Toen we bij de trainingsfaciliteit aankwamen, blafte Cooper zijn gezicht af naar een vrouw en haar hond die als eerste arriveerden - de trainer en haar assistenten leiden de honden vanaf de parkeerplaats naar binnen zodat ze elkaar niet tegenkomen - en dat was de enige keer dat hij de hele klas reageerde.
Ah, gecontroleerde instellingen. Werkte de wereld maar zo...
Cooper's problemen zijn anders dan Lucas 'lijn-agressieve situatie. Cooper vindt het prima om andere honden aan de lijn te ontmoeten ALS ze goed en gecontroleerd worden geïntroduceerd. Hij vindt het prima om de meeste mensen te ontmoeten, aan de lijn of niet. De uitzonderingen, waar het hele 'wereld'-gebeuren om de hoek komt kijken, zijn verrassingen. Cooper kan.niet.handelen. verrassingen. Als iemand de hoek om komt, uit een auto stapt, een huis verlaat, grappig klinkt, anders loopt, een hard geluid maakt, iets laat vallen, en maar door en door... hij verliest het. Af en toe, als we een blik kaas hebben en hij ergens comfortabel is, kan hij de controle terugkrijgen. Anders gaat hij in, wat we noemen, "black-out-modus", blaffend en piepend, wilde ogen, flapperende lippen en vaak spannend op zijn achterpoten.
Aangenaam.
Hij is super slim. Hij leert snel en houdt van een uitdaging. Hij heeft gewoon geen emotionele volwassenheid of impulscontrole.
Dus we nemen Reactive Rover. De enige reden dat ik me aanmeldde voor deze klasse was omdat Cooper van behendigheid hield. Hij was bang voor de inrichting. Dus schakelden we over naar een nieuwe plek, en de trainer maakte hem bang (ik heb verschillende theorieën waarom, die allemaal vermijdbaar waren/zijn voor de toekomst...), en toen zijn we verhuisd. Dus ik liet het gaan. Maar hij heeft die stimulatie nodig, die uitdaging. Ik weet dat het zijn zelfvertrouwen zal vergroten.
Maar we moeten eerst een punt bereiken waar we kunnen beginnen (als dat al zin heeft).
De eerste les was een makkie voor hem. Alle honden zitten in hokjes die hun zicht van elkaar blokkeren. De oefeningen worden uitgevoerd in het midden van de kamer. De eerste dag was een ommezwaai, wat we veel hebben gedaan, en "laat het", waar hij best goed in is, tenzij het bijvoorbeeld een eekhoorn is die naar zijn gezicht rent. Ook al kende hij de oefeningen en reageerde hij niet, hij was de hele tijd gestrest, wat zich uitte als een constante, raspende stressbroek.
We combineren dit ook met het matwerk, en we realiseerden ons vrij snel dat hij, in plaats van op zijn mat te gaan liggen, zichzelf tegen de muur wilde drukken (nog een teken van stress). Dus hebben we zijn mat aangepast en verschoven zodat hij recht tegen de muur kon staan, zodat hij van beide kon profiteren. Het is duidelijk dat de mat het zelf nog niet voor hem doet, dus we blijven thuis aan RP werken.
Komende zaterdag is er een neutrale hond en een andere set oefeningen. Ik ga de hele dag naar een schrijfconferentie, dus John neemt Coop solo. Hij reageert heel anders met ieder van ons, dus het zal interessant zijn om te zien hoe de toenemende uitdaging gaat, vooral zonder dat ik erbij ben!
En op weg naar huis worstelde hij om zelfs zijn oren omhoog te houden, toen ging hij naar bed in onze kamer om pleegpup Molly te ontwijken. Hij was gewoon te moe om te spelen!
Ik weet dat velen van jullie momenteel aan het trainen zijn. Hoe gaan je lessen? Zijn er klassen van het Reactive Rover-type aan de gang?
