenten omdat ik weet wie hij in wezen is en ik voel mee met zijn angst.
Dus, hoe is het om in mijn schoenen te staan?
Het is alsof je op een slappe koord loopt waarbij een kleine misstap een catastrofale val kan betekenen. Maar man, als je aan de andere kant komt, zelfs als je onderweg wiebelt, wist de roes van trots al die angst, al dat risico, en zet ons ertoe aan om de volgende dag weer het touw te bewandelen.
