Zie Deel I van dit artikel voor meer informatie over de natuurlijke geschiedenis van de op een na grootste hagedis van Noord-Amerika, de Chuckwalla (Sauromalus obesus ).
De bevolkingsniveaus lijken stabiel omdat hun favoriete habitat grotendeels ongeschikt is voor ontwikkeling. De soort S. varius, is echter beperkt in verspreiding tot 3 eilanden in de Golf van Californië en staat vermeld in CITES-bijlage I.
De paring vindt plaats in mei-juni, waarbij 5-16 eieren worden gelegd (in het zand begraven) in juni-augustus. In het wild broeden vrouwtjes meestal om het jaar, maar gevangenen kunnen jaarlijks een legsel leggen.
Chuckwalla's zijn grotendeels herbivoor en consumeren de bladeren, knoppen, bloemen en vruchten van woestijnplanten. Kevers, mieren, rupsen, spinnen en andere ongewervelde dieren worden af en toe gevangen. Net als vergelijkbare hagedissen, eten jonge exemplaren iets meer ongewervelde prooien dan volwassenen.
Gevangenen doen het het beste op een gevarieerd dieet van boerenkool, boerenkool, raapstelen, paksoi, romaine, wortelen, yams, erwten, bonen en seizoengebonden groenten, samen met af en toe voeding van krekels, meelwormen, kevers en andere insecten.
Ik heb gemerkt dat paardenbloembloemen een grote favoriet zijn en meng meestal ook wat geweekte Tortoise Pellets door de salade.
Chuckwalla's brengen veel tijd door met zonnebaden op rotsen om hun gewenste lichaamstemperatuur van 100 F te bereiken.
Ze foerageren zelden ver van een rotsstapel, waarin ze zich terugtrekken als ze worden bedreigd. Eenmaal veilig in een spleet, slikt de Chuckwalla lucht en blaast zijn lichaam op, waardoor hij zich stevig vastklemt tegen de rotsen. Bepaalde inheemse Amerikaanse volkeren gebruikten de Chuckwalla als voedsel en haalden het uit de rotsen door het lichaam met een scherpe stok te doorboren om de longen leeg te laten lopen.
Ik zal in de toekomst de zorg voor deze meest interessante hagedissen behandelen.
